Oh jongens en meiden, wat las ik laatst toch weer een pracht van een boek uit. ‘Het verdwenen meisje‘ van Jodi Picoult is echt een superboek.

Op de achterflap:

Delia Hopkins is in het landelijke New Hampshire opgevoed door haar alleenstaande vader Andrew. Ze heeft nu een dochtertje, een knappe vriend en haar eigen speurhond waarmee ze verdwenen personen opspoort. Als Delia plannen maakt voor haar huwelijk, krijgt ze angstaanjagende flashbacks. Dan komt er een politieagent aan de deur met een mededeling die haar leven totaal verandert. Geschokt en verward wil Delia tot elke prijs de waarheid weten – zelfs wanneer die haar leven en dat van haar geliefden in gevaar brengt. Hoe moet je reageren als hoort dat je niet bent wie je dacht te zijn? En dat de persoon van wie je hield en die je vertrouwde je heeft misleid?

Het mooie aan dit boek is dat ieder hoofdstuk verteld wordt vanuit een ander personage. Zo volg je de levens en gedachten van Delia, Andrew, Eric, Fitz en Elise terwijl meteen het ‘recente’ verhaal gevolgd wordt.

Rode draad in het boek is alcoholisme en wat dit doet met mensen. Hoe ver men van de wereld kan raken en hoe veel leed dat veroorzaakt bij de mensen die van je houden.

Picoult tovert met zinnen. Er staan zoveel zo mooie zinnen in dit boek. Zinnen die je met plezier nog een keer herleest, omdat ze zo mooi zijn. Ik heb echt genoten van dit boek.

Ik zou zeggen: lezen die hap!!!