Hoe overleef ik …

Vanavond ging ik samen met Grote Zus naar ‘Hoe overleef ik mijn eerste zoen, de musical‘. We kopen per theaterseizoen voor de meiden voor zo’n drie voorstellingen kaartjes en dan voor twee personen (een voorstelling doen ze dan met papa, eentje met oma en eentje met mij). Ik ben de kaartverdeelster hier in huis, dus ik koos voor mezelf deze musical.

Grote Zus is helemaal into de ‘Hoe overleef ik-boeken’, ook al denk ik soms dat ze er nog best een beetje (te) jong voor is. Maar ja, al haar vriendinnen lezen die boeken en ik heb er niet echt invloed op wat er op school gelezen wordt en ook niet op wat ze meebrengt van de bieb (want dat is op maandag en vaak heeft ze een boek al half uit voordat ik thuis ben van mijn werk).

De boeken zelf zijn ook wel erg leuk moet ik zeggen (soms lees ik er stukjes uit). Echt helemaal van deze tijd. Wel jammer dat Grote Zus nog steeds geen belangstelling heeft voor mijn favoriete kinderboeken zoals de Thuleserie van Thea Beckman. Tja, misschien zijn die boeken nou weer net niet modern genoeg?

Wat was dit een leuke musical!!! Grote Zus heeft genoten en dat gold ook voor mij. Heel origineel van opzet, grappige verhaallijn, veel humor maar ook serieuze zaken komen aan bod, leuke liedjes, echt hartstikke tof!

En weet je wat: een opfriscursus zoenen kan toch ook geen kwaad? 😉 Al ben ik het dan niet zo eens met de ‘instructie’ dat je tot de huig van de ander moet gaan!

Echt, als je de kans hebt, ga dan met je (aankomend) puberdochter (of -zoon) naar deze musical. Jullie zullen er geen spijt van hebben.

Morgen is Kleine Zus aan de beurt. Wel fijn dat ze in hetzelfde weekend als Grote Zus mag want ze kan af en toe erg verontwaardigd zijn omdat ‘ikku al weer niet naar het jater mag!”. 😉

Kleine Zus gaat samen met oma naar ‘Hans en Grietje, de musical‘. Ze zal er ongetwijfeld ook weer een fantastische middag beleven. Wat is theater toch leuk!

WE 300: Haïti-moeheid

Vorige week donderdag las ik een logje over ‘Haïti-moeheid’. Terwijl op diezelfde dag velen zich ingezet hebben om Haïti te helpen, zijn er blijkbaar ook mensen die al te veel Haïti hebben moeten horen of moeten zien.

Ik begrijp dat niet. Ik vind het erg, dat mensen zo snel verveeld kunnen raken. Daar word ik stil van en daar word ik zelfs een beetje verdrietig door. Natuurlijk mag iedereen een eigen mening hebben; we wonen immers in een land waar dat kan. Maar het is volledig respectloos om over een dergelijke ramp te melden ‘dat je het nu wel genoeg vindt’. Dat getuigt van weinig menslievendheid en mededogen.

Mensen moeten begrijpen dat je gewoon niet alles kunt zeggen. De reacties op het logje waren redelijk instemmend. En dat baart mij zorgen. Wat gaat bij sommigen de mentaliteit toch achteruit. Van ons Nederlanders, mensen die het zo goed hebben!

Ik vraag me dan af wat dat is? Is het kuddegedrag of is men echt zo kortzichtig, egocentrisch, snel verveeld of juist verwend? Ik heb er een week over lopen denken, maar iets anders kan ik het niet noemen. Dat men zo snel meent dat ‘het nu wel genoeg is’, dat men niet lang geconfronteerd wil worden met de ellende van andere mensen. Want dat is niet leuk en moet het leven niet louter leuk en plezierig zijn?

Weet je, ik baal er van dat ik het logje gelezen heb en ik baal er van dat ik erop gereageerd heb. Ik had liever niet geweten van de kortzichtigheid en het egoïsme van sommige mensen. Ook al schijnt het logje (enigszins) sarcastisch bedoeld te zijn geweest, sommige dingen kun je gewoon niet maken! Het rare is dat zelfs dat niet tot deze mensen doordringt: dat je sommige dingen gewoon niet kunt zeggen.


De derde WE-300 met als onderwerp ‘Vervallen’. Voor de regels en andere deelnemers: klikkerdeklik!

Tja, geen echt verhaal dus dit keer. Maar een reactie op een logje dat ik ergens las en mijn gevoel daarover. Vrijheid van meningsuiting is een groot goed, maar ik kan er met mijn pet niet bij dat ons land zo lijkt af te glijden …

Heldin

Wow, heeft schoonzus zomaar iemand het leven gered! Gisterenavond had ze een feestje en daar werd ze (schoonzus is verpleegkundige, maar niet op een afdeling waar levensbedreigende situaties voorkomen) op een gegeven moment geroepen omdat iemand in een andere zaal een epileptische aanval had. Tenminste dat dacht men. Al snel was duidelijk dat het helemaal niet goed was en schoonzus heeft de vrouw moeten reanimeren.

Toen de ambulance kwam werd de vrouw nog vier keer gedefibrilleerd waarna ze met spoed naar het ziekenhuis gebracht is. Uiteindelijk is ze gedotterd en ligt ze op de IC. De verwachting is dat ze volledig zal herstellen.

Schoonzus is behoorlijk onder de indruk van hetgeen ze mee heeft gemaakt. Terecht, lijkt me. Volgens mij bereikt je adrenaline torenhoge waardes als je met zoiets geconfronteerd wordt. Gelukkig was schoonzus koelbloedig genoeg om te doen wat ze moest doen. Schoonzus is de heldin van de dag! Wat zeg ik, de heldin van het jaar!

Of ik zoiets zou kunnen? Ik waag het te betwijfelen. Ooit volgde ik een cursus EHBO bij kinderen, dus ik weet wel iets van reanimeren, maar het lijkt me zo heftig om het ook echt te moeten doen. Ik hoop dat ik nooit voor die keuze kom te staan.

En jij: kan je reanimeren en heb je enig idee hoe je in een dergelijke situatie zou reageren?

Gevangen

In mijn boekenkast staat al jaren ‘De beproeving‘ van Stephen King. Het was tot voor kort het enige boek dat ik ooit las van King. Een prachtig boek overigens, het lezen ervan was verre van een beproeving.

Onlangs was ik in de boekenwinkel en zag ik weer zo’n pil van King liggen. Normaliter kijk ik eigenlijk niet om naar boeken van King, hij is niet echt mijn schrijver (raar omdat ik wel van fantasy (als in Koontz en Feist) houd). De omslag van het boek triggerde me echter en het was een boek van het formaat ‘De beproeving’. Ik nam ‘Gevangen‘ ter hand, las de binnenflap en kocht het boek vervolgens zonder enige terughoudendheid.

Gelukkig maar, want Gevangen is een zeer intrigerend boek.

Op de binnenflap:

Van het ene op het andere moment wordt de gemeente Chester’s Mill in Maine van de buitenwereld afgesloten. Een koepel van energie, onzichtbaar maar ondoordringbaar, houdt iedereen gevangen, en er kan niemand van buiten meer in.

De meest corrupte man van de stad grijpt zijn kans en vormt een microtirannie waarbij Gestapopraktijken verbleken. En wie houdt hem tegen? Het leger staat opgesteld buiten de koepel maar kan niets uitrichten, zelfs niet met behulp van de krachtigste raketten.

De sociale structuur in Chester’s Mill verslechtert even snel als de kwaliteit van de lucht onder de koepel. Als lezer kun je maar één huiveringwekkende conclusie trekken: als de machtsbalans ook maar enigszins uit evenwicht raakt kun je in een horrorsituatie verzeild raken die met geen pen te beschrijven valt.

De grootste monsters, dat zijn je medemensen.

Ik vond het een zeer indrukwekkend boek met perfect uitgeschreven karakters en meeslepende verhaallijnen. Daarbij heeft dit boek een manier van schrijven die erg soepel wegleest. Ondanks de vele personages in het boek verveelt het geen seconde.

Er is helaas wel één minpunt wat mij betreft: het einde wordt afgeraffeld (ik zal niet zeggen hoe, omdat je wellicht het boek nog wilt gaan lezen) en dat is best jammer als je dik 950 bladzijdes genoten hebt! (Beetje raar, dat het boek bij Bol.com blijkbaar 1056 heeft en mijn exemplaar ‘maar’ 973.)

Wat vind jij van de boeken van Stephen King?

Achter het nieuws (37)

Oh, om dit soort berichten kan ik toch zo nijdig worden! Wat bezielt/bezielde die jongens? Maar ook: wat bezielt familieleden en bekenden om als een stel asocialen een heleboel stennis te schoppen en wel ‘ns even ‘verhaal te komen halen’?

Soms, soms zie ik het zo somber in. Waar is het toch heen gegaan met onze normen en waarden? Wat vinden we nog normaal gedrag?

Het gedrag van die mannen in Nijmegen of hun familie is echter totaal absurd en onacceptabel. Voor mij staat als een paal boven water dat we dit niet moeten en mogen tolereren? Maar goed, hoe lossen we het dan op?

Wie het weet, mag het zeggen!

En dan lees ik wat later, dit berichtje. Goh, een heuse campagne van Sire om te ons te laten zien dat er heus nog een heleboel aardige mensen zijn. Natuurlijk weet ik dat best. Als ik om me heen kijk in mijn naaste omgeving (of ik kijk alleen maar naar alle bloggers die ik bezoek en die hier komen) dan moet ik me wel heel sterk vergissen als daar heel onaardige/gemene/asociale medemensen tussen zitten.

Zowel mijn naaste omgeving als de blogwereld ervaar ik als een warm bad vol aardige mensen met gemeende belangstelling voor elkaar. Mensen die met elkaar meeleven en elkaar vooruit willen helpen. Natuurlijk ben je het wel ‘ns niet met elkaar eens, maar dat kan dan op een normale manier geuit en besproken worden. Gewoon, zoals het aardige mensen betaamt!

Zou de campagne helpen? Ik weet het niet. Ik ben altijd een beetje huiverig voor dit soort campagnes, heb vaak het idee dat ze juist averechts werken. Wat vindt jij?

Wat ik wel weet, is dat ik de shirtjes die te koop zijn wel erg leuk vind.

Beschermd: Rijkdom

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Theekransje

Ook al dronk het gros vanmorgen dan koffie, ik organiseerde een heus thee-kransje. Zo één keer in de zoveel tijd vinden de dames uit de vriendengroephet namelijk tijd om ‘ns bij te kletsen.

Zagen we elkaar vroeger immers bijna ieder weekend dat is inmiddels helemaal veranderd. Waren we vroeger een hele hechte vriendengroep die veel samen deed, nu hebben we, vaak door tijdgebrek of andere bezigheden, veel minder contact met elkaar. Er zijn binnen de vriendengroep weer clubjes ontstaan die intensiever contact met elkaar hebben en er zijn een soort van ‘slapende leden’ die je eigenlijk alleen nog ziet op feestjes.

Tot twee jaar geleden hadden we met een aantal meiden uit de groep in de wintermaanden nog een ‘rikclubje‘, hoewel er dan ook meer gekletst werd dan daadwerkelijk gekaart. Het rikclubje is inmiddels een stille dood gestorven.

Maar goed, het theekransje dus. Ik vond het eind december de hoogste tijd dat we weer ‘ns bij elkaar zouden komen en stuurde daarom een mailtje rond. Van de 12 dames konden er 4 niet (drie omdat ze moesten werken en een vierde omdat ze geen auto heeft), dus het huis zat lekker vol. Er was nog één kleutertje bij, we zijn bijna allemaal uit de echt kleine kinderen namelijk. Jemig, we worden oud!!! Ik was de Kleine Zus met mijn 39 lentes!

