Sneeuwwitte bloem

Ik kocht het boek op 28 maart 2001 (dat weet ik zo goed omdat ik behalve mijn naam ook altijd de aankoopdatum in mijn boeken schrijf) en zal het dus ongetwijfeld gekocht hebben van mijn verjaardagsgeld. Het was een gouden aankoop! Niet alleen ik heb genoten van ‘Sneeuwwitte bloem‘ ook een aantal van de mensen die bij mij boeken lenen hebben inmiddels dit boek gelezen. Ze zijn er net als ik zeer enthousiast over.

Genoten en enthousiasme zijn trouwens een beetje rare woorden, want Sneeuwwitte bloem is een heftige roman die gaat over de grote hongersnoden in Ierland van 1845 tot 1850. Als je het leest verbaas je je (en wind je je wellicht op) over de totaal onbegrijpelijke houding van Engeland, de aristocratie, de kerk en andere rijke lui ten opzichte van de mensen die de hongerdood stierven. Het is welhaarst ongelooflijk dat er in Ierland zoveel mensen stierven terwijl er tegelijkertijd voedsel geëxporteerd werd naar Engeland. Kan je niet geloven dat landeigenaren pachters uit hun huisjes zetten als ze de pacht niet konden voldoen. Echt, het is een heftig, maar zeer indrukwekkend boek.

Op de achterflap:

Ierland, halverwege de negentiende eeuw. De arme boeren-bevolking wordt getroffen door een catastrofe: de aardappel-ziekte breekt uit en verwoest voor jaren de oogst. Het land wordt geteisterd door hongersnood. Mensen zoeken wanhopig hun toevlucht in een ander land om een nieuw bestaan te beginnen. Ook de jonge weduwe Ellen Rua O’Malley wordt door de honger gedwongen naar Australië te gaan, waarbij ze echter als onderpand drie van haar kinderen moet achterlaten.

Daar, in de Barossavallei, de wijngaard van het Britse Rijk, raakt ze verstrikt in een web van intriges waaruit alleen haar moed haar kan redden. Ze moet vluchten maar haar schip naar Amerika strandt op het Canadese eiland Grosse Île. Daar helpt ze mee haar landgenoten te verplegen, die op hun dramatische oversteek naar Amerika getroffen zijn door de tyfus. Haar reis is echter nog niet voltooid. Ze keert naar huis terug, naar een verwoest land, om haar kinderen te redden…

Onlangs herlas ik Sneeuwwitte Bloem en het boek maakte nog net zo veel indruk op me als de eerste keer. Bij sommige passages brandden de tranen in mijn ogen, wat een onrecht, wat een verdrietige dingen. Des te meer klasse dat het de schrijver lukte een boek te schrijven dat -ondanks alle akelige gebeurtenissen- toch vooral hoopvol stemt. Met Ellen Rua O’Malley heeft Brendan Graham een kanjer van een personage geschapen.

Ik las zojuist bij bol.com dat Graham ook een vervolg heeft geschreven op Sneeuwwitte Bloem. Dát heb ik dus nooit geweten en ik heb zojuist via datzelfde bol.com een tweedehands exemplaar op de kop kunnen tikken. Hopelijk komt het volgende week binnen.

Gelukkig is het in het Nederlands, want anders had ik het in het Engels moeten lezen en, ook al is mijn Engels niet slecht, ik lees toch het gemakkelijkst in het Nederlands.

Lees jij ooit boeken in het Engels (of welke taal dan ook)?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *