Er was eens een enigszins gefrustreerde, wat oudere dame. Ze staat in haar onderkleding voor de spiegel en bekijkt zichzelf. Haar taille is nog net zo dun als vroeger, haar buik is strak, haar benen lang en sterk, haar borsten pront.

Ze buigt zich voorover, haar neus zo ongeveer tegen de spiegel. Nóg valt het mee, maar de ouderdom ligt op de loer, ze voelt het, ze weet het. Hoe moet het haar lukken de warme belangstelling van haar man te behouden? Hoe kan haar dat lukken terwijl die jonge griet zo fantastisch mooi is?

Maar het gaat goed komen. Ze pakt de spullen uit de grote mand op tafel. Oude, vieze kleren zijn het. Een bruine jurk, een vies (ooit wit geweest) schort. Afgetrapte klompen voor haar voeten. Ze trekt alles aan en rilt bij de gedachte van die stof op haar blote huid.

Met was maakt ze haar neus groter en boetseert er een rare kromming in. Haar gezicht maakt ze grauw en verweerd met wat houtskool en as. Op haar wang een grote wrat waar wat haren uit groeien. Als laatste zet ze de grijze pruik op en bindt het hoofddoekje om. In vol ornaat poseert ze opnieuw voor de spiegel. De metamorfose is gelukt.

Klaar voor vertrek is ze, ze pakt het rieten mandje met appels. Prachtige, rode appels zijn het. Appels die je het water in de mond doen lopen. Voor haar is de allermooiste, glanzend rode appel. De appel met de perfecte dosis gif.

En zo blijkt dat Mrs. T. beter uit de voeten kan met werk-woorden of afgeleiden daarvan. Want wilde het vorige keer maar moeilijk lukken, deze WoW rolde zo uit haar toetsenbord.

Voor de opdacht van deze week klikkerdeklik. Voor de spelregels van Write on Wednesday: klikkerdeklik.