Kaarsje

Voor Mirco. En alle mensen die van hem houden.

Voor de piepkleine Meike, die vecht voor haar leventje. Voor haar ouders en opa en oma, die zo in angst zitten. Voor alle mensen die van Meike houden.

Voor alle mensen die wel wat steun kunnen gebruiken …

Beschermd: Leider

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Gastlogje

Hier het beloofde gastlogje.

Jullie hebben natuurlijk al lang begrepen dat ik de trotse moeder van Mrs. T. ben. Onlangs kwam weer eens het oude schoolschrift op tafel waarin ik meer dan 50 jaar geleden op de huishoudschool aantekeningen maakte. Al lezend merk je dan hoe gedateerd het is en hoe anders opvattingen over huishouden en gezin toen waren als tegenwoordig. Zo staat er bijvoorbeeld “de huisvrouw moet zorgen dat de huiskamer schoon en opgeruimd is als haar man van zijn werk komt zodat hij in een makkelijke stoel kan ontspannen na zijn zware werkdag.” ( Alle mannen die dit horen vragen of die school nog bestaat!)

In dat zelfde schriftje heb ik opgeschreven wat ik allemaal gespaard had voor mijn uitzet. Zonder tenminste 16 lakens met bijpassende slopen, 24 hand- en theedoeken kortom, zonder volle linnenkast, kon je geen eigen huishouden beginnen.

De weddenschap die Mrs. T. enkele dagen geleden plaatste paste precies in die tijd. Als je toen trouwde stopte je gewoonlijk met werken en je enige taak was dan een liefdevolle echtgenote te zijn en daar hoorde vertroetelen en verzorgen zeker bij. Al vertrok mijn man elke morgen rond half 5 naar zijn werk, ik stond met liefde en plezier op voor een heel vroeg ontbijt samen en kroop daarna lekker terug in bed.

Totdat na 10 maanden ons eerste kind geboren werd. Met een late avond én een nachtvoeding was het snel afgelopen om ook nog eens zo vroeg op te staan en mijn man vertelde dat het eigenlijk ook wel gemakkelijk was als hij meteen kon vertrekken en hij in de vrachtauto wel een boterham at. Zo heeft mijn moeder de weddenschap gewonnen en ik kocht een mooie lap stof waar ik voor haar een jurk van naaide.

Intussen is mijn man al 10 jaar in de vut en ontbijten we nu weer altijd samen. De opvatting van vroeger dat een meisje het beste af was als ze leerde koken en naaien is gelukkig veranderd en iedereen ziet nu het belang van een goede opleiding voor vrouwen. Gelukkig heb ik mijn leergierigheid later benut door cursussen te volgen om mede daardoor prachtig vrijwilgerswerk te kunnen doen. En elke morgen komt Mrs. T. even via haar weblog op bezoek en met zo’n dochter in de buurt blijf je lekker bij de tijd.

Allemaal veel groeten van Kier

Weddenschap

Ik heb de tekst van de weddenschap nog even uitgetypt omdat het misschien wat lastig te lezen is:

27 juli 1965

Weddenschap tussen moeder en dochter.

Met inzet van een cadeau ter waarde van ƒ 25,= is een weddenschap gesloten met als inhoud:

dat de dochter tot de dag dat ze twee jaar gehuwd is iedere morgen (behalve bij ernstige ziekte) zal opstaan, voor haar man naar het werk gaat en voor hem koffie en ontbijt klaarmaakt.

Volbrengt ze dit, dan ontvangt zij de inzet en anders natuurlijk de moeder.

Ondergetekend … 27 juli 1965

Moeder van Kier

Kier zelf

Wat denk je? Heeft Kier deze weddenschap gewonnen of heeft mijn oma uiteindelijk gezegevierd? Het antwoord volgt binnenkort.

Ik vroeg laatst aan mijn moeder of ze niet een keer een gastlogje zou willen schrijven hier. Wat vinden jullie daar van? Geweldig idee toch?

Het verdwenen meisje

Oh jongens en meiden, wat las ik laatst toch weer een pracht van een boek uit. ‘Het verdwenen meisje‘ van Jodi Picoult is echt een superboek.

Op de achterflap:

Delia Hopkins is in het landelijke New Hampshire opgevoed door haar alleenstaande vader Andrew. Ze heeft nu een dochtertje, een knappe vriend en haar eigen speurhond waarmee ze verdwenen personen opspoort. Als Delia plannen maakt voor haar huwelijk, krijgt ze angstaanjagende flashbacks. Dan komt er een politieagent aan de deur met een mededeling die haar leven totaal verandert. Geschokt en verward wil Delia tot elke prijs de waarheid weten – zelfs wanneer die haar leven en dat van haar geliefden in gevaar brengt. Hoe moet je reageren als hoort dat je niet bent wie je dacht te zijn? En dat de persoon van wie je hield en die je vertrouwde je heeft misleid?

Het mooie aan dit boek is dat ieder hoofdstuk verteld wordt vanuit een ander personage. Zo volg je de levens en gedachten van Delia, Andrew, Eric, Fitz en Elise terwijl meteen het ‘recente’ verhaal gevolgd wordt.

Rode draad in het boek is alcoholisme en wat dit doet met mensen. Hoe ver men van de wereld kan raken en hoe veel leed dat veroorzaakt bij de mensen die van je houden.

Picoult tovert met zinnen. Er staan zoveel zo mooie zinnen in dit boek. Zinnen die je met plezier nog een keer herleest, omdat ze zo mooi zijn. Ik heb echt genoten van dit boek.

Ik zou zeggen: lezen die hap!!!

Portobello

Mr. T. kwam eergisteren zomaar ineens thuis met een stuk of 10 portobello’s. Ik ben (tot groot verdriet van vooral Grote Zus) erg van de (kastanje)champignons want die mik ik in heel veel gerechten, dus dit was een goede binnenkomer.

Ik ben niet bepaald een chefkok, ben erg van het ‘een boel (als in rijkelijk vullen met groenten) van mezelf en de rest uit een pakje’. Wel zo handig vind ik. En ik moet zeggen dat ik het altijd lekker vind (maar ja, da’s logisch natuurlijk, want ik ga niet iets koken wat ik niet lekker vind). Maar goed, portobello’s dus. Wat zou lekker zijn?

Uiteindelijk vulde ik de portobello’s met gehakt, prei, lenteuitjes en knoflook.

140111 002

140111 003

Ik voelde me werkelijk een heuse kok! 25 Minuutjes in de oven, wat gesmolten kruidenboter er over heen en dan is dit het eindresultaat:

140111 004

Op de foto ziet het er niet echt heel lekker uit. Maar dat was het wél! Errug lekker zelfs. Tenminste, dat vonden Mr. T. en ik. De dames dachten er heel anders over. Da’s dan weer wel een boel jammer, dat mijn noeste keukenarbeid niet gewaardeerd werd. Ze konden er dit keer niet eens iets ‘kunstigs‘ van maken. Ha, als je die link volgt, dan lijkt het alsof we heel vaak aardappelpuree eten, maar dat doen we dus helemaal niet vaak. Eigenlijk alleen als ik iets fabriceer zonder jus zeg maar.Nou heb ik voor morgen mooi nog een paar portobello’s over om in een omelet te verwerken. Lekker!

Ben jij van de champignons/portobello’s? Wat is je lievelingsrecept?

The A-team

Zo, die meneer is dus duidelijk fan van The A-Team. Vroeger vond ik het vet coole televisie (al noemde je dat toen natuurlijk nog niet vet cool). De kolonel, B.A. Baracus, Faceman en Mad Murdock beleefden natuurlijk de meest wilde avonturen. Ik was volgens mij (maar ik weet het niet zeker, dus misschien heb ik de ware herinnering aan die eventuele verliefdheid geblockt of bedenk ik dit nu ter plekke omdat dat zo lekker logt) verliefd op Faceman.

Laatst zag ik echter weer een stukje. Op (jawel!) RTL7 vertoonde het team een stukje ouderwetsch machtsvertoon en werden de bad guys overwonnen. Maar: het deed me helemaal niets. 😉 Wat zag het er nep uit allemaal en het geluid klonk zo slecht. Zelfs Faceman was ineens niet meer zo knap.

Vertel: heb jij nog herinneringen aan de series van weleer? Denk je met een beetje weemoed terug aan The A-team of misschien wel The Dukes of Hazard, Dallas of Dynasty?

Carrière maken

Een tijd geleden had ik een nogal apart gesprek met drie meiden. Nummer 1 namelijk vertelde onomwonden dat zij zichzelf niet getrouwd zag blijven met haar man. Het kwam er in feite zo’n beetje op neer dat ze er nu al van uit gaat dat ze, als de kinderen (ze hebben twee zoontjes) zo rond de 18 zijn, bij haar man weg zal gaan.

Mijn pet viel af, de mond van nummer 2 zakte tot op haar borstbeen en nummer 3 verslikte zich in een nootje. Duh? Wat zegt zij nou?

Nummer 1 is een carrièrevrouw, haar man is een carrièreman. Beiden hebben dikke banen met veel uitdaging, verantwoordelijkheid, een vet salaris en andere dingen die bij dikke banen horen. Nummer 1 voelt zich in haar carrière belemmerd door haar man en kroost en dat terwijl haar man bereid was om richting ‘ver weg’ te verhuizen omdat zij daar een dijk van een baan had (ze verbleef door de week vaak 2 (soms 3) nachten in ‘ver weg’, de rest van de week ging ze op en neer en ze moest regelmatig op zakenreizen naar ‘nog verder weg’). Een fantastische job dus. Zij vervolgens vindt dat verhuizen na lang twijfelen en dubben toch niet nodig en heeft inmiddels een andere prachtige, mooie, zware, verantwoordelijke baan gevonden die veel dichter bij huis is. Maar ze verwijt het hem ergens toch wel. Dat ze die superfantastische baan in ‘ver weg’ heeft opgegeven.

