Fantasie of jokken

Op welk moment verandert fantasie in jokken? Dat vraag ik mezelf de laatste tijd geregeld af.

Kleine Zus is een heerlijk kind, ze is erg enthousiast en zeer extravert. Als je in haar glimmende oogjes en naar haar stralende snoet kijkt, dan kan je niet anders dan smelten. Ik weet heus wel dat ik als haar moeder enigszins bevooroordeeld ben, maar echt, echt, echt, zo is het met dat meiske.

De laatste tijd is het echter lastig om te ontdekken wanneer het meisje nog vol fantasie iets aan het vertellen is en waar (en of) dat vertellen dan doelbewust (?) overgaat in jokken.

Zo kan het dametje op maandagochtend in de kring beweren dat ze ‘morgen (en dan bedoelt ze dus gisteren) een been heeft gebroken toen ze dit en dat deed’. Laat duidelijk wezen dat het meisje op die bewuste dag zeker niet dit en dat gedaan heeft en dat ze ook géén been heeft gebroken. Goed, dat is nog best een beetje aandoenlijk. Toch?

Maar het wordt lastiger als het meisje regelmatig beweert buikpijn te hebben terwijl ze dat, in onze ogen, niet kán hebben. Ze weet inmiddels best dat ze papa en mama met het woordje ‘buikpijn’ triggert.

Maar zou ze ook begrijpen wat wij bedoelen als we haar vertellen dat ze over pijn in haar lijfje niet mag jokken? Want die buikpijn, die meldt ze dan als ze van te voren nog lekker heeft zitten spelen en ook best nog dat snoepje lustte. Of die buikpijn die meldt ze net voordat ze moet gaan eten en ze heeft gezien dat we, again, sla eten. Of die buikpijn die heeft ze ineens als mama (of papa) een beetje op haar mopperen omdat ze iets niet liefs heeft gedaan. Zo’n buikpijn dus.

Maar goed, ik wil dus voorkomen dat we haar niet gelóven op momenten dat we haar wèl moeten geloven.

Ik vind het belangrijk dat kinderen weten dat ze niet mogen jokken. Met Grote Zus ging dat eigenlijk zonder moeite. Maar Kleine Zus die lijkt nog niet helemaal te begrijpen wat jokken precies is. Of zou ze dat al wel weten en ons in de waan laten dat ze het nog niet weet? 😉 In ieder geval, ik vind het af en toe best lastig. Iemand nog tips?

Voor alle duidelijkheid: natuurlijk ben ik een keer met haar naar de dokter geweest om naar haar buik te laten kijken en die kon gelukkig niets vinden.

Over brutalen die de halve wereld hebben

Dat huis van de ouders van Mr. T. staat nog steeds te koop. Er is bar weinig belangstelling voor helaas, maar ooit zal het best verkocht worden.

Het huis staat al dik twee jaar leeg en inmiddels heeft een of andere brutaal sujet (wat een heerlijk woord om een keer te gebruiken!) bedacht dat hij best wel dingetjes kan bestellen op dat adres om die vervolgens uit de brievenbus te halen. Natuurlijk worden de bestelde zaken niet betaald.

Langzaam maar zeker druppelden ze dus binnen: aanmaningen! Een stuk of twintig inmiddels. Mr. T. heeft contact gezocht met het incassobureau (de leveranciers zijn verschillend maar die gebruiken blijkbaar allemaal hetzelfde incassobureau dus dat was dan wel weer handig) en vorige week ontvingen we een brief van de afdeling fraudebestrijding (!) dat een en ander daar intern geregeld is. Gelukkig natuurlijk, maar tsss, brutalen hebben inderdaad de halve wereld!

Uiteraard is de brievenbus inmiddels voorzien van een slot!

Twee uitersten

Enige tijd geleden leende ik van een collega ‘Kind 44‘, een werkelijk fenomenaal boek. Omdat ik dat boek zo geweldig vond (jammer dat ik het terug moest geven!) kocht ik meteen deel 2: Kolyma van Tom Rob Smith.

Op de binnenflap:

Sovjet-Unie, 1956. Stalin is dood. Na zijn overlijden ontstaat een maatschappij waarin de ordehandhavers misdadig zijn en de misdadigers onschuldig. Alles raakt in een stroomversnelling als de geheime rede, opgesteld door Stalins opvolger Chroesjtsjov verspreid wordt. Stalin was een tiran en een moordenaar, is de boodschap en er zal veel veranderen in de Sovjet-Unie, is de belofte. Maar niet iedereen is in staat om de dingen die gebeurd zijn te vergeven of te vergeten. Er zijn mensen die op een verschrikkelijke wraak uit zijn.

Ook voormalig MGB-officier Leo Demidov wordt geconfronteerd met verontrustende ontwikkelingen. De twee meisjes die zijn vrouw Raisa en hij hebben geadopteerd, hebben hem zijn betrokkenheid bij de moord op hun ouders nog niet vergeven. En ze staan daarin niet alleen.

Kolyma is een fraaie thriller, onderhoudend, spannend, keihard maar helaas ook soms te ongeloofwaardig. Dat vind ik eigenlijk best jammer want het boek is van zichzelf al meer dan spannend genoeg zonder een aantal ongeloofwaardige wendingen. Het boek leest echt zeer soepel weg en geeft een interessante kijkje in het leven in Rusland tijdens de vijftiger jaren van de vorige eeuw. Je leeft mee met Leo en Raisa en je begrijpt ook de woede van Zoya, Frajera en Malysj.

Kolyma is deel twee van een trilogie en in een interview met Smith las ik dat hij bezig is aan deel drie. In dat deel is Leo Demidov al op leeftijd. Het speelt zich deels af in de jaren 60 en deels tijdens de Russische bezetting van Afghanistan. Ook al vond ik Kolyma van mindere kwaliteit dan Kind 44, ik kan niet wachten op deel drie. De schrijver heeft me gegrepen met zijn verhalen en vooral de uitdieping van de karakters vind ik erg de moeite waard.

Na zo’n heftige thriller dacht ik, laat ik maar weer eens een heuse, veilige, roman lezen. Die roman werd Het vlinderkistje van Santa Montefiore.

Op de achterflap:

Een prachtig verhaal over liefde, trouw, loyaliteit en vrijheid, dat zich afspeelt in Chili en het Engelse Cornwall.

Federica Campione woont de eeste zeven jaar van haar leven in Chili. Haar Engelse moeder Helena is getrouwd met Ramon, een schrijver. Hij verblijft echter het grootste deel van het jaar in het buitenland. Helena, die niet meer tegen de eenzaamheid kan, stelt hem een ultimatum: hij moet vaker thuis zijn of zij zal met de kinderen naar Cornwall terugkeren. Ramon weigert en de trotse Helana resteert niets anders dan haar leven in Engeland voort te zetten. Maar Federica’s liefde voor haar vader blijft en ze koestert het cadeau dat hij haar ooit gaf: het prachtige ingelegde vlinderkistje.

Jaren later keert Federica terug naar Chili om de ware betekenis van het vlinderkistje te ontdekken en zo haar eigen geluk te vinden.

Tja, wat kan ik zeggen. Het is een mooie roman, maar het boek pakte me niet echt. De karakters worden best heel goed uitgeschreven, maar de magie die je soms met een boek hebt bleef uit. Soms begreep ik de frustraties van sommige personen richting elkaar niet zo goed, maar daarmee zal de schrijfster heus wel een bedoeling gehad hebben denk ik maar.

Het is een boek dat zeer gemakkelijk leest en een boek dat je uit wilt lezen omdat je toch wilt weten hoe het eindigt. Dit is een ideaal boek voor op vakantie! Niet te moeilijk en vlot lezend.

Naar welk boek zou jouw voorkeur uitgaan?