En zo herlas ik onlangs weer een boek. ‘Zout op mijn huid‘ van Benoîte Groult kocht ik op 5 januari 1993 en toen al vond ik het een interessant en, vooral aan het eind, aangrijpend boek.

Op de achterflap:

Zout op mijn huid is de roman over een liefde die niet slijt of gedoemd is ten onder te gaan aan dagelijkse beperkingen. Zij is een intellectuele Parisienne, hij een Bretonse zeeman en hoewel hun verschillende leefstijl hen tot vreemden had moeten maken, leidt hun ontmoeting tot een verhouding die levenslang zal duren.

De vrijheid van de onafhankelijke vrouw blijft voorop staan en Groult draait tevens de rollen om: de vrouw praat, denkt en beslist, terwijl de man zich laat leiden door haar initiatieven.

Oh lieve mensen, dit is zo’n mooi boek.

Twee mensen, zo verschillend, zulke andere levens, zulke andere kansen. De een gestudeerd, de ander opgeleid op zee, de een vol interesse in kunst, cultuur, filosofie. De ander houdt zich bezig met de meer basale dingen. De een geniet zonder schuldgevoel, de ander lukt dat niet.

De romance tussen George (een aparte naam voor een vrouw nietwaar?) en Gauvain is niet alleen gebaseerd op seksueel genot, maar op veel en veel meer. Beiden leven ze hun normale leven met hun partners, maar ze blijven elkaar ontmoeten. Ze lijken niet anders te kunnen. Hun leven is niet compleet zonder die gestolen momenten met elkaar. Soms zit er jaren tussen hun ontmoetingen en, na een korte tijd van wennen aan elkaar, zijn dat de mooiste dagen van hun leven.

Gauvain weet vanaf het begin dat hij George nooit op zal geven, hij weet ook dat hij in haar zijn ‘meerdere’ moet erkennen. Maar hij geeft haar niet op. Zijn leven heeft zin omdat hij weet dat zij ergens op hem wacht. Ondanks de strikte regels van de tijd waarin ze leven, het plichtsbesef, het schuldgevoel richting zijn gezin kan en wil hij George niet opgeven. En George, George denkt dat zij dat wel kan. Maar feit is dat ze het niet doet en het ook helemaal niet wil. Zonder Gauvain is haar leven kleurloos. Hoeveel Gauvain voor haar betekent heeft ontdekt George vooral in de laatste periode van hun verhouding.

Een drietal fragmenten uit het boek die mij erg aanspraken:

Toen ik mijn derde decennium binnenging, ben ik een onschatbaar goed kwijtgeraakt: mijn zorgeloosheid. Tot dan toe had ik geleefd zonder ook maar enigszins rekening te houden met het feit dat ik sterfelijk was en dat ik, wat nog moeilijker te accepteren is, kwetsbaar was, dat mijn lichaam kon weigeren naar me te luisteren en me zijn eigen wet kon voorschrijven. Tot dan toe had ook alles wat ik beleefde de bekoring van de eerste keer, en dat gold zelfs voor verdriet.

…

Hij lacht genietend. Zij lacht omdat ze hem een genoegen doet. Ze lachten omdat ze het kinderlijke geheim bezitten de ander een genoegen te doen. Een geheim waar je je hele leven naar op zoek kan zijn, denkt George.

…

Gelukkig ken ik Gauvain wel zo goed -of denk ik hem te kennen?- dat ik niet bang ben dat hij door een grote hartstocht de liefde voor zijn vak, dus zijn levenslust, voor lange tijd kwijtraakt. De zee zal weer de overhand krijgen, hem het gevoel voor zijn werkelijke waarden teruggeven, hem er misschien toe brengen mij enige tijd te verafschuwen omdat ik hem uit de koers heb gebracht. Als dat helpt, hoop ik het voor hem, want ik voel me in deze relatie al te zeer de winnares, dus de schuldige. Ik heb de indruk zoveel minder dan hij te lijden onder wat ons overkomt en er zoveel meer plezier van te hebben omdat ik zonder wroeging geniet van de ongepastheid van de situatie.

Ik heb zelden een boek geleden waarin liefde en passie zo mooi, zo menselijk en zo kwetsbaar is beschreven.

Ik zou je willen zeggen: lezen dit boek!

Sinds lange tijd volg/lurk ik het weblog van Stoere Schrijfster. Stoere Schrijfster heet in het eggie Aefke ten Hagen en laat deze Aefke ten Hagen nu vrij recent haar eerste roman uitgebracht hebben. Deze roman, met de pakkende titel ‘In naam van mijn vader‘ heb ik onlangs uitgelezen. Ik heb van haar boek genoten!

Op de achterflap:

Een prachtige ontwikkelingsroman over familie, verlies en waanzin.

De gebeurtenissen in mijn vaders leven hebben sporen op zijn gezicht nagelaten. Maar het lijkt hem niet te deren. Als de boerderij goed draait, hij op tijd zijn pillen, slaap en koffie krijgt en het met mij en Erik goed gaat, is mijn vader tevreden.

In een klein dorpje op het platteland kent iedereen elkaar, en dat kan een vloek of een zegen zijn. Voor Maria is het een reden om zo ver mogelijk te vluchten – maar waar ze ook heen gaat, zichzelf neemt ze mee. Bij Erik vindt ze na een tumultueuze tienertijd een veilige haven, maar als ook die steun wegvalt raakt ze opnieuw stuurloos.

In naam van mijn vader is een erg interessant boek. Je volgt Maria tijdens diverse levensfases die door elkaar heen lopen. Het boek gaat over manische-depressiviteit terwijl ik dat in eerste instantie niet eens zo heel erg door had. Langzaam maar zeker ontdek je de dingen die Maria meemaakt(e). Hoe haar vader is, haar moeder, haar jeugd. Hoe haar leven is, wat ze meemaakt, wat haar triggert, hoe ze denkt.

Als je de twee eerste bladzijdes van het boek leest, dan wíl je gewoon weten hoe dit verder gaat. Die bladzijdes zijn zo pakkend, dat heeft de schrijfster geweldig gedaan. Ik hoop dat er nog meer boeken van haar hand zullen verschijnen!

Aefke’s nieuwe website is trouwens hier te vinden: klikkerdeklik!

Toen Kleine Zus het boek zag liggen vroeg ze: ‘Ben ik dat?’. Op mijn vraag waarom ze dat wilde weten antwoordde ze: ‘Ik heb toch ook zo’n jurkje?’. Grappig dat haar dat opvalt. Het klopt bijna trouwens, het jurkje van Kleine Zus lijkt erg op het jurkje van het meisje op de kaft, maar is net iets anders.