We beginnen al om 10.00 uur want we moeten (bijna) allemaal weer de kinderen van school halen om 12.00 uur. Gelukkig wonen we allemaal redelijk dicht bij elkaar. Het dorp waar ik woon is de plaats waar de groep zijn oorsprong heeft en we wonen bijna allemaal in een straal van10 kilometerer om heen.

En man, wat is het toch gezellig en wat is het toch een kippenhok en wat wordt er toch veel koffie gedronken en wat geldt dat ook voor de thee. En wat zijn koffieleutjes bij de thee toch lekker. En appelcakejes ook en wat is het toch fijn om bij te praten. Over leuke dingen, maar ook over verdrietige dingen.

De schoonmoeder van een van de meiden is gisteren overleden en ook zij is toch nog even gekomen. En dat voelt dan hartstikke goed, dat we er even écht voor haar kunnen zijn. We kopen bij ieder overlijden een klein bloemstukje namens de vriendengroep en zijn gewend dat iedereen altijd zijn best doet om of naar de avondwake of naar de begrafenis te gaan.

Talloze onderwerpen (vakantieplannen, carnaval, zwangerschappen, Marseille, puberen, zwembaden, vroeger, de toekomst, kleding, opvoeden, voorlezen, bedtijdregels, boeken, verbouwen, zelfs auto’s en nog veel meer) hebben we besproken en het is in no time tijd om naar huis te gaan. Het was reuze gezellig en de volgende date is al weer gepland.

Hatsjoe!

Gezondheid!!! Sjemig wat ben ik verkouden. Ik heb waterige ogen en nies mezelf een ongeluk, inmiddels doet de keel pijn en krijgt Manuela Kemp serieuze concurrentie waar het mijn stem betreft.

Ook Grote Zus is aan het proesten, haar neus wandelt hele wandelingen en ze is sinds gisterenmiddag echt ziek. Je hoort haar af en toe moeizaam ademhalen en het stukje huid tusen haar bovenlip en neus (hoe heet dat eigenlijk?) is helemaal schraal. Vandaag bleef ze dus thuis bij mama en dat deed haar goed (en was eigenlijk ook hartstikke gezellig). Helaas lijkt het tegen de avond toch allemaal weer wat minder met haar te gaan hoewel ze tot nu toe (22.50 uur) in ieder geval wel slaapt. We zien morgen wel of ze nog een dagje thuis moet blijven.

Hopelijk is ze zaterdag wel fit, want dan treedt ze samen met een vriendin op tijdens de talentenshow van de carnavalsvereniging hier. De meiden zijn fanatiek aan het oefenen. Spannend!

Maar goed, waar ik het eigenlijk over wilde hebben: over niesgeluiden. Ik kan heel goed niezen en maak dan een heleboel geluid. Eerlijk gezegd was ik altijd een beetje jaloers op die mensen die een heel beschaafd en onderdrukt niesje konden maken. Zo’n niesje dat je amper hoort, zo’n klein geluidje maakt het.

Ik heb het wel ooit geprobeerd, maar op de een of andere manier kreeg ik het niet in mijn systeem. Gelukkig maar, want ik hoorde laatst dat het hartstikke niet slim is om zo beschaafd te niezen! Het verhoogt namelijk de druk op je neus, je oren en de bloedvaten in je hoofd en dat schijnt niet zo gezond te zijn. Beter is gewoon voluit te niezen, uiteraard wel met een zakdoek voor je mond/neus om rondvliegende bacteriën op te vangen.

Je begrijpt mijn vraag van vandaag al: nies jij beschaafd of zonder remmingen? 

Groot mens

Gedachten fladderen door haar hoofd, herinneringen aan lang geleden komen boven. Een huis, een boekenkast, mensen. Stil, geen geluid maken!

Op elkaars lip in die kleine ruimte, de moed proberen er in te houden. Marcherende laarzen op het asfalt; angst. Een kastanjeboom, met kaarsjes in volle bloei. Prachtig zoals de natuur zich niets gelegen laat aan wat de mens laat gebeuren.

Ze herinnert zich de sprankelende ogen van Anne, prachtige Anne. De woorden van Anne hebben de wereld laten zien hoe het was.

We hebben hen niet kunnen redden Jan, waarom nou toch?

Een laatste hartslag, eindelijk, eindelijk vrede.


De eerste 101 die ik schreef. Geïnspireerd door het nieuws van het overlijden van een groot mens: Miep Gies. Voor de minimale regels en andere deelnemers: klikkerdeklik!

Naar bed, naar bed, zei Duimelot

Laatst was nichtje hier op bezoek en kregen we het over bedtijden. Ik moet zeggen dat ik behoorlijk schrok toen ze zei dat haar oudste dochter (11 jaar) door de week elke dag om 21.30 uur naar bed gaat (de jongste van 8 gaat maar iets vroeger).

Dat is hier toch wel enigszins anders. Grote Zus is inmiddels 10½ jaar en zij gaat heel wat eerder naar boven om dan meestal een kwartiertje later in bed te liggen:

  • maandag → 20.00 uur naar boven
  • dinsdag → 20.15 uur naar boven (in verband met voetbaltraining)
  • woensdag → 20.00 uur naar boven
  • donderdag → 20.15 uur naar boven (in verband met club)
  • vrijdag en zaterdag → op vrijdag en zaterdag mag ze twee uur opblijven verdelen. Dat kan betekenen dat ze op vrijdag en op zaterdag om 21.00 uur naar boven gaat, maar ook dat ze bijvoorbeeld op vrijdag tot 22.00 uur opblijft en op zaterdag dan om 20.00 naar boven gaat (of andersom). Een en ander is voornamelijk afhankelijk van het televisie-aanbod (of een incidenteel kinderfeestje dat ‘s avonds gegeven wordt)
  • zondag → 20.00 uur naar boven

Als ze in bed ligt dan leest ze nog een tijdje, of ze schrijft in haar dagboek of doet andere belangrijke dingen, maar dat duurt meestal niet langer dan een half uurtje.

Waarschijnlijk wordt de 20.00 uur in groep 8 20.30 uur, maar dat weet ik nog niet zeker. Ik moet zeggen dat Mr. T. en ik het heerlijk vinden dat wij het grootste deel van de avond nog gewoon voor onszelf hebben.

Kleine Zus gaat iedere dag om 18.55 uur (na het Jeugdjournaal) naar boven en ligt er dan een kwartiertje later in. Af en toe mag Kleine Zus ‘een beetje opblijven’, zoals ze het zelf noemt. Als ze dan ook nog een zakje chipjes krijgt, dan heeft ze groot feest.

Als we ooit strijd hebben over de bedtijd (en dat komt niet vaak voor), dan hebben we dat met Kleine Zus. Grote Zus vindt het toch wel prima zo. Kleine Zus vindt zichzelf echter veel te groot om al zo vroeg naar bed te moeten! 😉

We hebben ook geen uitgebreide rituelen bij het naar bed brengen. Zo heb ik nooit voorgelezen als de meiden naar bed gaan, voorlezen doen we meestal na de middagboterham. Het enige wat we doen is samen een liedje zingen, elkaar een dikke knuffel geven en natuurlijk een lekkere welterustenkus als toetje. Als we dan de slaapkamerdeur uitgaan, dan trokken we nog altijd aan zo’n muziekdingetje. Dat muziekdingetje is sinds een dikke week verleden tijd: ‘Ik hoef die zingeend niet meer als ik ga slapen’, deelde ze ons laatst mee.

Lang geleden logde ik al ooit over de bedtijd van Grote Zus, leuk om die reacties nog ‘ns na te lezen.

Hoe zit/zat het met de bedtijden van jouw kind(eren) of kan je je nog herinneren hoe het vroeger bij jou ging?