Die Bill toch!

Vorige week kreeg Mrs. T. weer ‘ns een kettingbriefmailtje binnen. En nog wel een waarin aangekondigd werd dat Bill Gates zijn fortuin gaat verdelen. Wauw, da’s natuurlijk nooit weg!!! Het enige wat je hoeft te doen is het mailtje doorsturen naar zoveel mogelijk mensen en het geld stroomt vervolgens binnen!

Hallo allemaal, normaal stuur ik deze mail nooit door, maar misschien worden we zo wel stinkend rijk! Een vriendin van een collega stuurde dit door en zij is advocaat…

Ze zegt dat het werkt! Uiteindelijk heb je niets te verliezen.

Zie hier wat ze zegt: ‘Ik ben advocaat en ik ken de wet. Dit is echt. Mispak u niet, AOL en Intel zullen hun beloften houden uit schrik van voor het gerecht getrokken te worden en miljoenen schadeclaims ten laste gelegd te worden zoals deze van Pepsi Cola tegen Général Electric.

Beste vrienden, neem dit niet als klein bier. Bill Gates is bezig met zijn fortuin te verdelen. Als jullie er niet op ingaan dan zullen jullie er misschien later spijt van hebben. Windows is het grootste programma ooit gebruikt. Microsoft en AOL experimenteren door dit bericht elektronisch te versturen (e-mail bèta test).

Als jullie deze e-mail naar jullie vrienden doorsturen, zal Microsoft (indien jullie met Microsoft Windows werken) gedurende twee weken alles opvolgen. Voor iedereen die deze e-mail doorstuurt zal Microsoft jullie 245 euro betalen. Voor iedereen die dit bericht doorgestuurd heeft en die mensen sturen hem op hun beurt door, krijgen jullie 243 euro van Microsoft.

Voor de derde persoon die dit bericht ontvangt krijgen jullie 241 euro van Microsoft. Binnen twee weken zal Microsoft jullie contacteren voor de bevestiging van jullie adres en zullen ze jullie een cheque opsturen..

Ik dacht dat het een kettingbrief was maar twee weken later, na dit bericht doorgestuurd te hebben kreeg ik van Microsoft een bericht om mijn adres op te geven en ontving ik een cheque van 24800 euro. Jullie moeten dit bericht doorsturen voor deze test ten einde is.

Als er iemand in staat is van dit te doen als commerciële stunt dan is het wel Bill Gates. Voor hem is dit een commerciële uitgave. Stuur aub naar zo veel mogelijk mensen door. Jullie moeten tenminste 10.000 euro ontvangen.

Zoals ik gezegd heb, ik kan de wet en dit is echt. Intel en AOL zijn aan het onderhandelen voor een fusie waardoor ze de grootste firma van de wereld zouden en om zeker te zijn van het systeem het meest gebruikt op de wereld hebben Intel en AOL experimenteren ze met deze test.

Oh, wat heeft Mrs. T. toch een enorme hekel aan dit soort mailtjes. Net zoals Ingrid Bilardie-de Boer blijkbaar, want zij schreef (al in oktober 2007!!) het volgende geweldige stukje:

Boeiende e-mail in de mailbox van een kennis: ‘Ik ben advocaat en ik ken de wet. Dit is echt. Stuur deze mail door en je ontvangt 245 euro van Bill Gates voor iedere mail die doorgestuurd wordt.’

‘Tjonge, dwaalt die onzin nog steeds rond op het net?’, reageer ik.

Ze twijfelt. Doorsturen kan toch geen kwaad? En stel je voor. Geld!

Maar ik schud mijn hoofd. Ik geloof geen moment dat Bill Gates zijn geld gaat verdelen en ga zo’n malle mail echt niet doorsturen. Ze blijft twijfelen en ik schiet in de lach.

