Leuk!

R. kwam gisterenochtend helemaal met het openbaar vervoer vanuit Amsterdam naar Mrs. T.’s woonplaats en arriveerde hier om 10.45 uur. En daar is Mrs. T. dan van onder de indruk, zo’n reis met het OV!!!

Waar Mrs. T. ook van onder de indruk was (en is), is het feit dat R. die hele reis maakte om Mrs. T. te interviewen!

Het interview ging over webloggen, waarom logt Mrs. T. web, wat drijft haar, wil ze iets bereiken en zo ja wat, gaat het om de reacties, hoe ervaart ze het trouwe kringetje bloggers om zich heen, heeft ze ooit een medeweblogger ontmoet of zou ze dat willen, wil ze haar lezers gewoon iets leuks vertellen of zou het ook nog fijn zijn als haar boodschap overkomt, heeft ze überhaupt een boodschap enzovoort en zo verder.

Mrs. T. geeft aan dat het webloggen een grote plek in haar leven inneemt. Was het een jaar geleden trouwens nog af en toe een ‘moetje’, nu logt Mrs. T. veel relaxter. Ze durft zelfs wel ‘ns niet te reageren bij anderen en dat is natuurlijk best stoer. Het schrijven van de logjes vindt Mrs. T. heel leuk, ze is het meest trots op de logjes uit de categorieën ‘Om even bij stil te staan’ en ‘Familie’ en natuurlijk realiseert ze zich dat men zich op de digitale snelweg anders kan voordoen dan in real life. Maar de weblogwereld (en dan in het bijzonder het kringetje waarbinnen Mrs. T. zich beweegt) is een heel mooie wereld, waarin zich veel oprecht betrokken en buitengewoon aardige mensen bevinden.

Anyway: het was een heel leuk interview en Mrs. T. vond het ontzettend tof om een keer mee te maken. Het doel van het interview mag Mrs. T. (nog) niet verklappen omdat het betreffende project zich nog in een zeer pril stadium bevindt, maar dat het interessant gaat worden staat natuurlijk buiten kijf.

Tijdens het interview wandelde Kleine Zus een beetje rond, tekende wat, ‘bemoeide’ zich met het interview en werd uiteindelijk (lekker verantwoord) achter/voor de TV geparkeerd. Rond tien over twaalf kwam Grote Zus uit school en wilde R. vertrekken. Tja, en dan komt Mrs. T. er toch weer achter in wat voor klein gat ze woont. De eerstvolgende buurtbus zou pas langskomen om 14.19 uur en het taxibedrijf dat gebeld werd had het eerste uur geen taxi’s vrij.

Uiteindelijk is R. dan ook boterhammen blijven eten en spraken we af dat Mrs. T. haar na de lunch naar het busstation zou brengen. Kleine Zus besloot dat zij naast R. wilde zitten (normaal zit ze altijd naast Mrs. T.), dat R. voor haar haar boterhammen moest smeren en na het eten wilde ze dat R. haar een boekje voorlas (dat is ze immers gewend, voorlezen na de boterhammen).

Uiteindelijk heeft Mrs. T. R. iets na enen bij het busstation afgeleverd en zijn zij en Kleine Zus nog even wezen shoppen. Kleine Zus had dringend behoefte aan nieuwe schoenen en al bij de eerste winkel slaagden we want daar kwamen we prachtige roze (uiteraard) laarzen tegen. Kleine Zus is helemaal blij en gruwelijk trots want ze heeft nog nooit laarzen gehad, ze laat iedereen zien dat ze ermee kan rennen en springen.

Maar goed, om die roze laarzen daar ging het hier niet over. Het ging over dat interview, wat Mrs. T. dus echt heel tof vond en waarover ze ongetwijfeld (zo gauw er wat meer bekend gemaakt mag worden), meer zal vertellen.

En om maar even met een ‘eenvoudige’ vraag te eindigen: wat betekent webloggen voor jou?

Het sterkste meisje van de wereld e.a.

Om de boekrecensies niet de overhand te laten krijgen, zal Mrs. T. maar weer een keer drie boeken tegelijk ‘bespreken’.

Het sterkste meisje van de wereld, of de autobiografie van een mislukt schrijver, Alex Boogers.

Mrs. T. las bij Stoere Schrijfster een enthousiast verhaal over dit boek en zij stelde voor allemaal het boek te gaan kopen, zodat het een heuse hit gaat worden. Tja, zo’n voorstel kan Mrs. T. moeilijk weerstaan! Stoere Schrijfster heeft niet overdreven, wat is dit een prachtig boek!

Op de achterflap:

In 2003 wordt Alex Boogers trainer van de vijftienjarige Soumia. Hij woont met vrouw en zoontje in een flat in Vlaardingen, zij met haar Marokkaanse familie in de Haagse Schilderswijk. Hoe meer de jonge vechtster erin slaagt haar leven te ontstijgen, met de wereldtitel als kroon op haar werk, des te gedesillusioneerder bevindt de schrijver zich achter zijn schrijftabel. Als hij na drie jaar van zijn manuscript wordt losgerukt om als trainer mee te vliegen naar het verhitte Bangkok – waar de rijzende ster Soumia de rol van ‘bad girl’ zal spelen in een martial-artsfilm – wordt het tijd voor Boogers om zijn eigen toekomst te herzien.

Het is ongelogen. Dit is een prachtig boek. Intens, rauw, flitsend, ontroerend, hard, meeslepend. Alex Boogers schreef dit boek zo dat je het bijna niet meer weg kunt leggen!

Het geheim van de regenkruik, Barbara Wood

Twee boeken las Mrs. T. eerder van Wood. Dochter van de Zon en Kristal der dromen. Vooral dat laatste boek is een prachtige roman over een diepblauwe kristallen steen en de mensen die deze steen in eigendom hebben. Dit boek begint 100.000 jaar geleden als een Neanderthalmeisje de steen vindt en eindigt in de vorige eeuw. Kristal der dromen is een geweldig boek.

Meissie schreef laatst een log over een aantal boeken dat ze gelezen had en daartussen stond het boek van Barbara Wood. Via bol.com (Toakse loves bol.com) kwam het boek snel haar kant uit.

Op de achterflap:

1150: Hoshi’tiwa, een jonge indianenvrouw, behoort tot de clan van de schildpad. Haar stam bewoont al generaties lang de rode rotscancyons ergens in het zuidwesten van Amerika. Aan de vooravond van haar huwelijk wordt Hoshi’tiwa door de heerser van een rivaliserende stam ontvoerd. Hij, de machtige Jakàl, geeft haar de opdracht een magische regenkruik te maken om de goden gunstig te stemmen. Als het Hoshi’tiwa niet lukt moet zij sterven.

1910: De arts Faraday Hightower is in zuidwest-Amerika op zoek maar de overblijfselen van een verdwenen zonnevolk. Maar het geheim van de prachtige kruik die Faraday in de woestijn heeft gevonden kan hij niet oplossen, hoewel hij zijn leven daarvoor geeft. Zijn dochter Morgana neemt het over. Zal zij erin slagen de wijsheid van de sjamanen te herontdekken?

Dit boek is wat Mrs. T. betreft minder spannend en boeiend als ‘Kristal der dromen’, maar het is toch nog heel aangenaam leesvoer!

Mevrouw de president, Anne Holt

Afgelopen juli won Mrs. T. dan wel geen 25.000.000 euro, ze won wel een heus boek dat haar een behoorlijk aantal aangename uurtjes heeft bezorgd.

Op de achterflap:

Helen Bentley, de eerste vrouwelijke president van Amerika, is op staatsbezoek in Oslo, waar ze de festiviteiten rondom de nationale feestdag zal bijwonen. Maar dan wordt een vreselijke ontdekking gedaan: de president is uit haar suite ontvoerd.
Yngvar Stubo leidt het onderzoek naar de ontvoering en wordt daarbij terzijde gestaan door Warren Scifford van de FBI, geen onbekende voor Stubo’s vrouw Inger Johanne. De twee mannen komen een vijand op het spoor die machtiger is dan ze ooit konden vrezen: een man die zijn internationale netwerk van stromannen gebruikt om de grootste terroristische aanval op Amerika sinds 11 september 2001 te plannen.
Inger raakt persoonlijk bij het conflict betrokken als ze onverwacht in contact komt met de ontvoerde president. De vrouwen zullen moeten samenwerken om de geesten uit hun verleden te verslaan en zo hun eigen levens en die van het Amerikaanse volk te redden.

Dit boek is een prima thriller en het verhaal loopt erg goed. Een aantal dingen die op achterflap staan zijn wel enigszins overdreven aldus Mrs. T.. Zo komen Sciffold en Stubo dus niemand écht op het spoor en valt het ook wel mee met die geesten uit het verleden die verslagen moeten worden. Dat had juist best wat meer uitgediept mogen worden en zo zijn er ook nog wat losse eindjes die Mrs. T. graag opgehelderd had gezien. Maar al met al, een héél aangename thriller. Een thriller met een open einde dus wie weet …

Naar welk boek zou jouw voorkeur uitgaan?

Enne, laten we dat boek van Boogers nou gewoon allemaal gaan kopen zoals Stoere Schrijfster al schreef, want het zou verschrikkelijk jammer zijn als deze auteur echt met schrijven zou stoppen.

Haar

Mrs. T. did it!!! Haar nog steeds (want vorige keer al veel eraf gehaald) redelijk lange lokken verruilde ze gisteren voor een kek, kort, zwart(roodsig) kapsel. Woehoe, Mrs. T. vindt zichzelf stoer!

Ook jezelf ‘tekenen’: klikkerdeklik!

Heb jij ook ooit een ‘drastische’ kapselmetamorfose ondergaan en zo ja, wat was dat dan?

W.o.W.: bevlieging

De wat vadsige man lag onderuit gezakt op de bank. Zijn haar vettig, een blikje bier in de hand, een peuk aan zijn lippen. De man was begin 20, maar leek de 40 al gepasseerd te zijn. Zijn baard van vijf dagen maakte zijn gezicht nog grauwer, de wallen onder zijn ogen waren donker.

Op zijn linkerwang was nog vaag het litteken te zien dat een gevolg was van een uit de hand gelopen confrontatie met wat fotografen. Toch had zijn gezicht nog flarden van zijn vroegere, knappe uitstraling behouden.

Hoe had het zo ver met hem kunnen komen? Hij had alles. Alles had hij! Eén grote zomerhit, overal optredens, groupies, telefoonnummers werden hem aangereikt, voorstellen gedaan. Op sommige was hij ingegaan en hij had overal van genoten. Bijna elke week was hij wel in een talkshow te gast, hij was helemaal hot. Hij was dé popster van de lage landen. Een half jaar lang was hij the one and only. Zo immens populair, zo hip, zo gruwelijk in!

Maar de roem steeg hem naar de kop, hij stelde onmogelijke eisen, dronk veel te veel, liep z’n lul achterna, scoorde geen hits meer. Journalisten keerden zich tegen hem, hij werd niet meer uitgenodigd voor TV-optredens. Het publiek liet hem zonder pardon vallen om weer en masse achter een nieuw idool aan te lopen.

En hijzelf? Hij zwolg in zelfmedelijden, raakte aan lager wal en bracht zijn dagen in eenzaamheid door en luisterde telkens opnieuw naar zijn enige magnifieke nummer.


Voor de opdacht van deze week klikkerdeklik. Voor de spelregels van Write on Wednesday: klikkerdeklik.

Zin in

Eergisten boekte Mrs. T. een cultureel weekendje Delft, samen met Mr. T.. En dáár heeft ze zo’n zin in. De meisjes gaan naar oma en opa en Mr. T. en Mrs. T. er lekker even samen tussenuit. Qualitytime heet dat! Misschien krijgt Mrs. T. Mr. T. nog zover dat hij mee naar het Mauritshuis gaat om dit meesterwerk te bekijken.

Ook zin in, vandaag samen met opa, oma, broer, schoonzus, neefje, nichtje naar deze dierentuin. Om te vieren dat dit al weer een jaar geleden is. Prima gezelschap en het belooft goed (lees: droog) weer te worden, dus wat willen we nog meer?

Natuurlijk zijn de momenten thuis, met Grote Zus, Kleine Zus en Mr. T. ook (vaak) qualitytime. En ook van er op uit gaan mét de meiden erbij geniet Mrs. T. volop. Maar een keer lekker met z’n tweetjes, da’s dus al weer behoorlijk lang geleden.

Wat is voor jouw qualitytime?

W.o.W.: Schade

Nee, dat ben ik niet met je eens. Jij en Jos hebben dat besluit genomen. Dat de dingen anders liepen dan jullie in eerste instantie dachten maakt nu niet ineens slachtoffers van jullie.

Ilse, ik begrijp best dat je het moeilijk hebt, maar ik blijf bij het standpunt dat het een gevolg is van jouw eigen keuze. Niemand heeft je gedwongen te doen wat je deed.

Schuld is misschien een wat hard woord in deze situatie? Ik héb met je te doen. Je hebt werkelijk geen idee wat voor schade jij en Jos hebben aangericht. Totaal niet. Bram en Floor zijn zo intens verdrietig en wanhopig.

We steunen Bram en Floor zoveel we kunnen, daarom hebben we samen besloten dat we geen contact met jou kunnen houden. En geloof me, dat doet me pijn.

Dat vind ik ongelooflijk flauw Ilse, om dat nu te zeggen. Je begrijpt er geen biet van. Wij zijn zo ongeveer dagelijks bezig met of Bram of Floor en dat zijn elke keer heel heftige gesprekken. Dat vreet energie. Energie die we met liefde in hen steken, maar ooit houdt het op. We moeten ook aan onszelf denken.

We kunnen jou er nu gewoon echt niet bijhebben. Het doet me pijn die keuze te moeten maken. Maar het wordt anders allemaal veel te ingewikkeld voor ons. Ik vind het erg beroerd dat het jou nu ook tegenzit, maar wij moeten dit doen. Vooral voor onszelf. Dag Ilse.


Een week of drie geleden is I (natuurlijk is Ilse niet haar echte naam, Jos is ook niet de naam van de man van nicht en neef en nicht heten uiteraard geen Bram en Floor) bij Mr. T. en Mrs. T. op bezoek geweest. I is de, inmiddels, ex-vrouw van neef. De ‘relatie’ tussen I en Jos is al verleden tijd trouwens!

Mrs. T. en Mr. T. zijn op dit moment bijna zeven dagen per week bezig met neef en nicht. Vooral met luisteren, luisteren en luisteren. We proberen raad te geven, geven een dikke knuffel als het nodig is en bieden uiteraard praktische hulp. Mrs. T. heeft nog nooit mensen zo wanhopig en verdrietig gezien.

Toen I kwam hebben Mr. T. en Mrs. T. een goed gesprek gehad met haar. Maar toen we er later over spraken kwamen Mr. T. en Mrs. T. tot de conclusie dat het echt niet zo’n goed gesprek was. I zei niks, alles moesten we uit haar trekken, ze vertelde niets uit zichzelf, het gesprek viel vaak stil. Het was ook moeilijk om écht goed met I te praten, juist omdat we op dit moment zulke emotionele en intieme gesprekken met neef en nicht voeren. Mrs. T. is erg van de eerlijkheid, maar betrapte zich erop dat ze bepaalde dingen gewoon niet kon of wilde zeggen. Mrs. T. en Mr. T. hebben daarom besloten het contact met I (voorlopig) te verbreken.

Dat besluit gaat Mrs. T. niet in de koude kleren zitten, maar we moeten het zo doen. Omdat we er (als altijd) voor elkaar willen zijn, voor Grote Zus en voor Kleine Zus en nu ook extra voor neef en nicht. Naast de dagelijkse dingen zoals gezin, werk, huishouden, vrienden, leuke dingen doen of gewoon niets doen, is er geen tijd en energie voor nóg een heftig geval. Het klinkt oneerbiedig en niet zo lief, maar zo moeten we het doen, omdat we ons niet in drieën (een stukje voor neef, nicht en I) kunnen én willen splitsen. Dat we het besluit hebben genomen voelt goed. Nu de uitvoering nog …

Voor de opdacht van deze week klikkerdeklik. Voor de spelregels van Write on Wednesday: klikkerdeklik.

De orde

Mocht je nu denken: weer een boekrecensie, ik word gek, weg hier! Niet doen, niet doen, niet doen! Want Mrs. T. las ‘De Orde’ van Tim Willocks en -ook al is ze vaker heel enthousiast over sommige boeken- dit is een fantastisch, indrukwekkend boek.

Op de achterflap:

Oost-Europa, 1540.

In de smederij van zijn vader maakt de twaalfjarige Mattias Tannhauser een zwaard. Net als hij het laat afkoelen wordt zijn dorp overvallen door de Turken, die de schedel van zijn zusje inslaan en zijn moeder verkrachten en vermoorden. Mattias aarzelt geen moment en gebruikt zijn zwaard tegen zijn aanvallers. Hiermee maakt hij grote indruk op de Turkse legeraanvoerder, die zijn leven spaart en hem in zijn midden opneemt.

Malta, 1565

Suleiman de Grote, sjah van de Ottomanen, heeft een heilige oorlog uitgeroepen tegen de christelijke ridders van de Maltezer Orde. De Turken kennen de ridders als de Hellehonden; zelf noemen zij zich De Orde.

De Franse gravin Carla La Penautier is op dat moment op weg naar Malta om haar verloren zoon te zoeken. De enige man met genoeg ervaring om haar te helpen is Mattias Tannhauser. Samen reizen ze naar Malta, waar ze te midden van een van de meest spectaculaire belegeringen uit de militaire geschiedenis beginnen aan hun zoektocht naar de jonge, om hem uit de klauwen van de Heilige Oorlog te bevrijden. Maar amper is Tannhauser op Malta aangekomen of de Inquisitie zit hem op de hielen. De man die gewend is te strijden met een zwaard, moet erkennen dat er vijanden zijn die machtiger zijn dan de wapens van een heel leger bij elkaar.

Zoals zo vaak doet de achterflap het boek trouwens niet bepaald recht want er gebeurt zo veel meer.

De Orde is een prachtig boek, een gruwelijk boek ook. Er sterven duizenden mensen tijdens het beleg en de vechtscenes zijn zeer bloederig, realistisch en af en toe gewoon ziekmakend om te lezen. Maar de stijl van schrijven, hoe de schijver je aandacht vast weet te houden, het boek lééft bijna!

Tannhauser is een man met een verleden, een soldaat en huurling, een profiteur als het zo uitkomt, maar Tannhauser is ook een erudiet, wijs en rechtschapen man. De passages in het boek waarin je zijn gedachtes leest zijn stuk voor stuk juweeltjes, de man heeft het hart op de goede plek. Hij vraagt zich dingen af, die Mrs. T. zich ook geregeld afvraagt. Over het goede, het kwade, over het feit dat in naam van het geloof zulke verschrikkelijke oorlogen gevoerd zijn en zulke afschuwelijke dingen gedaan worden.

Tannhauser, Amparo, Bors, Carla, Orlandu, Gullu Cakie, Ludovico en Anacleto: (fictieve) personages in een boek die werkelijk tot leven komen. Door wat ze zijn, hoe ze zijn, hoe er over hen geschreven is.

Sanne en Meissie, omdat Mrs. T. jullie smaak inmiddels een beetje kent: dit boek zal jullie zeker bevallen! En voor de anderen: dit boek is het waard gelezen te worden!

En op dit moment zit vriendin A dus gewoon op Malta! Vriendin A die een ongeveer twee maanden geleden vertelde dat ze erover dacht om met haar zus naar Malta te gaan, maar dat niet helemaal zeker wist. Mrs. T., nog nooit in Malta geweest, maar zo verschrikkelijk enthousiast over ‘De Orde’ riep uit ‘dat ze zeker naar Malta moest gaan!’. Want, cultuur, geschiedenis (en ook zee, zon), maar vooral de geschiedenis van dat eiland. Dat wil Mrs. T. ook nog ooit gaan zien. Dat daar dus gewoon een stad is die genoemd is naar de opperbevelhebber tijdens het beleg waarover het boek gaat. Dat daar dus gewoon de steden zijn waarover in het boek geschreven wordt, de ruïnes. Wat moet het prachtig zijn om daar rond te lopen. Het is gewoon een beetje levende geschiedenis!

Als jij op vakantie gaat, verdiep je je dan ook in de geschiedenis van de plek waar je heen gaat, of vind je dat totaal niet interessant?