Diana Gabaldon

Hoe ga ik er nu voor zorgen dat deze boekrecensie goed gelezen wordt (want dat gebeurt volgens mij niet zo vaak bij mijn boekenlogjes), zodat ik een heleboel mensen enthousiast maak voor de boeken van Gabaldon? Want dát verdienen de boeken uit de Reizigerserie! Ha, ik maak gewoon de eerste regels rood, dat valt op en wedden dat jullie dit logje dan allemaal helemaal uitlezen! Toch?

In de Reizigerserie vertelt Gabaldon het verhaal van de verpleegster Claire Randall die via een magische stenenkring in het Schotland van de achttiende eeuw belandt. Hier ontmoet ze haar grote liefde, de clansman James Fraser, een van de leiders van de Schotse opstand tegen de Engelsen. Dit is het begin van een zevental prachtige, indrukwekkende en meespelende boeken vol passie en avontuur.

Ik weet niet zo goed wát het is dat me zo trekt in deze boeken? Of beter, ik weet het wel, maar hoe omschrijf ik het zonder op een of ander puberaal troelaatje te lijken? Het is niet alleen de onverwoestbare liefde tussen Claire en Jamie en de manier waarop Gabaldon die beschrijft. Een liefde die een scheiding van 20 jaar (en twee eeuwen) overbrugt, een liefde die zo enorm is. Misschien verwacht je het niet van zo’n stoere Schot? De manier waarop hij zo duidelijk laat blijken dat Claire zijn alles is? De manier waarop hij ‘A Nighean’ of ‘Sassenach’ tegen haar zegt, de manier waarop zij elkaar liefhebben, alles voor elkaar over hebben. De romantiek van die tijd zo lang geleden, terwijl die tijd natuurlijk verre van romantisch was. Claire en Jamie vechten voor elkaar, hebben alles voor elkaar over.

De zorgvuldigheid waarmee Gabaldon de kleinste dingen beschrijft, oog heeft voor details en de relaties tussen de figuren in haar boeken aandacht geeft is zo mooi. Een toevallige passant wordt net zo zorgvuldig beschreven als de hoofdpersonen. Ze schrijft erg beeldend en je waant je echt in vroeger tijden. Het gegeven dat Claire, doordat zij door de tijd gereisd heeft, bepaalde dingen weet en daar haar voordeel mee doet maakt de boeken extra leuk. Zo is ze natuurlijk verpleegster geweest en is de manier waarop zij haar patiënten behandeld af en toe reden om haar voor heks uit te maken. Ook het feit dat zij vanuit de geschiedenislessen dingen weet die er staan te gebeuren geeft de boeken een extra dimensie. Ach, deze boeken zijn zó mooi! De verhaallijnen zijn interessant en boeiend en vervelend geen moment. Ik moet niet te veel over de boeken zelf schrijven, laat je er vooral door verrassen!

Wat gegoogle leverde vele hits op. Op YouTube staan een heleboel filmpjes over James en Claire met daarin dan maar meteen aangegeven wie hun favoriete Jamie zou zijn. Nou, ik vind die Gerard Butler er inderdaad niet bepaald verkeerd uit zien! 😉

De serie bestaat inmiddels uit zeven lijvige exemplaren (in totaal 6.084 pagina’s genieten!): 1 → De reiziger, 2 → Terug naar Inverniss, 3 → De verre kust, 4 → Het vuur van de herfst, 5 → Het vlammende kruis, 6 → Sneeuw en as en deel 7 → Een echo in de tijd.

Bijna vijf jaar zat er tussen deel 6 en deel 7, maar het was het wachten waard. Het enige nadeel vind ik dat je bepaalde verhaallijnen (vooral de geschiedkundige en familiaire verbindingen) in die vijf jaar wel behoorlijk kwijt bent. Tenminste, ik was ze af en toe behoorlijk kwijt.

Maar nogmaals: deze boeken worden door echte fans verslonden en het is zeker tijd dat er nog heel veel meer fans bijkomen! Hopelijk komt deel 8 dan wat sneller uit!!!

Je leeft zo mee met Claire, Jamie, Ian, Brianna, Roger, Lord John en nog veel meer personages dat het gewoon doodzonde is als je de boeken uit hebt. Mocht ik je overtuigd hebben met dit gloedvolle betoog deze boeken vooral te gaan lezen (uiteraard in de goede volgorde), weet dan wel dat ik stikjaloers op je ben dat jij al deze mooie boeken voor het eerst gaat ervaren. Veel leesplezier!

‘Sassenach, your face is my heart’.

En laat je nu wel even weten of ik je overtuigd heb? Of dat je wellicht de boeken al kent en, indien dat het geval is, wat je er van vindt?

WE 300: adieu

Ik kijk achterom en zie drie mensen staan. Mijn vrouw, haar hoofd gebogen, haar houding als van iemand die verslagen is. Mijn god, wat houd ik van haar. Mijn maatje, in goede en slechte tijden, in ziekte en gezondheid. Hoge toppen en een enkel diep dal hebben we gekend. Achtentwintig jaar zijn we samen.

Daar staat Sjors, mijn zoon. Zo groot is hij al, 19 jaar. Geen puber meer, zijn magere jongensgestalte bijna verworden tot een echt mannenlijf. Wat hebben we een ruzie gemaakt toen hij zijn grenzen ontdekte en zijn vrijheid bevocht. Terwijl dat helemaal niet nodig was, Fenneke en ik waren heel gemakkelijk. Laatst hebben we er nog hartelijk om moeten lachen, om alle ruzies en toestanden. Hij zei dat hij hoopte dat hij zich later, als hij vader zou zijn van een puber, zou herinneren dat het allemaal wel goed zou komen.

Froukje is ook gekomen, mijn dochter, mijn innig geliefde dochter. 14 Jaar inmiddels en vooral bezig met jongens en muziek. Onze zo gewenste en prachtige dochter. Er rollen tranen over haar wangen. Nu ik beter kijk, zelfs Sjors huilt, Fenneke kijkt naar de grond, haar schouders schokken.

Wat is er aan de hand? Ik begrijp het niet; ik voel me heerlijk vrij, vrij in mijn hoofd, vrij van alles. Ik wil hen roepen, hen zeggen dat ze zich geen zorgen hoeven te maken. Alles komt goed, het is voor het eerst in mijn leven dat ik zeker weet dat alles goed komt. Ik kijk vooruit en zie een stralend wit licht voor me. Het nodigt uit, het wenkt me. Er komt een ongelooflijk vredig gevoel over me, ik wéét gewoon dat het goed is, dat daar, achter dat witte licht, vrede is en dat we elkaar daar weer tegen zullen komen. Vaarwel lieverds, tot ooit.


Zo, de tweede WE-300 met als onderwerp ‘Overgang’. Voor de regels en andere deelnemers: klikkerdeklik!