De vrouw zit op de stoel en bladert doelloos door het tijd-schrift. Ze bladert door de levens van anderen, mensen met groot en klein geluk, groot en klein verdriet.

Gedachten flitsen door haar hoofd. Wat zullen ze vanavond gaan koken? Van die rode jas is de rits kapot. Hoe vaak zal ze hier de komende tijd weer zitten? Zou de bruiloft van Kaj en Anneke wel door kunnen gaan? Heeft ze die ene rekening nou eigenlijk al betaald?

Aan de andere kant van het vertrekt hangt een ingelijste poster. Ze ziet een vage weerspiegeling van zichzelf in het glas. Ultrakort kapsel, maar het staat haar wel goed. Ze schrikt van haar intens bleke gezicht.

Haar man zit naast haar, hij heeft zijn hoofd tegen de muur gelegd en zit met gesloten ogen te wachten. Wat zou er door hem heengaan? Hoeveel kracht heeft hij nog, hoeveel kan hij nog verdragen? Ze zijn in de afgelopen jaren veel sterker geworden, maar nog meer slecht nieuws valt bijna niet te dragen, niet voor haar, niet voor hem.

Ze voelt zich goed, ze kan zich niet voorstellen dat … ‘Mevrouw De Wit’, hoort ze. Het klinkt hard in deze stille ruimte. Samen staan ze op, haar man houdt zijn hand beschermend tegen haar rug.

Later belt ze haar dochter: ‘Ik ben in remissie lieverd, ik ben kankervrij op dit moment. We zijn zo verschrikkelijk blij’. Ze hoort haar dochter snikken. ‘Meisje, ik heb nu de dood overwonnen, laten we vanavond het leven vieren’.

Omdat de dood voor Mrs. T. zo’n negatieve lading heeft, laat ze haar WoW gewoon lekker positief aflopen.

Voor de opdacht van deze week klikkerdeklik. Voor de spelregels van Write on Wednesday: klikkerdeklik.