Bij dit lieve kaartje (van die interimmer waarvan ik in december afscheid nam) zat ook nog een heus boek namelijk ‘Op klaarlichte dag‘ van Simone van der Vlugt. Van Van der Vlugt heb ik één keer eerder een boek gelezen, dat boek vond ik erg mooi, dus ik was benieuwd naar dit boek.

Op de binnenflap:

Een jonge vrouw, Nathalie, is op de vlucht voor haar gewelddadige ex-vriend. Het kost haar al haar vindingrijkheid om uit zijn handen te blijven. Maar Nathalie is niet alleen op de vlucht voor hem. Ook de politie wil haar spreken in verband met de moord op haar beste vriendin.

Een toevallige ontmoeting tussen Nathalie en rechercheur Julia Vriens brengt de zaak in een stroomversnelling. Nathalie heeft een nieuwe identiteit aangenomen en Julie heeft geen idee met wie zij te maken heeft. Maar als Nathalies ex op het toneel verschijnt, verandert dat. Dan blijkt dat niets is wat het lijkt …

Soms slaan die binnenflappen/achterflappen whatever de plank zo verschrikkelijk mis. Wat een verschrikkelijk slechte beschrijving, er klopt weinig van.

Het boek zelf leest heel aardig. Maar ik werd er niet echt door geraakt. De schrijfstijl van Van der Vlugt maakt snel en oppervlakkig lezen heel gemakkelijk. Je mist niet echt snel iets en eigenlijk is dat natuurlijk jammer.

Wat ik wel goed vond aan het boek zijn de plotwendingen. Je denkt Nathalie ‘te kennen’, maar telkens opnieuw verrast Van der Vlugt je weer door het verhaal een andere richting te geven en dan blijkt Nathalie steeds minder onschuldig te worden dan ze in eerste instantie leek. Wat het kind betreft zat ik dus echt volkomen op het verkeerde spoor en, al is een en ander behoorlijk vergezocht, die switch is best goed gevonden natuurlijk.

Al met al is ‘Op klaarlichte dag’ een prima ‘niemendalletje’. Gewoon voor even tussendoor, lekker een paar uurtjes lezen (want langer duurt het echt niet, dit boek).

Eerlijk gezegd had ik liever een ander boek gekregen, maar ja, een gegeven paard en zo. 😉