‘Je hebt gelijk. Ik ben een echte niks-willer. Ik wil geen zwarte bankbiljetten bleken en ik wil geen geld betalen om mijn hoofdprijs in de warriewarrie loterij te innen. Ik wil ook niets betalen aan zielige weeskindjes die met hun laatste krachten een e-mailbericht van zes A4’tjes tikken en – ik ben echt heel erg hard en gemeen – ik geef ook niets om sneue straathonden. Alle arme mensen met een internetverbinding moeten hun miljoenenerfenis zelf maar ophalen in het buitenland en ik betaal niet de vlucht van een doodzieke moeder die een operatie moet ondergaan in Verwegistan.

Ik wil ook niemand helpen om geld van de regering te stelen, zelfs niet als ze daarmee een of andere onderdrukkend regime kunnen ondermijnen en het milieu interesseert me geen ene donder. Ik koop dus geen lappen regenwoud in landen met prachtige namen als Boemlabesie en Halodagdag.

Zelfs viruswaarschuwingen stuur ik niet door, aan niemand. Want dan druk ik zelf op ‘verzenden aan iedereen’ in plaats van dat aan de robot of worm die een beetje virusprogrammeur in zijn spamberichtjes kan bouwen over te laten. Die handeling kost me veel te veel energie, ik begin er niet aan.

Ja, ik ben echt heel erg onbehulpzaam.’

Hoe moet dat nu met mij? Mijn karma trek ik gelukkig weer een beetje recht met het mede vullen van collectebussen en het uitdelen van normale porties vriendelijkheid aan mijn medemensen. Slaap ik toch nog een beetje ’s nachts.

Die kettingbrief-hoax-toestanden: het zou verboden moeten worden. En wij, wij allemaal zouden gewoon ‘ns op moeten houden met het doorsturen van die dingen!

Grote Zus wacht overigens nog steeds op de beloning van deze kettingbrief (want dat -alle onheilsvoorspellingen ten spijt bij niet dodoorsturen van andere kettingbrieven- was tot op heden de enige keer dat Mrs. T. overstag ging!).

Waarschuwing

‘Mama, als ik straks ga puberen, dan ga ik jullie saai en ouderwets vinden’, aldus GROTE ZUS. Haar uitspraak baseert ze op dit boek.

Mrs. T. is gewaarschuwd! Ze is trouwens vooral benieuwd vanaf welk moment ze saai en ouderwets zal zijn. Wellicht over drie weken, misschien over een paar maanden al of heeft ze nog een paar jaar respijt?

Beschermd: Vierentachtig

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gezin | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Beschermd: Voorlezen

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Vader slaat juf tegen het bord

Af en toe leest Mrs. T. iets (een column of een artikel) in een tijdschrift wat ze dan eigenlijk wil delen met de rest van de wereld. Gewoon om te horen wat anderen nou van dat bepaalde stuk vinden. Laatst las ze in de Linda onderstaand artikel (en hé, ze nam de moeite om het helemaal over te typen (want inscannen gaf helaas een onleesbaar resultaat), dus hopelijk neem je even de tijd om het te lezen).

Ouders die zich misdragen op school, dat heeft een enorme impact op leerkrachten. Om juist op de plek waar gezond verstand en enig fatsoen tot het DNA moeten behoren, beledigd en bedreigt te worden, is niet te verteren. Maar het gebeurt en heus niet alleen in Tokkiemilieus.

Annette is juf van groep een en twee en voor wie het niet weet: dit zijn kleuters. Haar verhaal: “Op een middag gaf een jongetje zijn buurman een enorme schop. Ik ga naar hem toe, zeg dat hij dat absoluut niet mag doen en dat hij in de pauze binnen moet blijven omdat ik hem wil spreken. Het jongetje zegt: ‘Dat doe ik niet. Jij bent niet de baas over mij.’ Om twaalf uur wil hij weglopen, ik pak hem vast en trek hem naar me toe. ‘Jij blijft hier’, zeg ik en zet hem op een stoel. Enfin, we praten even, hij wordt kalmer en na tien minuten mag hij ook naar buiten.

Een uurtje later stormt zijn vader binnen. Of ik zijn zoon bij de arm heb gegrepen. voordat ik überhaupt antwoord kan geven, schreeuwt hij dat zijn kind niets heeft gedaan en dat het andere jongetje hem had uitgedaagd. ‘Niemand behandelt mijn zoon zo’, riep hij. ‘Als iemand mijn kind bij zijn arm pakt, ben ik dat. Als je hem nog één keer aanraakt, sla ik je met je kop door het bord.’ Exit papa.”

Annette bleef bedremmeld achter, sprakeloos en overstuur. Ze lichtte haar directeur in over het voorval. “De directeur kende deze ouders al langer. Ze hadden nog een dochter en haar onderwijzer was ook al eens verbaal aangevallen omdat hun dochter een onvoldoende had gekregen. Toen onze directeur de ouders hierover aansprak, had de vader gezegd: ‘Jullie hebben het op onze dochter gemunt. Als je daar niet me ophoudt, gaat er een steen door je ruit. Ik weet waar je woont’.

Het deed Annette goed dat haar directeur haar versie zonder meer geloofde; het wil ook nog weleens gebeuren dat de schoolleiding de kant van de scheldende ouder kiest om de lieve vrede op school te bewaren. De directeur nodigde de ouders nogmaals uit voor een gesprek. “Hij zei rustig dat de school niet gediend was van dit soort dreigementen en dat bij een volgend incident aangifte gedaan zou worden. Als ze het er niet mee eens waren, moesten ze hun kinderen maar van school halen”. De ouders namen dit ter harte en hielden zich na het gesprek koest.

Voor de goede orde: Annette geeft les op een lagere school in de keurige Rotterdamse wijk Hillegersberg en de opstandige vader is uitgever. Waar komt dit waanzinnige gedrag vandaan? Cultuursocioloog Dick Houtman, verbonden aan de Erasmus Universiteit Rotterdam, denkt dat de emancipatie van de burger ermee te maken heeft. Sinds de jaren zestig zijn we alsmaar mondiger geworden en sindsdien hebben trradionele gezagsdragers (politie, artsen, onderwijzers, politici) het niet makkelijk. Veruit de meeste mensen blijven in de dagelijkse omgang netjes binnen de grenzen van het betamelijke, maar er zijn neaderthalers die voor niets en niemand respect lijken te hebben. Dick Houtman: “En dat zijn heus niet alleen mensen uit de lagere sociale kklasse. Ook hogeropgeleiden kunnen een grote mond opzetten als ze het ergens niet mee eens zijn. Mensen zijn steeds minder bestand tegen gteleurstellingen. Als er iets misgaat, voelen ze zich al snel tekortgedaan en houden ze hun ongenoegen niet voor zichzelf. Tegenslag is al snel de schuld van de ander – bij voorkeur de overheid of andere groepen. Hoe slechter mensen in staat zijn hun eigen problemen op te lossen, hoe meer ze geneigd zijn agressief te worden.”

De blindheid van sommige ouders voor de tekortkomingen van hun eigen kind kan bizarre vormen aannemen. Feilloos zien ze dat hun buurjongen het Syndroom van Sperger heeft, maar hun eigen kind is niet dom, hooguit lui. “Texas kan het wel, maar wil het niet”, klinkt het trots bij het tienminutengesprek als de leraar al zijn moed bijeen heeft geraapt om te vertellen dat Texas nauwelijks leesniveau 7 beheerst, terwijl de rest van de klas al op niveau 9 is. Alsof niet willen hoger in de academische voedselketen staat dan niet kunnen.

Een kwaal doet het ook altijd goed: zo is Dexter geen jeugdeliquent in spe, maar heeft hij volgens paps en mams ADHD en verkeert hij bovendien in gezelschap van slechte Mr. T.s. Dat hij tegen andere kleuters kill, kill, kill, I wanna kill you roept, is slechts een gevolg van zijn hoogbegaafdheid: hij spreek al uitstekend Engels. Het komt niet bij zijn ouders op dat hun opvoeding weleens met het gdrag van hun kind te maken zou kunnen hebben. Vroeger heette een kind dat goed kon leren vlot, tegenwoordig is het niet minder dan geniaal en behoeft een aangepast lesprogramma. Iedere ouder, van welke generatie dan ook, wil het beste voor zijn kind, maar voor sommige vaders en moeders is het beste nog niet goed genoegg. Kinderen worden opgejaagd alsof het een race om het presidentschap betreft. Dit soort ouders duldt geen kritiek op hun kind.

Steven Pont is ontwikkelingspsycholoog te Amsterdam. “Als het niet goed gaat met je kind, is het al snel de schuld van de school. Je ziet tegenwoordig veel projectkinderen. Hun opvoeding is in de ogen van de ouders een project dat succesvol moet worden afgerond. Als de leraar vindt dat het niet goed gaat met kindlief, zien ouders dat al snel als kritiek op hun opvoeiding. En omdat er nogal wat tijd, aandacht en geld in hun project zit, is kritiek ronduit onaangemaan en ongewenst.” Finn zit in groep zes. Een pineter mannetje met een leuk koppie. Helaas drijft zijn gedrag zijn onderwijzer tot wanhoop: “Finn is even begaafd als onhandelbaar. Als er even iets tegenzit, hij kan bijvoobeeld zijn kleurpotloden niet vinden, gooit hij zijn stoel of tafeltje om, klimt vervolgens door het raam en rent naar huis. Finns vader is huisman, zijn moeder traumachirurg. Ik heb een paar keer met zijn ouders gesproken, maar zij vinden zijn gedrag niets om je zorgen over te maken. Ze beweren dat hij op school niet stevig genoeg wordt uitgedaagd. Dat hun zoon een ettertje is, dat stevig zou moeten worden aangepakt, komt niet in ze op.”

Uiteraard bezigt hij deze kwalificering niet als hij met de ouders van Finn praat. “Het is om moedeloos van te worden. Sommige ouders steken hun kop in het zand als hun kind op school onmogelijk gedrag vertoont. En dan heb ik het niet over asociale mensen, of ouders die weinig aandacht voor hun kind hebben. Integendeel. Sterker nog: aan alles is te merken dat Finns ouders hem op alle gebied stimuleren. Ik geloof dat hij op zijn vierde al de Odyssee kreeg voorgelezen. Als het over zijn wispelturige gedrag gaat, lijken zijn ouders echter doofstom en stekeblind. Soms denk ik dat ze het belangrijker vinden dat Finn hoog scoort, dan dat hij een leuke volwassene wordt met een gezonde dosis verantwoordelijkheidsgevoel.”

Werd van een kind vroeger verwacht dat het met twee woorden sprak en u zeig tegen een ouderen, nu moet het een hoge Cito-score halen en foutloos Für Elise kunnen spelen.  Ontwikkelingspsycholoog Steven Pont: “Elke maatschappij krijgt de kinderen die zij verdient. Wij leggen de nadruk op presteren en dus krijgen we prestatiegerichte kinderen. Het grote verschil met vroeger is dat je veel grote gezinnen had. Je had een stuk of vier, vijf eieren in je mand. Als één eitje een barstje vertoonde: soit. Maar nu heb je hooguit twee eitjes, en is de helft van je productie mislukt. Als je maar één eitje hebt: je héle productie.

Daarbij wonen we in een maatschappij met vervagende grenzen. Mannen en vrouwen lijken steeds meer op elkaar, ondergeschikten noemen hun meerdere bij de voornaam, mensen dicteren de dokter wat de diagnose moet zijn. Ook thuis en school vervloeien steeds meer met elkaar. Van ouders wordt verwacht dat ze helpen bij knutselen, lezen en schoolreisjes, van de leerkracht wordt verwacht dat hij het kind sociale vaardigheid bijbrengt.”

Mondigheid is mooi, maar kan ook doorslaan. Als een onderwijzer een leerling academisch lager inschat dan de ouder, kan dat tot drama’s leiden. Liselot is juf van groep acht en weet er alles van. Met e nuance die tegenwoordige alleen onderwijzers en zorgverleners nog lijken te hebben, zeg ze: “Iedere ouder wil het beste voor zijn kind en daar is niets mis mee. Integendeel, het weerspiegelt de interess van een ouder in zijn kind. Het probleem begint als hun verwachtingen niet stroken met e raliteit. Ik gaf een kind een keer een havo-advies, waarop zijn moeder zei: ‘Maar hoe kan dat nou? Mijn man en ik hebben allebei gymnasium. Intelligentie is toch genetisch bepaald?'”

Liselot wordt voor de vreselijkste dingen uitgemaakt. “Toen ik een Turks meisje vmbo-advies gaf, stapte haar moeder op hoge poten naar mijn directeur om te vertellen dat ik een racist was. Heel vervelend, juist omdat wij zo zorgvuldig te werk gaan bij schooladviesen. ”

Ook Mark is onderwijzer in groep acht: “Toen ik een jongetje een vmbo-advies gaf, vond zijn vader dat onverteerbaar. Bij een voorlichtingsavond stond hij zelfs op, om luidkeels te beweren: ‘Niemand wil toch dat zijn kind bij die proleten van het vmbo terechtkomt?'”

Mark sprak meerdere malen met de ouders van de jonge, maar pa was onvermurwbaar: zijn zoon deed gewoonweg zijn best niet. Hij moest bijlessen krijgen en thuis zouden ze eens flink met hem oefenen. Zoals Mark al verwachtte, scoorde de jongen bij de Cito-toets op vmbo-niveau. “Ik gaf hem een compliment bij het tienminutengesprek: hij had rekenen boven verwachting goed gedaan. Op dat moment draaide zijn vader zich naar hem om en beet hem toe: ‘Als je maar weet dat ik het allemaal kut vind.'”

Hooggespannen verwachtingen, een gehandicapt zelfinzicht én een kort lontje: als ind heb je het bepaald niet geakkelijk als je ouders op alle punten hoog scoren. En dan akn je vader stedelijk planoloog zijn en je moeder kinderrchter en het nog zó goed met je voor hebben, je wordt er niet direct gelukkiger op. “Het is ironisch”, verzucht een onderwijzeres. “Ouders willen dat hun kint gelukkig en succesvol wordt en denken dat te bereiken door zich intensief met het schoolleven te bemoeien. Ik heb weleens meegemaakt dat een moeder stond tieren en te razen omdat haar dochter een slecht punt voor topografie had. Haar dochter pakte haar bij de hand en zei: ‘Mama, doe nou niet, ik schaam me zo.’ Het begint echt altijd met de volwassene. Als zij niet de maat aangeven, kun je ook niet van kinderen verwachten dat zij maat weten te houden. Als ouders geen respect hebben voor anderen, hebben kinderen dat ook niet. Ik denk weleens: jemig, doe toch eens normaal. Ik kan je uit ervaring zeggen dat álle kinderen willen dat hun ouders gewoon normaal doen.”

Nou zal het artikel heus wel ‘opgeleukt’ zijn en behoorlijk gechargeerd zijn. Maar een kern van waarheid zit er toch zeker wel in denkt Mrs. T..

Wat vind jij van het artikel en is het naar jouw mening echt zo erg met ons (ouders) gesteld?

W.o.W.: Inspiratie

Met een klap sloot hij het boek. Het voelde fantastisch om de inspiratiebron te zijn voor een boek. Weliswaar had de auteur een groot deel van zijn verhaal gebaseerd op nooit bevestigde vermoedens, bepaalde stukken benaderden toch behoorlijk dicht de waarheid.

De moord op dat ene hoertje, daar had de schrijver er faliekant naast gezeten, maar de beschrijving van de aanslag op dat jonge grietje deed het voor hem lijken alsof hij die daad wéér beging. Het voelde bijna als een inbreuk op zijn privacy, zo veel details werden er in de thriller beschreven: het ontbreken van een flinke lok haar, het rode schoentje dat onder het meisje lag, maar vooral de woorden die hij op haar spiegel had geschreven. Ze klopten volledig. Net zoals de, weliswaar mislukte, aanslag op die kioskhouder. Maar hé, risico van het vak nietwaar?

Wat hij minder kon waarderen was hoe de schrijver hem neerzette, alsof hij een of ander maniakale nitwit was; een gek die de dood verdiende. Schrijvertje moest ‘ns weten hoe zijn leven er in het echt uitzag. Dan zou hij snel een toontje lager zingen.

Die verdomde epiloog klopte voor geen meter. Hij was niet gepakt, hij had niet de doodstraf gekregen. Sterker nog, het was nog niet zo heel lang geleden dat hij zijn laatste slachtoffer gemaakt had.

Misschien moest hij meneertje-oh-wat-ben-ik-toch-een-goed-auteurtje even met een bezoekje vereren, konden ze samen wat frisse ideetjes opdoen voor een nieuwe bestseller. Meneertje auteurtje staat nu eenmaal bekend om zijn uitgebreide research …


Voor de opdracht van deze week: klikkerdeklik. Voor de spelregels van Write on Wednesday: klikkerdeklik.

Wat te doen als iemand sterft

Zo, de nieuwste (ook al is dit logje dan al weer een aantal maanden oud, dus zo nieuw is het niet meer) Nicci French wil Mrs. T. toch wel gelezen hebben en dat geldt dus ook voor ‘Wat te doen als iemand sterft‘. Ook al vindt Mrs. T. dat de eerste boeken van het schrijversduo echt top waren, dat geldt (veel) minder voor de laatste paar boeken die ze schreven. Maar desalniettemin blijven het prima thrillers voor even tussendoor.

Op de achterflap:

Wat is het je waard om de waarheid te kennen? Ellies leven neemt een dramatische wending als haar grote liefde Greg omkomt bij een auto-ongeluk. Een vrouw die bij hem in de auto zat, heeft het ongeluk evenmin overleefd. Zij wordt geïdentificeerd als Milena Livingstone, maar voor Ellie en haar omgeving is zij een onbekende. Alles wijst er echter op dat Greg en Milena een verhouding hadden.

Hoe moet je verder als je erachter komt dat je de liefde van je leven niet echt blijkt te kennen? Als zelfs je intuïtie niet klopt?

Ellie wil de waarheid weten – wie was Milena en wat is er op die noodlottige dag precies gebeurd? Haar zoektocht wordt een obsessie en hoe dichter Ellie bij de schokkende feiten komt, hoe minder mensen haar geloven, en hoe dringender de vraag wordt wat het waard is de waarheid te kennen.

Wat te doen als iemand sterft gaat over loyaliteit, vriendschap en vertrouwen, over moed en over de noodzaak van het achterhalen van de waarheid – hoe pijnlijk die ook is – om te kunnen loslaten.

Mrs. T. vindt het uitgangspunt heel interessant, hoe reageer je als je partner sterft in een auto-ongeluk met een onbekende passagier naast zich? Wat gaat er dan door je heen?

Wat Mrs. T. toch wel wat raar vond aan het boek is dat Ellie totaal geen ruimte biedt aan verdriet. Helemaal niet. Vanaf het moment dat ze hoort dat haar man is verongelukt wil ze het raadsel rondom Milena oplossen. Er is géén ruimte voor verdriet, voor wanhoop. Dat kan Mrs. T. gewoon niet plaatsen, dat daaraan helemaal geen aandacht besteed wordt door Gerrard en French.

Helaas wordt de uiteindelijke ontknoping in een paar bladzijden afgeraffeld en dat vindt Mrs. T. jammer. Maar goed, het boek an sich leest best heel soepeltjes, het is dus een prima boek voor een aantal aangename uurtjes. Een topstuk wil Mrs. T. het echter niet noemen. Nicci French is het jammer genoeg (een beetje) aan het verliezen, dat meeslepende schrijven. Dus of Mrs. T. het volgende boek nog zal kopen … (vast wel!).

Sapperdeflap …

… een goede PAP! (dat rijmt alweer).

Gisteren mocht Mrs. T. naar de gynaecoloog bellen om vervolgens van haar te vernemen dat ze een PAP 1 scoorde. En daar is Mrs. T. heel erg blij mee! Naast die goede uitslag betekent het ook dat Mrs. T. vanaf volgend jaar (als ze veertig wordt) eindelijk weer gewoon met het normale bevolkingsonderzoek mee mag doen. Jeu, Mrs. T. is happy!!!

Beschermd: Bezoek

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gezin | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.