De man was rusteloos, ging zitten, stond weer op. IJsbeerde wat, ging weer zitten. Hij leek te worstelen met datgene wat hij uiten wilde. Zijn handen jeukten, inspiratie wervelde door zijn hoofd maar leek de weg naar zijn handen niet te kunnen vinden. Gefrustreerd gooide hij de deur naar het balkon open en stapte naar buiten.

Hij legde zijn handen op de balustrade en keek naar het imposante uitzicht dat de skyline hem bood. Wat een stad! Iedere keer opnieuw werd hij getroffen door de chaos en drukte van de stad. Ook al verkeerde de wereld in een grote crisis het leek New York niet echt te deren. Hij had nooit kunnen denken zich ooit zo thuis te voelen in een dergelijke wereldstad. De jaren die hij in Parijs doorgebracht had waren toch anders. Gemoedelijker leek het. Of zou het komen door de wereld die in rap tempo veranderde?

Hij hoorde vanaf de straat flarden van boogie woogie muziek. Nooit had hij kunnen vermoeden dat hij dat soort muziek ooit nog zo zou gaan waarderen. In eerste instantie was het Franse chanson al wat hij wenste te horen. Eigenaardig hoe de dingen kunnen veranderen, bedacht hij bij zichzelf.

Hij kneep hard in de balustrade van het balkom, alsof dat hem zou helpen uit zijn impasse te komen. Wat was het af en toe toch verschrikkelijk lastig om te willen creëren, te scheppen.

In zijn atelier had hij sinds kort naast allerlei soorten verf ook repen papier. Hij wist zeker dat hij daar iets mee zou kunnen maken. Iets dat zo vernieuwend zou zijn dat men zijn naam over 100 jaar nog zou kennen en dat zou maken dat zijn creaties wereldberoemd zouden worden. Hij wist het zeker! De telefoon ging, hij ging naar binnen en nam op: ‘Mondrian speaking’.

Een nieuwe WE-300 met als onderwerp: lijnen. De andere bijdragen ook lezen? Klikkerdeklik!