Stilletjes lag ze in haar bed. Ze dacht aan de dingen die er die dag gebeurd waren, hoe ze gereageerd had en hoe de toekomst zou gaan veranderen. De toekomst zou gaan veranderen!

Een dikke knuffel had ze haar gegeven, ze was begripvol geweest en had geen verwijten gemaakt. Ze wist zelf nog goed hoe het was, hoe jong ze was, hoe alleen, maar ook hoe trots en hoe vastbesloten om de dingen anders te gaan doen. Beter te gaan doen. Dat zou ze bewijzen.

Ze dacht aan hoe moeilijk het was geweest. De doorwaakte nachten, het nooit eens de zorg uit handen kunnen geven. Haar ouders hadden haar duidelijk gemaakt dat ze van hen geen steun hoefde te verwachten. Ze hadden haar zonder pardon het huis uitgezet. Zij vonden het oh zo belangrijk hoe de buitenwereld over hen dacht. Heb uw naaste lief, stond er toch in de bijbel? Nou, blijkbaar gold dat niet voor dochters die niet deden wat er van hen verwacht werd. Ze had ze nooit meer gezien en had daar vrede mee, het leefde zelfs vrij relaxed zonder dat huichelachtige gedoe van haar ouders en het keurslijf van de kerk.

Ze had het goed gedaan, de beginjaren waren moeilijk, het alleenstaande moederschap soms zwaar, maar ze had vooral genoten van haar kleine meisje. De geschiedenis ging zich herhalen, met dát verschil dat zij er wel zou zijn voor haar dochter en dat het gelukkig een heel andere tijd was.

‘Ik word oma’, jubelt haar hart.

Voor de opdacht van deze week klikkerdeklik. Voor de spelregels van Write on Wednesday: klikkerdeklik.