Het diner

Helemaal hot is het, dat nieuwste boek van Herman Koch. Omdat Mrs. T. de columns van Koch in esta altijd met veel plezier leest waagde ze zich ook maar ‘ns aan dit boek.

Op de binnenflap:

Twee echtparen gaan een avond uit eten. Ze praten over alledaagse dingen, dingen waar mensen tijdens etentjes over praten: werk, de laatste films, vakantieplannen. Maar ondertussen vermijden ze waar ze het eigenlijk over moeten hebben: hun kinderen.

De twee vijftienjarige zoons van beide echtparen, Michel en Rick, hebben samen iets uitgehaald wat hun toekomst kan verwoesten. Tot dusver zijn alleen vage beelden van de twee in Opsporing Verzocht vertoond en zit het onderzoek naar hun identiteit vast. Maar hoe lang nog? Wat de situatie nog ingewikkelder maakt is dat de vader van Rick de beoogde nieuwe minister-president van Nederland is.

Het diner is een weergaloze roman die de vraag opwerpt in hoeverre je als ouder verantwoordelijk bent voor de daden van je eigen kind. In soepel proza schotelt Herman Koch de lezer een bloedstollend verhaal voor dat zich binnen de tijdsspanne van een avond volstrekt. Een roman met de tragiek van de film Festen – waarin de hoofdpersonen onherroepelijk op het noodlot afstevenen.

Laat Mrs. T. allereerst melden dat het boek leest als een tierelier. Ondanks het feit dat er af en toe behoorlijke zijwegen ingeslagen worden (of ze relevant zijn voor het boek waagt Mrs. T. te betwijfelen), verveelt het geen moment.

In eerste instantie voelde Mrs. T. vooral begrip voor de ik-figuur in het boek, maar gaandeweg neemt die sympathie toch behoorlijk (en in rap tempo) af. Wat een akelige man is die Paul eigenlijk (ook al schijnt dat aan een niet nader genoemde psychische ziekte te liggen). Wat Mrs. T. betreft heeft juist Serge precies begrepen waar het om gaat en zijn de drie andere hoofdrolspelers behoorlijk van het pad geraakt.

Mrs. T. moet denken aan een logje dat ze lang geleden schreef (klik) waarin ze zich afvroeg of je onvoorwaardelijk van je kind kunt blijven houden, ook als deze werkelijk verschrikkelijke dingen heeft gedaan. Want laten we wel wezen, ook al was het uiteraard (daar mogen we toch zeker wel van uit gaan) niet de bedoeling van de zoons, het zijn sowieso een stelletje eikels van de bovenste plank getuige hetgeen je al lezende allemaal over hen te weten komt.

Het diner is absoluut de moeite waard. Alleen had het wat Mrs. T. betreft op een andere manier moeten eindigen, namelijk met het feit dat de ouders als (of eventueel de kinderen) hun verantwoordlijkheid hadden genomen. Of het had wat minder abrupt moeten eindigen maar met een soort van vooruitblik over hoe het hen vergaan was in de 20 tot 30 jaar na deze gebeurtenissen.

Stel je voor dat je kind nog thuis woont (en onder de 18 is). Ben je als ouder dan altijd verantwoordelijk voor de daden van dat kind? En, zoals Mrs. T. zich toen dus al ooit afvroeg, houdt houden van je kind op als het verschrikkelijke dingen gedaan heeft?

Eén gedachte over “Het diner

  1. Dit boek lijkt me wel wat, hoewel ik bij het stukje over het einde snel mijn ogen dicht heb gedaan en naar beneden ben gescrold… want ik wil niet alles weten. Ik heb het boek digitaal, dus dat wordt een van mijn volgende boeken! Dank voor deze tip!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *