Soms begrijpt Mrs. T. het allemaal niet zo goed. Waarom moet er zo’n rel ontstaan over deze uitzichtloze situatie? Wat bezielt Berlusconi om de actie te ondernemen die hij nam? Betekent gelovig zijn dan dat een leven koste wat kost gerekt moet worden. Ook al is er totaal geen vooruitzicht op verbetering? Wat is dat voor bestaan? Wat heeft het voor impact op een mens als je dag in dag uit geconfronteerd wordt met hoe iemand waarvan jij houdt in leven gehouden wordt? Wat betekent dat voor die mensen?

Of mag je nooit, nooit, nooit het leven van een coma-patiënte beëindigen? En hoe zit het dan met euthanasie? Een mens zou toch zelf moeten kunnen beslissen wanneer het genoeg is, wanneer het lijden ondraaglijk geworden is. Natuurlijk kon de vrouw in deze kwestie dat niet zelf, maar stel je zelf eens voor dat je daar jaar in jaar uit zou liggen. Zou je dat zelf willen? Zou je dat je naasten aan willen doen? Of zouden je naasten je ondanks alles liever bij zich hebben, levend, warm, ademend en zou er altijd iets van hoop blijven?

Mrs. T. begrijpt niet waarom er trouwens gekozen wordt voor een dood door te stoppen met de kunstmatige voeding. Als men dan beslist dat iemand mag sterven, kan dat dan niet humaner?

In 2007 logde Mrs. T. al over haar eeuwige getob over het afscheid: over begraven of cremeren en dat soort zaken. Maar om nu naar zo’n uitvaartbeurs te gaan, dat lijkt haar toch wel een beetje op de goden verzoeken! En hét slaat natuurlijk nergens op, maar op dit soort gebied is Mrs. T. gewoon behoorlijk bijgelovig.

Gisterennacht stierf Mrs. T.’s oude buurman, nog niet eens 60 jaar. Vier jaar lang vocht hij tegen een zeldzame vorm van kanker en zijn hij en zijn vrouw steeds vol positiviteit het gevecht aangegaan. En ook al waren ze positief, er werden ook voorbereidingen getroffen voor als het mis mocht gaan. De rouwkaart, de avondwake, de uitvaartdienst alles is tot in de kleinste details voorbereid. Maar niet alleen dat soort dingen hebben ze samen geregeld: ook financieel is alles tot in de puntjes uitgeplozen en zo goed mogelijk geregeld.

Inmiddels weet Mrs. T. trouwens dat ze begraven wil worden. En ze gaat er van uit dat de mensen die van haar houden er dan voor zullen zorgen dat er op gepaste wijze afscheid van haar genomen zal worden. Dat inzicht kreeg ze bij het lezen van haar moeders reactie op dat logje van lang geleden. Gek eigenlijk, maar zo had Mrs. T. het nog nooit bekeken.

Zo zie je maar dat inzichten veranderen. In 2007 had Mrs. T. nog geen idee en inmiddels heeft ze zich wel een beeld gevormd, hoe eng het ook allemaal is dat doodgaangedoe.

Dus (ook al heb je toen misschien ook al gereageerd) nog een keer die vraag: Weten jullie van elkaar wat jullie wensen zijn? Of heb je misschien ergens instructies achtergelaten? En, mocht je toen ook al gereageerd hebben, denk je er nog hetzelfde over of is er misschien, net als bij Mrs. T., iets veranderd in hoe je over deze dingen denkt?