Bride Flight

Dus ging Mrs. T. gisterenavond naar Bride Flight. Dat deed ze niet met Mr. T. overigens, ook al viel er gisteren natuurlijk van alles te vieren (wat we te goed houden voor eind november als we 14 jaar ‘verkering’ hebben), maar met drie andere meiden.

Waar gaat Bride Flight over?

Om te ontsnappen aan het naoorlogse klimaat van Nederland en om een nieuw begin te maken in hun jonge leven emigreren Marjorie, Ada en Esther in 1953 naar Nieuw-Zeeland. Vol van dromen en verlangens over liefde, geluk en succes reizen ze hun verloofdes achterna. Aan boord van de vlucht ontmoeten de drie meiden de jonge Frank. Hij heeft plannen om als wijnboer fortuin te maken. Hij is aantrekkelijk, anders dan hun Nederlandse verloofdes en een vrij man. Ieder voor zich voelen de vrouwen zich tot hem aangetrokken maar ze beseffen nog niet dat de ontmoeting grote gevolgen heeft voor de rest van hun nieuwe leven.

Na aankomst gaan ze ieder hun eigen weg in de veronderstelling dat ze elkaar nooit meer zullen zien. Voor de vrouwen staan er drie jonge verloofdes te wachten op het vliegveld. Ada wordt opgehaald door Derk. Samen met de dominee wacht hij haar op, een man die zij amper kent, met wie ze gedwongen getrouwd is door schuld- en zondegevoelens. Hoewel Ada andere dromen heeft, leeft ze haar leven samen met hem. Ze kan Frank alleen niet vergeten en dit gevoel blijkt wederzijds te zijn.

De Joodse Esther slaagt er in, ondanks haar traumatische oorlogsverleden, om een succesvol mode-ontwerpster te worden. Haar zelfstandigheid en carrière als zakenvrouw vormt een groot contrast met de ambities van Marjorie die er van droomt om een groot gezin te stichten. Maar die wens wordt ruw verstoord als blijkt dat ze nooit meer zwanger kan worden. Esther en Marjorie sluiten daarom een geheim verbond. Een beslissing die hun leven zal tekenen.

Bride Flight is een film over de levens van één man en drie sterke vrouwen die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Een film over het leven en de grote keuzes die je soms moet maken om het geluk te vinden.

Alhoewel de film wat traag op gang komt is Bride Flight zeer de moeite waard. Het is echt zo’n film die je nog dagen bezig houdt, tenminste, Mrs. T. heeft vandaag vaak aan Ada moeten denken en dat zal morgen (en de dagen daarna) waarschijnlijk ook nog vrij regelmatig het geval zijn.

Hoe moet het wel niet zijn om in haar schoenen te staan, om zo zwaar onder druk te staan, onder druk van je man en je strenge geloof, te leven onder de meest primitieve omstandigheden? Hoe onmogelijk is de keuze tussen je kinderen en de man van wie je houdt? De man die je maar zo kort hebt mogen kennen, maar die in jou een passie los heeft gemaakt die al het andere overheerst?

En dan is daar Esther, die zo’n traumatisch verleden heeft. Die haar hele familie verloren is in de Tweede Wereldoorlog en die zich vervolgens wapent met bravoure om maar niet te veel te hoeven denken aan wat geweest is en wat had kunnen zijn? En zo is daar Frank en het trauma van het Jappenkamp dat hij met zich meedraagt. Marjorie lijkt vrij ongeschonden te zijn, maar ook op haar rust een druk om te voldoen aan wat men van haar verwacht en ze is bereid om daarvoor heel, heel ver te gaan.

De film vertoont best wel wat overeenkomsten met ‘The bridges of Madison County‘ (een van Mrs. T.’s favoriete films) waarin Francesca haar hele leven teert op een paar dagen onmetelijk geluk met Robert, een toevallige passant. De schuldgevoelens, het geloof, doen wat van je verwacht wordt, je eigen belang ondergeschikt maken aan dat van je gezin/kinderen. Maar het is zo triest om te zien, zo triest dat Ada teruggaat naar haar man en daarmee háár kans op echte liefde opgeeft voor haar kinderen. Zo triest, maar ook zo begrijpelijk …

Gek hé, dat je zo mee kunt leven met vrouwen als Ada en als Francesca, dat je hen zou willen toeroepen dat ze voor hun eigen geluk moeten gaan. Wat dat ook zou kosten, zélfs als hen dat hun kinderen zou kosten (en waarom zou het hen hun kinderen moeten kosten?). Terwijl je zelf, als het puntje bij het paaltje komt, waarschijnlijk nooit, nooit, nooit je kinderen in de steek zou laten. Voor niets of niemand. Toch?

Ontbijten

Morgenochtend zal Grote Zus deelnemen aan het Nationaal Schoolontbijt. Daar deed ze al eerder aan mee en ook dit jaar doet de school mee aan deze happening. En dat is natuurlijk helemaal goed zo op school met je vriendinnen ontbijten!

Mrs. T. ontbijt altijd. Op dit moment is dat vaak wat muesli, vruchtjes en biogarde met een kopje thee of een bruine boterham en een cracker met een kopje thee. Ze neemt er ook altijd de tijd voor.

Nou zijn wij allemaal op de vroege ochtend niet zo heel erg gezellig, dus meestal wordt er tijdens het ontbijt wat in een boekje gebladerd of zo, maar er wordt ook heus wel een beetje gekletst. Er wordt in ieder geval nooit voor de tv ontbeten of staand in de keuken: we zitten altijd aan de keukentafel.

De meisjes ontbijten met een kom cornflakes of een boterham met melk. Mr. T. is eigenlijk de enige die niet altijd ontbijt, maar dat alleen op de (vier) dagen in de week dat hij al heel vroeg uit de veren moet om te gaan werken. Hij smeert dan zijn brood en eet het onderweg een keer op. Op de dagen dat hij thuis is, ontbijt hij wel zodra hij uit bed komt.

Mrs. T. zal bekennen dat ze vroeger, toen ze nog geen kinderen had en ze eigenlijk standaard te laat uit haar bed rolde vaak in de auto op weg naar haar werk een boterham naar binnen werkte. Maar ook toen dus: altijd ontbijten.

En jij: ontbijt jij altijd? En jouw eventuele kind(eren)? Op welke plek wordt het ontbijt naar binnen gewerkt? Wat eet je dan op de vroege ochtend? Hoe laat is het dan meestal?

Dat zijn een heleboel vragen realiseert Mrs. T. zich, maar die haalde ze van de folder die Grote Zus mee naar huis kreeg en die Grote Zus in heeft moeten vullen, dus …

Beschermd: 12½ jaar

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gezin | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Beschermd: Kunst

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

De brief voor de koning, Afke’s tiental en Vanuit de verte

Mrs. T. logde al ooit eerder over kinderboeken die ze vroeger las maar ‘De brief voor de koning‘ had Mrs. T. nog nooit gelezen. En daar hoorde natuurlijk verandering in te komen, zeker ook omdat de trouwe lezer weet hoeveel Mrs. T. houdt van historische romans.

Op de achterflap:

Tiuri ging rechtop zitten en keek naar het raam. Hij zag niets -geen schaduw- zodat hij zou kunnen denken dat hij het zich had verbeeld. Was dat maar zo! Hij kon tóch niet doen wat die stem had gevraagd, al had het nog zo dringend geklonken …

Maar nogmaals hoorde hij de stem, heel duidelijk, al was het niet meer dan een gefluister: ‘In Gods naam, doe open!’

Tiuri verbreekt de regels die bepalen dat hij met niemand mag praten in de nacht voordat hij tot ridder zal worden geslagen. Hij opent de deur. Het verzoek dat hem wordt gedaan blijkt een heel gevaarlijke opdracht. Hij moet een brief bezorgen bij de koning van het naburige land, een brief waarvan het welzijn van een heel koninkrijk afhangt! Tiuri wordt achtervolgd door boosaardige Rode Ruiters, die hem met de dood bedreigen. Maar hij is vast van plan de brief te bezorgen. De Zwarte Ridder met het Witte Schild heeft niet voor niets zijn leven gegeven …

De brief voor de koning is dan weliswaar een kinderboek, maar is ook voor een volwassen Mrs. T. nog behoorlijk aangenaam leesvoer. De avonturen van Tiuri en Piak spreken tot de verbeelding, het taalgebruik is mooi en de boodschap over goed en kwaad komt heel duidelijk naar voren.

>

Afke’s Tiental‘ van Nienke van Hichtum

Grote Zus kreeg dit boek voor haar verjaardag van tante A. Ze nam het mee naar school om daar iedere dag tijdens het leeskwartiertje in te mogen lezen. Ze was razend enthousiast over het boek. Zo enthousiast dat Mrs. T. het ook maar ‘ns gelezen heeft (want ook dit boek heeft Mrs. T. in haar jeugd niet gelezen).

Op de achterflap:

In een klein dorp op het Friese platteland wonen moeder ‘Mem’ Afke en vader ‘Heit’ Marten met hun tien kinderen. Het Kleine Zus kind is pas geboren en voor Afke is het verschrikkelijk moeilijk iedere dag weer alle monden te voeren. Geld voor aardappelen, boter, kleren en turf voor de kachel is er nauwelijks. In de winter gaat het gezin daarom vroeg naar bed om in de bedstee, dicht tegen elkaar aangekropen, nog enige warmte te vinden.

Ondanks de armoede doet Afke er alles aan om haar kinderen een goed leven te bezorgen en op hun beurt proberen de kinderen Mem zoveel mogelijk te helpen. Alleen pakt dat wel eens anders uit dan de bedoeling was. Zo had Jetse nooit gedacht dat de kinderen uit zijn klas het aan de stok zouden krijgen met boze Meint, alleen maar omdat hij wat hout wilde sprokkelen. En Klaas bedenkt een mooi cadeau voor Mem, maar of Mem daar wel blij mee is? Als Heit met de kinderen uit varen gaat en Afke thuisblijft met de kleintjes, blijkt pas hoe hard Mem nodig is in het gezin, want zonder haar gaat alles mis …

Het is natuurlijk een boek dat al meer dan 100 jaar oud is maar het leest toch heel plezierig weg. Wat Mrs. T. wel opviel is dat men toch wel heel gemakkelijk de kinderen een draai om de oren (of erger) gaf. Nou vindt Mrs. T. dat een opvoedkundig tikje (goed lezen hoor, tikJE) op zijn tijd soms best wel effect heeft, maar mem en heit (en ook de andere personages in het boek) zijn toch wel erg van het slaan.

Gelukkig ligt Grote Zus daar dan weer niet wakker van en dat is toch wel anders dan toen ze dit boek las.

Vanuit de verte‘ van Donna Milner

Een waarlijk prachtige roman. Echt een juweeltje!

Op de achterflap:

De vijftienjarige Natalie Ward groeit op aan de voet van de Rockies in Canada, een paar kilometer van de grens met de VS. Het is eind jaren zestig en op de melkveehouderij van haar ouders lijkt de rest van de wereld onbereikbaar ver weg. Zij leidt een gelukkig leven met haar ouders en broers, en is ervan overtuigd dat iedereen haar wel moet benijden. Vooral om haar knappe Grote Zus broer Boyer, met wie Natalie een goede band heeft en met wie ze een interesse in boeken deelt.

Wanneer de zachtaardige Amerikaan River Jordan de grens over komt om onder zijn dienstplicht uit te komen, krijgt hij werk als knecht en wordt meteen opgenomen in het gezin. Maar door zijn komst worden de gezinsrelaties al snel op de proef gesteld, en Natalie ziet door de gebeurtenissen van die zomer haar idyllische leven uiteenspatten.

