Tsss, wat had ik een blergh dag gisteren zeg. blergh in het kwadraat zelfs.

Ik kan het niet zo goed omschrijven, maar ik vind het de laatste tijd zo trubbelig. Op het werk en thuis. En ik ben zo gesteld om ‘mijn ding doen’, dat ik al dat gedoe om me heen af en toe niet zo goed kan hebben. Heb ik de hele dag hard gewerkt, komt er thuis nog van alles op m’n dak. Heel begrijpelijk hoor en vaak hartstikke leuk, maar af en toe gewoon ook lastig.

Zoals we daar de dinsdagen hebben. Op die dag gaat Kleine Zus naar zwemles. Dat heb ik werkelijk briljant weten te regelen (met grote dank aan mijn moeder trouwens). Ik heb ouderschapsverlof genomen en om 15.45 uur klok ik uit, mijn moeder is dan met Kleine Zus onderweg naar het zwembad. Ik pluk Kleine Zus uit de auto en ga met haar naar zwemles. Terwijl zij haar ding doet doe ik vaak wat boodschapjes of ga ik naar haar kijken. Na de zwemles gaan we bij mijn ouders eten. Om 18.00 uur moet Kleine Zus dan al weer bij club zijn, dus we hebben net een half uurtje om te eten. En dan wordt het allemaal zo’n gehaast en daar voel ik me dan weer een beetje schuldig over richting mijn ouders want het is niet altijd even gezellig zo met een kind dat we steeds moeten aanjagen: ‘Eet ‘ns een beetje door’. Trubbelig dus.

Gisteren (en afgelopen dinsdag) had ik het op het werk superdruk. Nou is superdruk helemaal niet erg, juist hartstikke leuk. Maar ik had het superdruk met een supergrote kl*teklus (zo’n klus waar ik een heleboel tijd en energie in moet stoppen en waar uiteindelijk dus helemaal niets NIETS mee gedaan wordt want zo gaat het al jaren en het is gewoon vechten tegen de bierkaai als ik dat zeg en daar word ik zo moe van!) en excel deed stom en er waren zeurderige collega’s die altijd vinden dat alles aan een ander ligt en de visitekaartjes die ik al 7 weken geleden bestelde waren nog steeds niet binnen en de introductie van onze nieuwe manager wordt ‘gesaboteerd’ door een groepje beleidsmedewerkers dat niet mee wil werken aan een ludieke kennismaking en daar baal ik van want één van die beleidsmedewerkers zat in het groepje dat bedacht hoe we die introductie in elkaar gingen steken dus dan denk ik ‘duh, wat nu op deze manier ineens’ en we rennen als een stelletje kippen zonder kop achter het college aan terwijl we tegelijkertijd zo hard roepen dat we ons niet meer willen laten regeren door de waan van de dag en een korting die ik laatst bedong bij een leverancier bleek een non-korting en nu voel ik me belazerd en en en … Dus.

Maar goed, na zo’n day at the office is het heerlijk om thuis te komen vind ik. Normaal gesproken zijn de meiden op donderdag tot 18.00 uur bij de oppas maar met een zieke Mr. T. thuis (gaat wel iets beter trouwens al had hij gisteren echt een behoorlijke terugslag) hadden we dat maar afgezegd want zoveel stelt het natuurlijk niet voor als de meiden het grootste deel van de dag op school zitten. Dus normaliter kom ik op donderdag thuis en dan kan ik vaak helemaal alleen even eten (ik kook op woensdag bijna altijd voor twee dagen), maar zo niet gisteren. Gisteren moest ik zelfs nog koken toen ik thuiskwam want ik had met Mr. T. de afspraak dat ik zou koken en hij de boel op zou ruimen nadien want te lang staan is gewoon nog niet slim.

Toen ik thuiskwam lag er van alles om te lezen van school. Allemaal van Grote Zus want schoolkeuzes maken en zo. Kleine Zus liep continu de keuken binnen om allerlei belangrijke dingen te vertellen en Mr. T. zat achter de computer en vertelde ook nog het een en ander. Had ik al gezegd dat ik van rust houd? Kortom: het was trubbelig. Maar ik kookte dus wel even een van de favoriete gerechten van Grote Zus, dat dan weer wel.

Tijdens het eten babbelden we over van alles en nog wat. Uiteraard foeterde ik ook even flink op mijn werk en Mr. T. moest er wel om lachen. Op een gegeven moment vertelde Grote Zus dat ze een toets voor begrijpend lezen niet zo goed gemaakt had en toen wij doorvroegen waarom dan niet begon ze ineens te snikken. Als we  haar vragen waarom ze zo moet huilen zegt ze dat ze helemaal niet wíl huilen, maar dat ze er niets aan kan doen. Ze is zo teleurgesteld in zichzelf dat ze het niet goed heeft gemaakt en ik heb zo met haar te doen en ze is tegelijkertijd boos op zichzelf omdat ze huilt.

Ik begrijp het niet zo goed. Natuurlijk weet ik best dat Mr. T. en ik best strenge ouders zijn, maar wij zijn vooral heel duidelijk. We zeggen altijd dat het altijd goed is als ze haar best maar doet. Als ze ergens haar best op gedaan heeft en ze haalt een ‘slecht’ punt, dan geeft dat helemaal niets. Soms ben ik echter toch bang dat we te hoge eisen aan haar stellen en dát is iets waarvan ik absoluut niet wil dat ze dat denkt. Maar het zit zo in haar karakter: het altijd goed willen doen (niet alleen op school, maar ook in andere dingen). Ach lief meisje, wat maak je het jezelf toch af en toe moeilijk met die instelling. Het is aan de ene kant te loven, maar aan de andere kant ook zo lastig. Soms zou ik willen dat Grote Zus wat harder was, gewoon omdat ze dan niet zo snel teleurgesteld/verdrietig zou zijn als bepaalde dingen tegenvallen.

Ze kan niet zo heel goed aangeven waarom ze de toets slecht heeft gemaakt, al was ze wel afgeleid tijdens het maken. Mr. T. geeft aan dat hij zich daar heel erg in herkent, hij had dat vroeger ook een slechte concentratie. Hij lette overal op, behalve op dat wat hij op dat moment moest doen. Waar ik erg mee in mijn maag zit is haar prestatiedrang, ze wil het zo graag goed doen, zo graag. En ze kan het nou eenmaal niet altijd goed doen. Dat gaat niet en dat geeft ook niets. Maar hoe vaak we dat ook tegen haar zeggen, het beklijft gewoon(nog?) niet.

Haar verdriet en haar onmacht zit dan in mijn hoofd en ik maal daar dan over. Weet niet zo goed hoe ik haar kan helpen want heb dus echt het idee dat wat we zeggen niet blijft hangen. We voeren dit soort gesprekken met enige regelmaat. Het zit in haar karakter. Haar lieve, lieve karakter. Haar ‘het goed willen doen karakter’. Maar ik ben zo bang dat ze het later steeds moeilijker krijgt door hoe ze in elkaar steekt. Ik zou zo graag willen dat ze wat meer flierefluiterig zou zijn, wat meer ‘pluk de dag’, gewoon omdat ze dan niet zo kwetsbaar is. Sjemig, ik kan het niet eens precies omschrijven. Ik zou haar zo graag tegen alle verdriet willen beschermen terwijl ik heus wel weet dat dat gewoon niet kan!

Kleine Zus mag van tafel zodat ze nog even televisie kan kijken voordat het bedtijd is en wij praten nog wat met de nasnikkende Grote Zus. Ons gesprek wordt ruw verstoord doordat Kleine Zus het presteert om voor de derde keer in korte tijd een glas met water (dat nota bene naast de bank staat) naar beneden te keilen. Alles nat, Kleine Zus in tranen, Mr. T. pissed (en ik ook): kortom trubbelig. 😉

We ruimen de boel op en ik foeter nog wat na tegen Mr. T.. Ik foeter terwijl we elkaar knuffelen, maar dat ziet Grote Zus dan weer niet dus zij denkt dat we ruzie maken. Daar word ik af en toe ook wat narrig van, dat Grote Zus iedere keer als ik mijn stem verhef, denk dat ik een enorme ruzie aan het maken ben. Zo ben ik nu eenmaal. Best heel gelijkmatig van humeur, maar af en toe moet ik gewoon ff mopperen (terecht of onterecht, dat maakt me soms niet eens uit) en dat doe ik met (meer) geluid. Dat moet ook wel vind ik, want anders neemt Mr. T. me niet serieus. 😉 Maar goed, Grote Zus kan daar dus helemaal niet tegen. Ook dat herkent Mr. T. van vroeger (en ook nog van nu trouwens), Mr. T. kan ook helemaal niet tegen geruzie. Ik vind dat eigenlijk niet eens zo erg. Met elkaar af en toe gewoon de waarheid zeggen is toch niets mis zolang je elkaar niet onnodig kwetst?

Grote Zus wil dat er altijd harmonie is, Grote Zus wil de garantie dat papa en mama elkaar altijd lief vinden. Ik heb het er al vaak met haar over gehad. Ook als je een keer boos bent op iemand wil dat zeker niet zeggen dat je niet meer van die persoon houdt. Als ik ooit op haar mopper, dan houd ik nog net zoveel van haar als anders. Als zij een keer boos op mij is, dan houdt ze toch ook nog gewoon van mama? Ik voel me af en toe een enorm stom mens als ik tegen haar zeg dat ik vind dat ze er toch maar aan moet wennen dat papa en mama ooit wat ruziën. Ik vind het trouwens ook niet goed om ruzie verborgen te houden voor kinderen. Ze mogen toch best ervaren dat dat in de beste families voorkomt en dat je een ruzie gewoon weer uitpraat en dat dan alles weer goed is?

Gossie, ik geloof dat zelfs dit logje trubbelig (en lang!!!) is geworden. Volgens mij hangt het in de lucht!