Twee minuten stilte

Ik vraag me af

Zou ik het kunnen,
wat zij toen wél konden.
Vaak niet gezocht en ook niet heel doordacht.
Zo pal te staan als zij, zó vastberaden,
al wisten ze niet wat de toekomst bracht?

Zou ik het kunnen,
leven met de dreiging.
Dat één verkeerde stap, één enkel woord
betekent dat er slachtoffers gaan vallen,
een goede vriend, familie, wordt vermoord?

Zou ik het kunnen,
zwijgen bij de vragen.
Naar wie en wat, houd ik dan óók mijn mond.
Zou ik mijn beulen óók kunnen trotseren,
al had marteling mijn lichaam zwaar verwond?

Zou ik het kunnen,
trouw zijn tot het einde.
Om zwijgend ook die laatste gang te gaan.
en het hoogste goed, mijn leven, op te geven
voor anderen, had ik dat óók gedaan?

Ik weet het niet,
maar dankzij deze helden
heb ik nooit voor die keuze hoeven staan.
Zij gaven ‘t hoogste wat ze konden geven:
Hun leven, zodat ik in vrijheid kan bestaan.

© Cobi Maurits

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *