Beschermd: In 2009

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Geneuzel | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

WE-300: Alles geoorloofd

Een beetje triest is het wel: daar zit ze dan in haar uppie, wijntje bij de hand, een bakje cashewnoten op de salontafel, zinloos televisie te kijken. Ze is door niemand uitgenodigd (niet dat er nu zoveel mensen zouden zijn die haar zouden willen uitnodigen) en ze heeft niemand gevraagd (want er zijn nu eenmaal niet veel mensen met wie ze kerst, of welk ‘feest’ dan ook, door zou willen brengen).

Ze heeft weinig moeite gedaan om het in huis wat gezelliger te maken. Een klein plastic boompje dat ze alleen maar van zolder hoefde te halen probeert dapper wat gezelligheid te verspreiden. Het faalt daarin glansrijk. Het boompje zet ze ieder jaar opgetuigd en wel weer op zolder. Door de jaren heen zijn er wat versierselen gesneuveld. Er hangen nog welgeteld vijf zilveren balletjes in. Misschien moet ze van de week toch maar wat ballen bijkopen, ze zijn dan vast in de reclame.

Ze denkt erover om achter de computer te gaan zitten. Een beetje de weblogforens uithangen. Ze zal vanavond uiteraard overal lurken en nergens reacties achterlaten. Haar collegabloggers immers denken dat ze een goed gevulde Kerst heeft die ze viert met haar lieve man, bloedjes van kinderen, vrienden en familie.

Ha, ze moesten ‘ns weten! Het is misschien niet zo heel erg netjes wat ze doet. Dat haar blog één grote leugen is. Dat ze de sporadische foto’s die ze op haar weblog plaatst van een of andere Australische –al lang gestopte- blogster vandaan haalde. Dat alle logjes die ze plaatst van begin tot het einde uit haar duim gezogen zijn. Dat haar lieve, wijze en welgemeende reacties bij de anderen pure nep zijn.

Nee, netjes is het niet. Maar ach, er bestaan volgens haar geen blogregels en ze oefent op deze manier mooi voor haar schijversdroom.


Zo, mijn eerste WE-300 met als onderwerp ‘Etiquette’. Voor de regels en andere deelnemers: klikkerdeklik!

Drie keer per dag?

Goh, gezinnen schijnen per dag gemiddeld een kwartier ruzie te maken. Nah, dat halen we niet hoor. Het is hier echt niet altijd pais en vree, maar ruzie wordt hier zelden gemaakt. Enne, wat is dan ruzie? Daar hebben Mr. T. en ik bijvoorbeeld heel andere ideeën over.

Mr. T. vindt een flinke discussie (met luide stemmen!) soms al ruzie terwijl dat wat mij betreft dus écht geen ruzie is. En er wordt best af en toe op de meisjes gemopperd, maar ook dat vind ik geen ruzie. Echt ruzie is onredelijk zijn, (te) hard praten, niet naar elkaar luisteren, echte ruzie duurt soms dagen omdat je (allebei!) te stijfkoppig bent om als eerste ‘het weer goed te maken’. Echte ruzie is niet tof, hoewel het soms ook best verhelderend kan zijn. 😉

Als je aan Grote Zus zou vragen ‘wanneer had jij voor het laatst echt ruzie met mama?’, dan vermoedt deze mama dat Grote Zus zal antwoorden: ‘op de eerste vakantiedag van de grote vakantie’ (voor de duidelijkheid, dat was zomervakantie 2008). En inderdaad, toen hadden we ook écht ruzie. Over kamers opruimen en zo en een dochter die dat niet wilde en een moeder die dat dus wel wilde. Dat was even niet leuk, maar de lucht werd wel binnen een paar uur geklaard. Gelukkig maar.

Kleine Zus en ik hebben nog nooit ruzie gehad. Daar is het kleine vrouwtje natuurlijk ook nog veel te klein voor. Uiteraard wil Kleine Zus best vaak dingen doen die ik niet goed vind en dan mokt ze even. Ook moet Kleine Zus soms dingen van mij doen, die zij dan juist weer niet wil. Ook dat levert regelmatig een mokkig meisje op. Soms kan ze echt heel, heel, heel boos zijn (en dat ook heel, heel, heel duidelijk laten merken door flink te krijsen/gillen/stampvoeten et cetera), maar goed, dat is nog geen ruzie. Dat is stiekem vooral heel vertederend (maar dat laat ik haar natuurlijk niet merken).

Dus, weinig ruzie hier. Gelukkig maar.

Hoe zit dat bij jou? Haal jij dat kwartier per dag en wat is voor jou écht ruzie?

Patience ende ander vermaeck

Mrs. T. durft het gerust te bekennen: ze speelt graag een potje patience op de computer. En is dan als een kind zo blij als ze het uitmaakt. Uitmaken binnen de 70 seconden is sowieso reden tot een feestje.

Wat ze ook wel ‘ns doet is dat suffe bubbleshooter. Geen idee waarom eigenlijk, want het is een supersaai spel, maar het werkt erg verslavend!

Een ander spel wat Mrs. T. af en toe speelt is ‘blokjes schuiven‘. Eén keer haalde Mrs. T. level 13 en toen was ze helemaal trots op zichzelf!

Speel jij spelletjes op de computer en zo ja, welke spelletjes zijn dat dan?

Geniaal geleend

Het komt niet zo vaak voor dat Mrs. T. een boek leent. Maar toen een collega van haar vertelde over het geniale boek dat ze onlangs las en Mrs. T. vervolgens het boek te leen gaf, begon Mrs. T. er meteen aan. Mrs. T.’s collega heeft geen woord te veel gezegd: Kind 44 van Tom Rob Smith is geniaal!

Het boek heeft geen achterflap waarop de inhoud van het boek wordt weergegeven. Verder heeft het een behoorlijk aparte layout. Dat is even wennen, maar past op de een of andere manier ook perfect bij de sfeer van het boek.

Kind 44 speelt in1953 inde communistische Sovjet-Unie. Een land dat zeer streng bestuurd wordt, waarin persoonlijke vrijheden ondergeschikt zijn aan het algemeen belang en waarin een kleine misstap een mens al fataal kan worden. In dat land leeft Leo Demidov, een jonge en toegewijde officier van de meedogenloze geheime dienst, met zijn vrouw Raisa.

Leo begint meer en meer te twijfelen aan zijn werk, aan de hardheid waarmee geopereerd wordt, de totale onvrijheid. Leo komt, door omstandigheden, per toeval op het spoor van een seriemoordenaar. In de Sovjet-Unie bestaan echter geen (serie)moordenaars. Het gezag doet er alles aan om iedere afzonderlijke moord in de schoenen te schuiven van ongewenste personen. Dat is handig, want zo komt het gezag zonder al te veel poeha af van homofielen, krankzinnigen of andere nietsnutten.

De verschrikkingen van het Stalinistische regime worden bijzonder treffend en zéér beklemmend beschreven. Of mensen die opgepakt worden nu schuldig of onschuldig zijn, als de geheime dienst klaar is met een ‘verdachte’ heeft deze alles bekend wat men wilde. Als een verdachte doorsloeg, betekende dat vaak meteen voor veel andere onschuldige mensen dat ook zij opgepakt werden.

De zoektocht van Leo en Raisa naar de moordenaar, de verwijdering én toenadering tussen hen, de logica én de heftigheid van het boek: het is zeer de moeite waard.

Tom Rob Smith schijnt een trilogie te gaan schrijven over Leo en Raisa. Mrs. T. weet zeker dat ze die gaat lezen. Ze hoopt dat deel twee (inmiddels ligt dat op het stapeltje nog te lezen boeken en ditmaal gewoon gekocht) en drie net zo goed zullen zijn als dit deel één. Mocht dat zo zijn, dan evenaart Smith wat Mrs. T. betreft de trilogie van Stieg Larsson.

Hereniging

Het had de hele dag zachtjes gesneeuwd. Auto’s hadden vieze sporen in de sneeuw gemaakt, maar inmiddels vervaagden die. Nieuwe vlokken vielen in een loom tempo neer en deden de resten van een jachtige dag verdwijnen. De sneeuw bedekte de wereld met een maagdelijk wit kleed. Het kleed maakte de wereld mooier, verborg viezigheid en ellende.

Ze geniet van de serene sfeer om haar heen. Als ze omkijkt ziet ze haar voetstappen. Haar voetstappen in de sneeuw. Een wit tapijt met kleine deukjes van haar schoenen. Ze herinnert zich haar eerste kennismaking met sneeuw en vooral haar verrassing toen het zo licht bleek te zijn.

Ze lijkt alleen op de wereld te zijn al weet ze donders goed dat dat natuurlijk niet zo is. Ze kijkt naar de flatgebouwen langs de weg. Achter een groot aantal ramen ziet ze kerstverlichting. De lichtjes in de bomen glinsteren diffuus door de beslagen ramen. Gezellig ziet dat er uit. Ze had wel moeten wennen aan dit soort gebruiken, een boom omzagen en er lampjes instoppen. Tja, een beetje vreemd vond ze dat wel. Kerstfeest is een familiefeest, leerde ze. Ze dacht niet dat zij ooit kerst zou vieren met familie.

Sommige ramen vormen zwarte gaten tussen al dat licht. Maar dat vindt ze wel mooi. Dat is een beetje zoals het leven: licht en donker wisselt elkaar af. Haar donker zal snel verdwijnen, haar licht zal komen.

Inmiddels is het al bijna middernacht, de sneeuwval verhindert de maan een kijkje te nemen naar die hele mooie witte wereld. Slechts af en toe schijnt er wat maanlicht door de wolken heen. De straatverlichting geeft de wereld om haar heen een onwerkelijke oranjerode gloed. Mooi ziet het er uit.

Haar voeten zijn koud, verschrikkelijk koud. En toch, toch deert dat haar niet. Cold feet are peanuts zegt ze in zichzelf. Ze heeft ergere beproevingen doorstaan; de hitte van de woestijn, de angst om haar familie, het verdriet om haar prachtige land dat zo verscheurd werd, de vreselijke rituelen.

Ze denkt terug aan haar vlucht en de jaren van onzekerheid in dit vreemde land. Een land dat ze na lang wachten het hare mocht gaan noemen. Een land waar ze zich langzaam maar zeker thuis is gaan voelen, ook al was dat een lange weg. Door stug door te zetten, zich bij tegenslagen niet uit het veld te laten slaan en haar dromen nooit uit het oog te verliezen heeft ze heel wat bereikt. Ze is trots op zichzelf.

Ze loopt richting station, over een kwartier arriveert de trein. De trein uit Parijs die haar voor het eerst in twaalf jaar zal herenigen met haar zus. Haar zus die, gezond en wel, de laatste kilometers aflegt die hen nog scheiden. Twaalf jaar zullen vervagen, ze zullen elkaar zoveel te vertellen hebben. De komst van haar zus beschouwt ze als het mooiste kerstcadeau dat ze ooit kan krijgen. Ze gaat haar kerst met familie doorbrengen. En straks maken ze samen sporen in dat maagdelijk witte kleed.


Ik deed mee aan een schrijfopdracht van Kaat: schrijf een stuk van maximaal 500 woorden waarin de woorden ‘maanlicht, glinsteren, dromen, gezond en cadeau’ voorkomen en plaats het stuk voor 20 december 2009. Die deadline was eigenlijk nog het lastigst, want ik heb het behoorlijk druk gehad! 😉

Vrolijk

Wat een heerlijk vrolijke tekeningen van Kleine Zus. Iedere keer als ik er naar kijk word ik vrolijk! En het leuke is ook nog dat Kleine Zus aangeeft dat ik op beide tekeningen sta! Tja, dat ik kort zwart (met een vleugje grijs, het wordt tijd voor een verfbeurt) haar en een bril heb, doet wat  haar betreft niet terzake! 😉

Waar word jij vrolijk van?

Nog even over het logje van gisteren :

  • Kleine Zus was not amused dit keer tijdens het prikken.
  • Kerstviering was leuk en kerstpakket tof.
  • Surpriseparty was gaaf maar opkomst was belabberd in verband met het slechte weer.
  • Opkomst bij film was eveneens belabberd door dat slechte weer (uiteindelijk nog met tweeën over van de zeven die oorspronkelijk zouden gaan) en wat vond ik nou eigenlijk van de film? Uh, ik weet het (nog) niet. Kon ik, toen ik het boek las, Stijn wel schieten, nu kreeg ik zowaar ergens toch ook weer wel begrip voor hem. En de hele film: wel aardig, maar niet super eigenlijk. Vond ik dus.