Ik heb altijd graag met haar te maken, voer mooie en interessante gesprekken met haar maar hier was ik haar toch even helemaal kwijt. Of ze dan niet gelukkig was? Ja en nee. Ze was wel gelukkig met haar kinderen en haar man, maar ze voelde zich zo bekneld door datzelfde gezin. Ze zou nooit voluit kunnen gaan voor die carrière van haar, ze had toch last van het feit dat zij de vrouw in huis was. Ze verwijt haar man dat hij net wat anders met de praktische huishoudzaken omgaat, er net wat gemakkelijker over denkt, zich niet zo druk maakt om dat soort dingen. Waardoor zij dus weer vindt dat zij, naast die drukke, verantwoordelijke, mooie baan, thuis ook weer net wat meer doet dan ze eigenlijk wil. En daar baalt ze dan weer van. Ik geloof dat ze drie of vier oppassen hebben om het thuis op rolletjes te laten lopen en daarnaast nog een huishoudelijke hulp en iemand voor de tuin.

Haar lat ligt erg hoog, zowel wat haar baan als haar privéleven betreft. Ik heb ergens te doen met haar. Want ik vind dat werken leuk is, maar dat thuis vele malen belangrijker is. Het is zo relaxed als je gewoon tevreden kunt zijn met hoe je leven loopt. Maar tegelijkertijd begrijp ik haar ook wel weer, dat uit alles het beste halen zit zo in haar. Ik heb ook te doen met haar man (een heel toffe vent trouwens), want pffft, het lijkt me dodelijk vermoeiend om met zo’n perfectionistische vrouw om te moeten gaan en te weten dat ze toch ergens niet helemaal gelukkig is.

Het lijkt me heel triest als je je zo belemmerd voelt door je gezin. Ik vind het ook zo jammer. Zowel voor haar als voor hem. Want het zijn allebei superleuke, aardige, geïnteresseerde mensen. Ik ben echt heel erg benieuwd of ze over een jaar of vijftien nog bij elkaar zijn.

Op klaarlichte dag

Bij dit lieve kaartje (van die interimmer waarvan ik in december afscheid nam) zat ook nog een heus boek namelijk ‘Op klaarlichte dag‘ van Simone van der Vlugt. Van Van der Vlugt heb ik één keer eerder een boek gelezen, dat boek vond ik erg mooi, dus ik was benieuwd naar dit boek.

Op de binnenflap:

Een jonge vrouw, Nathalie, is op de vlucht voor haar gewelddadige ex-vriend. Het kost haar al haar vindingrijkheid om uit zijn handen te blijven. Maar Nathalie is niet alleen op de vlucht voor hem. Ook de politie wil haar spreken in verband met de moord op haar beste vriendin.

Een toevallige ontmoeting tussen Nathalie en rechercheur Julia Vriens brengt de zaak in een stroomversnelling. Nathalie heeft een nieuwe identiteit aangenomen en Julie heeft geen idee met wie zij te maken heeft. Maar als Nathalies ex op het toneel verschijnt, verandert dat. Dan blijkt dat niets is wat het lijkt …

Soms slaan die binnenflappen/achterflappen whatever de plank zo verschrikkelijk mis. Wat een verschrikkelijk slechte beschrijving, er klopt weinig van.

Het boek zelf leest heel aardig. Maar ik werd er niet echt door geraakt. De schrijfstijl van Van der Vlugt maakt snel en oppervlakkig lezen heel gemakkelijk. Je mist niet echt snel iets en eigenlijk is dat natuurlijk jammer.

Wat ik wel goed vond aan het boek zijn de plotwendingen. Je denkt Nathalie ‘te kennen’, maar telkens opnieuw verrast Van der Vlugt je weer door het verhaal een andere richting te geven en dan blijkt Nathalie steeds minder onschuldig te worden dan ze in eerste instantie leek. Wat het kind betreft zat ik dus echt volkomen op het verkeerde spoor en, al is een en ander behoorlijk vergezocht, die switch is best goed gevonden natuurlijk.

Al met al is ‘Op klaarlichte dag’ een prima ‘niemendalletje’. Gewoon voor even tussendoor, lekker een paar uurtjes lezen (want langer duurt het echt niet, dit boek).

Eerlijk gezegd had ik liever een ander boek gekregen, maar ja, een gegeven paard en zo. 😉