Zo, de nieuwste (ook al is dit logje dan al weer een aantal maanden oud, dus zo nieuw is het niet meer) Nicci French wil Mrs. T. toch wel gelezen hebben en dat geldt dus ook voor ‘Wat te doen als iemand sterft‘. Ook al vindt Mrs. T. dat de eerste boeken van het schrijversduo echt top waren, dat geldt (veel) minder voor de laatste paar boeken die ze schreven. Maar desalniettemin blijven het prima thrillers voor even tussendoor.
Op de achterflap:
Wat is het je waard om de waarheid te kennen? Ellies leven neemt een dramatische wending als haar grote liefde Greg omkomt bij een auto-ongeluk. Een vrouw die bij hem in de auto zat, heeft het ongeluk evenmin overleefd. Zij wordt geïdentificeerd als Milena Livingstone, maar voor Ellie en haar omgeving is zij een onbekende. Alles wijst er echter op dat Greg en Milena een verhouding hadden.
Hoe moet je verder als je erachter komt dat je de liefde van je leven niet echt blijkt te kennen? Als zelfs je intuïtie niet klopt?
Ellie wil de waarheid weten – wie was Milena en wat is er op die noodlottige dag precies gebeurd? Haar zoektocht wordt een obsessie en hoe dichter Ellie bij de schokkende feiten komt, hoe minder mensen haar geloven, en hoe dringender de vraag wordt wat het waard is de waarheid te kennen.
Wat te doen als iemand sterft gaat over loyaliteit, vriendschap en vertrouwen, over moed en over de noodzaak van het achterhalen van de waarheid – hoe pijnlijk die ook is – om te kunnen loslaten.
Mrs. T. vindt het uitgangspunt heel interessant, hoe reageer je als je partner sterft in een auto-ongeluk met een onbekende passagier naast zich? Wat gaat er dan door je heen?
Wat Mrs. T. toch wel wat raar vond aan het boek is dat Ellie totaal geen ruimte biedt aan verdriet. Helemaal niet. Vanaf het moment dat ze hoort dat haar man is verongelukt wil ze het raadsel rondom Milena oplossen. Er is géén ruimte voor verdriet, voor wanhoop. Dat kan Mrs. T. gewoon niet plaatsen, dat daaraan helemaal geen aandacht besteed wordt door Gerrard en French.
Helaas wordt de uiteindelijke ontknoping in een paar bladzijden afgeraffeld en dat vindt Mrs. T. jammer. Maar goed, het boek an sich leest best heel soepeltjes, het is dus een prima boek voor een aantal aangename uurtjes. Een topstuk wil Mrs. T. het echter niet noemen. Nicci French is het jammer genoeg (een beetje) aan het verliezen, dat meeslepende schrijven. Dus of Mrs. T. het volgende boek nog zal kopen … (vast wel!).
