Oh men, wat voelde hij zich belabberd. Hij rilde over zijn hele lichaam, het ene moment zweette hij als een bezetene, het andere moment rilde hij van de kou.

Hij liep naar de manshoge spiegel en ging er voor staan. Een veel te mager gezicht staarde hem aan. De wallen onder zijn ogen waren donker en aan zijn neus hing opgedroogd snot. Zijn gezicht zat onder de korstjes van de puistjes die hij open had gekrabt. Hij had een oud shirt aan dat aan het boord gerafeld was, het zat onder de vlekken. Geen idee wat de herkomst van die vlekken was. Hij rilde.

Aan zijn billen hing een te grote spijkerbroek die hij met een riem had aangesjord. Ook de spijkerbroek zat helemaal vol met vlekken en vegen. Zijn voeten werden omhuld door aftandse gympen waarvan de zolen inmiddels zo dun waren dat hij iedere oneffenheid in zijn voetzolen voelde prikken.

Zijn magere armen staken uit het shirt, aan beide kanten zag hij de typische tekens van zijn verslaving. Hij woog misschien nog 45 kilo schatte hij.

Hij bracht zijn gezicht dichter naar de spiegel en keek zichzelf diep in zijn donkere ogen. Zag daar dingen die hij niet wilde zien en een toekomst die hij niet wilde leven. Hij wist het zeker, liep terug naar het doorgezakte bankstel en ging verder met zijn voorbereidingen. Deed zijn laatste dosis heroïne op het lepeltje, vermengde het met water en citroensap, verhitte het goedje en trok het op in de spuit.

Voor de opdracht van deze week: klikkerdeklik. Voor de spelregels van Write on Wednesday: klikkerdeklik.