En zo hoorde Mrs. T. zo ongeveer twee maanden geleden voor het eerst van een zekere Chris McCandless. Een jongeman die alle schepen achter zich verbrandde, eerst twee jaar kriskras door Amerika trok en vervolgens vier maanden in Alaska probeerde een te worden met de natuur. Zo hoorde ze ook dat er een film van zijn leven was gemaakt dat gebaseerd was op een boek van Jon Krakauer. Dat boek kocht Mrs. T., want wellicht dat haar dat inzicht zou geven in wat Chris bezield heeft.

Dat boek lag rustig in de boekenkast te wachten tot het aan de beurt zou zijn. En eigenlijk dacht Mrs. T.; ‘mwah’. Soms heb je dat bij boeken. Dat je denkt ‘mwah’, want het lettertype staat je niet aan of terwijl je het boek doorbladert voelt het op de een of ander manier niet goed. Maar goed, Inge plaatste een paar dagen geleden onderstaand filmpje.

En toen Mrs. T. dat filmpje gezien had (inclusief prachtige muziek trouwens), toen werd dat boek toch snel uit de kast gepakt (het is niet zo’n dik boek dus het was snel uit).

Op de achterflap:

In april 1992 lift de 24-jarige Chris McCandless naar Alaska om daar de wildernis in te trekken, met niet meer dan een geweer en tien pond rijst op zak. Hij heeft zijn spaargeld aan een goed doel geschonken, zijn auto achtergelaten en het geld in zijn portemonnee verbrand. Vier maanden later wordt zijn lichaam gevonden door een elandjager.

Op zoek naar verklaringen voor de drijfveren en verlangens van Chris, werpt Jon Krakauer een verhelderend licht op zijn tocht. Hij beschrijft de beproevingen en de zelfverloochening waarnaar deze raadselachtige jongen op zoek was met zeldzaam inzicht.

De wildernis in is het hypnotiserende, hartverscheurende verhaal van de enorme aantrekkingskracht van de natuur, het gevaar dat op de loer ligt en de complexe, beladen band tussen een zoon en zijn vader.

Het boek zelf, daar is Mrs. T. niet van de onder de indruk. Ze vindt het niet prettig lezen, het boek weet haar niet echt te pakken. De citaten raken Mrs. T. niet, de dingen die Chris onderneemt raken Mrs. T. niet.

Waar Mrs. T. echter wel steeds mee bezig is, is de vraag wat deze jongen toch bezield moet hebben. Voelt ze sympathie voor hem of vindt ze hem maar een ongelooflijke eikel! Want wie haalt het toch in zijn hoofd om zomaar te verdwijnen, om dik twee jaar lang je ouders in een tergende onzekerheid te laten zitten? Dát vindt Mrs. T. onmenselijk en dan kun je als persoon nog zo aardig en vriendelijk zijn, dat je dat mensen aan kunt doen is onbegrijpelijk voor Mrs. T.. En als je dan dus echt zo’n verschrikkelijk slechte relatie met je ouders hebt, waarom houdt je dan geen contact met je zus waarop je blijkbaar wel verschrikkelijk gek was? Zodat men in ieder geval weet dat het je goed gaat. En de aantekeningen die Chris maakte, die lijken af en toe wel gemaakt te zijn door een behoorlijk gestoorde geest. Chris noemt zichzelf Alexander Superzwerver, ook dat vindt Mrs. T. dan weer zo raar. Grow up and get a life, denkt ze!

Waar Mrs. T. van onder de indruk was, was de ontmoeting van Chris met Ronald A. Franz (een pseudoniem). Franz is een oude man die zijn vrouw en enig kind jaren geleden verloren heeft in een auto-ongeluk. Franz begrijpt in eerste instantie helemaal niet waarom Chris zijn leven leeft zoals hij doet, maar die in Chris wel iemand vindt die het waard is gekoesterd te worden. In de korte tijd die de mannen elkaar kennen maken zij grote indruk op elkaar.

Mrs. T. denkt dat ze de film wel zal gaan zien. Ooit. Omdat die film toch echt heel mooi blijkt te zijn.

Maar er blijft wel iets knagen: een gevoel van dat ze Alexander Superzwerver never nooit niet zal gaan begrijpen. En wat dat dan over Mrs. T. zegt, dat ze zo weinig begrip voor Chris op kan brengen …