De wat vadsige man lag onderuit gezakt op de bank. Zijn haar vettig, een blikje bier in de hand, een peuk aan zijn lippen. De man was begin 20, maar leek de 40 al gepasseerd te zijn. Zijn baard van vijf dagen maakte zijn gezicht nog grauwer, de wallen onder zijn ogen waren donker.

Op zijn linkerwang was nog vaag het litteken te zien dat een gevolg was van een uit de hand gelopen confrontatie met wat fotografen. Toch had zijn gezicht nog flarden van zijn vroegere, knappe uitstraling behouden.

Hoe had het zo ver met hem kunnen komen? Hij had alles. Alles had hij! Eén grote zomerhit, overal optredens, groupies, telefoonnummers werden hem aangereikt, voorstellen gedaan. Op sommige was hij ingegaan en hij had overal van genoten. Bijna elke week was hij wel in een talkshow te gast, hij was helemaal hot. Hij was dé popster van de lage landen. Een half jaar lang was hij the one and only. Zo immens populair, zo hip, zo gruwelijk in!

Maar de roem steeg hem naar de kop, hij stelde onmogelijke eisen, dronk veel te veel, liep z’n lul achterna, scoorde geen hits meer. Journalisten keerden zich tegen hem, hij werd niet meer uitgenodigd voor TV-optredens. Het publiek liet hem zonder pardon vallen om weer en masse achter een nieuw idool aan te lopen.

En hijzelf? Hij zwolg in zelfmedelijden, raakte aan lager wal en bracht zijn dagen in eenzaamheid door en luisterde telkens opnieuw naar zijn enige magnifieke nummer.

Voor de opdacht van deze week klikkerdeklik. Voor de spelregels van Write on Wednesday: klikkerdeklik.