En weer las Mrs. T. een fantastisch boek. Nu weet ze heus wel dat ze vaker enthousiast is over de boeken die ze leest, maar dit boek ‘Stenen van de rivier‘ is een echte mustread! Echt, echt, echt waar!!! Het boek deed Mrs. T. huilen, zo mooi, zo aangrijpend.
Op de achterflap:
In de zomer van 1915 wordt in een kleinburgerlijk stadje aan de rijn Trudi Montag, een dwerg, geboren. Doordat zij gevangen zit in een lichaam dat ze verafschuwt, voelt ze zich een buitenstaander, iemand die geen deel heeft aan de maatschappij. In die maatschappij, intussen, voltrekt zich een ramp: Duitsland staat aan het begin van een grote catastrofe.
Het leven van Trudi wordt gevolgd vanaf haar geboorte tot een aantal jaren na de Tweede Wereldoorlog. En dat leven is een aangrijpend, pijnlijk, mooi, gelukkig, heftig leven. Trudi maakt heel, heel, heel veel dingen mee in haar leventje. Het stadje waarin zij leeft maakt in diezelfde periode ook heel, heel, heel veel dingen mee. De schrijfster volgt zowel Trudi als de inwoners van het stadje en verweeft beide verhaallijnen perfect in elkaar.
Het boek gaat onder andere over de grote eenzaamheid die Trudi kent omdat ze haar lichaam niet kan en wil accepteren, over ontmoetingen die plaatsvinden, over gebeurtenissen, over de oorlog, wat de oorlog doet met het Duitse volk. Het boek gaat over de liefde die Trudi leert kennen. Trudi is de rode draad in het boek, maar er worden van heel veel meer personages korte of langere stukken verteld. Het boek gaat over helden, meelopers, slachtoffers en daders van het Nazi-regime.
Als kind dacht Trudi Montag dat iedereen wist wat er vanbinnen in anderen geberude. Dat was voordat ze had begrepen dat anders-zijn iemand macht gaf. En dat anders-zijn lijden met zich meebracht, en de zonde van opstandigheid tegen een onbekwame God. Maar vóór die tijd – jaren en jaren voordien – had ze gebeden dat ze mocht groeien.
Elke avond was ze in slaap gevallen met op haar lippen het gebed dat haar lichaam zich, tijdens haar slaap, zou rekken, dat het de lengte mocht krijgen van dat van andere meisjes van haar leeftijd in Burgdorf – niet eens een lichaam als van lange meisjes als Eva Rosen, die op school korte tijd haar beste vriendin zou worden -, maar een lichaam met armen en benen van normale lengte en met een klein, welgevormd hoofd. Om God een handje te helpen ging Trudi in deuropeningen hangen aan haar vingers tot ze gevoelloos werden, en dan was ze ervan overtuigd dat ze kon voelen hoe haar botten langer werden; ‘s avonds bond ze vaak haar moeders zijden sjaals om haar hoofd – de ene rond haar voorhoofd, de andere onder haar kin geknoopt – om te voorkomen dat haar hoofd nog verder uitzette.
Wat had ze gebeden. En elke ochtend, als haar armen nog steeds gedrongen waren, en haar benen de vloer niet wilden raken als ze uit bed kwam, zei ze tegen zichzelf dat ze niet hard genoeg gebeden had, of dat het nog niet het juiste moment was, en dus was ze blijven bidden, verlangen en geloven dat alles waarvoor je zó hard bad, toch vast en zeker vervuld zou worden, als je maar geduld had. (de eerste bladzijde van het boek)
Dit boek deed Mrs. T. huilen. Stenen van de rivier is een prachtig boek.