Nu is het vijfendertig jaar later en Natalie wordt gebeld door haar broer Boyer, van wie ze sindsdien vervreemd is, net als van de rest van de familie. Hij vraagt haar of ze naar huis komt, omdat hun moeder op sterven ligt. Met tegenzin keert Natalie terug naar de boerderij en ze bereidt zich voor om eindelijk de verschrikkelijke gebeurtenissen en geheimen onder ogen te zien die ze al die jaren heeft proberen te vergeten.

Mensenlief, wat is dit een goed boek. De manier van schrijven, de opbouw van het boek, de verschillende invalshoeken in het boek. Geheimen die er zijn, verdriet, angst, liefde. Verlies van hoop, afstand doen van dat wat je kent. Een heel intens boek. Echt, echt, echt de moeite waard!

Mrs. T. hoopt echt dat dit boek ooit (net als De brief voor de koning) ooit verfilmd gaat worden, want het kan bijna niet anders dan dat het net zo’n prachtige film wordt als ‘The bridges from Madison County‘.

Welk boek zou wat jou betreft meteen verfilmd mogen worden (of is, zeer tot jouw tevredenheid, al perfect verfilmd)? (En nu niet allemaal antwoorden dat boekverfilmingen altijd tegenvallen want dat is heus niet zo!)

Shopperdeshop

Vanavond deed Mrs. T. het grootste deel van de sinterklaasinkopen. Voor het derde jaar op rij deed ze dat via dat ongelooflijke weeweewee, met de cadeauboeken die de meisjes inmiddels zo ongeveer verslonden hebben bij de hand, een lekker muziekje op de achtergrond, wierookje aan en een fijn rood wijntje erbij.

Gossie, wat winkelt dat toch gemakkelijk zeg! Geen gesjouw met tassen, geen getwijfel in de winkel, geen wachtrijen, geen klotsende oksels want wat is het toch altijd warm in die winkels, geen armen die zeer doen, geen parkeergeld, alles wordt keurig thuis bezorgd. Gewoon zwaar relaxed!

Wat er nu nog moet gebeuren: wat kleine schoencadeautjes (dat wordt een bezoekje aan de Action), de cadeaus voor opa, oma, Mr. T. en mezelf (want van sint krijgt Mrs. T. vooraf een leuk centje om aan zichzelf te besteden, daarvan werd vandaag een deel besteed bij bol.com).

Goh, voelt toch wel goed hoor, al een heel eind op scheut met de inkopen.

In totaal zullen Mrs. T. en Mr. T. waarschijnlijk zo’n dikke € 250,00 aan het sinterklaasfeest (van aankomst tot en met 5 december) besteden, dat is dan inclusief cadeautjes voor de meisjes (niet alleen hier, maar ook bij de familie) en voor opa en oma maar exclusief de cadeautjes voor elkaar.

Hoe shop jij voor december? Nog op de ouderwetsche manier of bestel je ook via internet? En een onbescheiden vraag: hoeveel kost het sinterklaas- of kerstfeest jou gemiddeld per jaar?

Jokken

En nog een teletekstberichtje, maar wel een interessante! Zelfs het Jeugdjournaal besteedde er vanavond aandacht aan. Dat levert dan meteen van die leuke vragen van Grote Zus op!

Maar goed, Mrs. T. doet het dus ook, van die kleine jokjes naar de meisjes. Gewoon, omdat ze dan doen wat Mrs. T. wil, of dat het de dingen net wat gemakkelijker maakt. En ja, Mrs. T. jokt ook om haar meisjes te beschermen. Maar zo’n leugen over geslachtsdelen die er afvallen als je er teveel mee speelt, dat zou Mrs. T. dus never nooit doen. Dat doet haar te veel denken aan dit logje.

Mrs. T. kan het zich niet voorstellen dat er hier één ouder leest die altijd voor de volle 100% eerlijk is tegen zijn/haar kroost. Echt glasharde of trauma creërende leugens vertellen vindt Mrs. T. verfoeilijk, maar jokken om bestwil, dat dus niet.

Wat vind jij? Jok je ooit tegen je kinderen en met welke reden(en)? En wat was jouw allerbeste jok ooit?

W.o.W.: verdonkeremanen

Zou dit dan zo’n WoW worden waar ik dus echt niet uitkom? Zo’n WoW net als die poep-WoW van lang geleden? Dat ik maar zit te wiebelen met mijn vingers boven het toetsenbord en dat er dus helemaal niets zinnigs op het scherm verschijnt?

Zou het komen omdat ik verdonkeremanen een woord vind dat toch heus niet meer gebruikt wordt in het (te) moderne taalgebruik? Zou ik misschien een ouderwetsche WoW moeten schrijven? Een WoW die zich afspeelt in lang vervlogen tijden? Men weet inmiddels heus wel dat ik van geschiedenis houd en dat de historische roman tot mijn favoriete leesvoer behoort.

Ik zie Edmund het woord trouwens ook wel gebruiken en dat terwijl het verhaal van Edmund zich afspeelt in onze tijd. Goh, zou verdonkeremanen dan gewoon een woord zijn voor deftige mensen? Een woord dat chique mensen gebruiken en dat het voor het ‘plebs’ een woord is dat men niet gebruikt. ‘Hé, hé, wilt u wel eens even heel snel ophouden met het verdonkeremanen van mijn fiets!’ Nee, dat zie ik me toch niet roepen als ik iemand op heterdaad zou betrappen. Ik geloof dat er dan wat minder fraaie woorden uit mijn mond zouden komen.

Eerlijk gezegd geloof ik dat ik het woord zelfs nog nooit uitgesproken heb. Pas nadat ik bij Jacqueline de opdracht van deze week las heb ik het woord een paar keer uitgesproken. Ik moet zeggen, het klinkt niet goed, dat woord. Verdonkeremanen. Neu, ik wil dit woord niet onthouden. Verdonkeremanen, verdonkeremaan je!


Het is wat magertjes wat Mrs. T. er dit keer van maakte en dat realiseert ze zich terdege. Maar dit woord is dan ook gewoon geen Mrs. T.-woord!

Voor de opdacht van deze week klikkerdeklik. Voor de spelregels van Write on Wednesday: klikkerdeklik.

Beschermd: Logeetje

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

The Ashton Brothers

En zo mochten Mr. T. en Mrs. T. vanavond weer naar het theater. En naar het theater gaan, dat vindt Mrs. T. altijd ‘jeu!’. Mr. T. en Mrs. T. gingen dit keer naar de Ashton Brothers en ze waren zeer nieuwsgierig want ze hadden zelfs nog nooit van hen gehoord.

In de brochure werden de vier mannen als volgt aangekondigd:

In 2006 stonden de Asthon Brothers in De Blauwe Kei met Ballyhoo. Hiermee overtroffen zij alle verwachtingen en je mag er gerust op rekenen dat deze lijn in hun nieuwe programma wordt voorgezet. Het vakmanschap, het lef en de inventiviteit zijn van zeldzaam hoog niveau. De Ashton Brothers brengen een unieke vorm van spectaculair, absurd en poëtisch totaaltheater, een radicale update van de aloude revue en het variété. Voor de prijs van één ticket word je getrakteerd op een bonte mix van clownerie, cabaret, acrobatiek, slapstick, rock & roll, goochelarijen en nog zo het een en ander waar een mens vrolijk van wordt.

En geloof Mrs. T.: van deze aankondiging is geen woord gelogen. Er staan vier vakmannen op het podium die heel veel kunsten tot in de puntjes beheersen. De show is gevarieerd, grappig, mooi en indrukwekkend en er valt heel veel te bekijken gedurende het optreden.

Het applaus was navenant en hartstikke verdiend. De toegift wil Mrs. T. jullie daarom niet onthouden:

Ken jij de Ashton Brothers? En trekt een show als deze jou?

Beschermd: Brabants

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Geneuzel | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.