Nou, zo’n ding had ik wel ‘ns ooit. Heul lang geleden namelijk (ik weet eigenlijk niet eens meer of ik toen nog bij mijn ouders woonde of dat ik net uit huis was) had ik een heel viezig eczeem onder mijn oksel. Pijn dat dat deed, gruwelijk. Het zag er vies uit en ik wist me eigenlijk geen raad maar ik schaamde me ook wel voor voor dat viezige eczeem. Ik tobde wat heen met zakdoeken die ik in/tegen mijn oksel frotte omdat ik dacht dat dat verstandig was. Ik smeerde er ‘s avonds voor het naar bed gaan een of andere vage zalf op en hoopte dat het op miraculeuze wijze beter zou worden.

Tja, allemaal uiteraard tegen beter weten in. Het werd niet beter, sterker, het werd erger. 🙁

Ten lange leste trok ik de stoute schoenen aan en ging naar de dokter. Die wierp een blik van ongeveer 2½ seconde op mijn oksel, schreef een receptje uit en ‘beval’ me, mocht een dergelijk euvel zich ooit weer voordoen, dan eerder te komen (ai, dat kwam aan). Twee dagen later was het ergste leed geleden en weer een paar dagen later was mijn oksel gewoon weer oksel.

Wat ik er van geleerd heb? Gewoon niet te lang wachten voordat je naar de dokter gaat. Ik sta echt niet de eerste dag al op de stoep als er iets is, maar ik ga ook niet meer lopen tobben.

Laatst moest ik weer naar de dokter voor een uitstrijkje en zoals de meeste vrouwen sta ik daar niet om te springen. Zeker niet omdat de uitslag op mijn dertigste fout was en ik vervolgens twee jaar aan het klungelen was voordat ik PAP-1 als uitslag had. Als nu (op mijn veertigste dus) de uitslag PAP-1 is dan kom ik weer gewoon in het bevolkingsonderzoeregime terecht en hoef ik pas weer over vijf jaar. Dat zou geweldig zijn. En het is geweldig: PAP-1!!! Pas in 2015 (jemig, dan ben ik 45!) hoef ik weer.

Maar goed: uitstrijkjes dus. Sinds dat hele gedoe met verkeerde uitstrijkjes, de behandelingen daarvoor en de ongeveer 50 vaginale echo’s die ik heb gehad tijdens de zwangerschap van Kleine Zus voel ik totaal geen gêne meer als het weer ‘ns zo ver is. Maar toch, tóch, wil ik een vrouwelijk arts als het zo ver is en als de mogelijkheid er is om te kiezen. Hoe komt dat toch???

Hoe zit dat bij jou? Heb je een fijne huisarts? Ga je snel naar de dokter of wacht je altijd even af? Heb je voorkeur voor een mannelijke of vrouwelijke dokter of maakt dat jou dus écht niets uit? Durf je alles aan je dokter te vragen of vind je jezelf al gauw een zeur?