Vroeger, toen ik 9, 17 of zelfs ‘al’ 23 was, vond ik 40 ontzettend oud. Jemig, dacht ik, als je toch eenmaal 40 bent, dan is de lol er toch wel af, van het leven. How wrong could I be!
Wondelgijn schreef onder andere over het ouder worden van het lichaam, het feit dat er smeerseltjes gebruikt moeten worden, dat er (wat) rimpels verschijnen en dat het vel wat meer moet omspannen of losser gaat zitten. Ha, die eerste twee dingen herken ik wel (klik), maar dat laatste gelukkig helemaal niet. Sterker: ik zie er stukken beter uit dan tussen mijn, pak ‘m beet, 25ste en 38ste. Echt waar! Ik heb mijn lange haren (in etappes) kort laten knippen en ben (uitgezonderd de zwangerschappen want toen was ik nog veel zwaarder) zo’n 15 tot 20 kilo lichter. Het lukt me ook nog ‘ns heel goed om het zo te houden en daar ben ik trots op. Waarschijnlijk voel ik me daardoor sowieso ook fijner.
Maar, waar ik me vooral zo veel fijner door voel, is de rijkdom die ik nu in het leven zie. Ik ben veel bewuster aan het leven, leg mijn prioriteiten heel duidelijk bij mijn gezin en het dagelijkse leven. Ik weet heel goed wat ik wil èn ik weet ook heel goed wat ik zeker niet wil. Sommigen vinden dat saai en vinden dat je iets moet presteren, maar mij past het als een comfortabele jas. Toen ik zelf 15 was kon ik me niet voorstellen dat ik op een bepaald moment in mijn leven ‘genoegen’ zou nemen met het bovenstaande.
‘Groots en meeslepend’ zo wordt er wel eens gezegd dat het leven moet zijn. Een uitzondering daargelaten denk ik dat voor het gros van de mensheid het leven niet ‘groots en meeslepend’ zal zijn. Of je moet juist kunnen zien dat het dagelijkse, eenvoudige leven ook ‘groots en meeslepend’ is. Ik heb, zo rond m’n vijftiende, wel regelmatig gedacht dat ik iets moest gaan betekenen voor de wereld. Want wat had je leven anders voor nut/zin? Ik moest op z’n minst een prachtig boek schrijven waar mensen positieve energie uit zouden kunnen halen, ik moest gaan studeren en een medicijn tegen de verschrikkelijkste ziektes bedenken, ik zou naar Afrika gaan en daar een heleboel goede dingen gaan doen, et cetera. Het werd niets van dat alles. En is dat erg? Nee, dat is niet erg. Op mijn eigen bescheiden schaal probeer ik goed te doen voor de mensen om me heen. En dat voelt relaxed!
De laatste vier/vijf jaar waren lichamelijk/geestelijk behoorlijk heftig maar tegelijkertijd ben ik -hoe raar- zó dankbaar voor die periode. Want ik heb er veel door geleerd. Bezig zijn met je angsten, met onrealistische gedachten, jezelf af en toe gewoon gek maken, worstelen en dan ontdekken dat je lief zo lief is, je meiden zo geweldig zijn, dat je veel sterker bent dan dat je dacht, dat het leven zo mooi is.
Ik heb moeten leren dat het leven niet maakbaar is. Was wat dat betreft echt een controllfreak, wilde per sé het leven in de hand hebben maar gaandeweg de rit heb ik ontdekt dat je het leven niet in de hand kúnt hebben. Het leven overkomt je. Ik schreef er vorige week nog dit logje over. Vroeger zou ik me niet neer hebben kunnen leggen bij dingen die je overkomen, nu wel. Door schade en schande heb ik dat uiteindelijk geleerd. En dat maakt een wereld van verschil. Het geeft rust. Ik ben nog steeds als de dood voor de dood. Maar ik laat die angst mijn leven niet meer beheersen. Ik kan met recht zeggen dat ik veel en veel bewuster geniet van de kleine dingen.
Oh, hoe cliché, maar de kleine dingen, die doen er écht toe. Ik ben ook veel liever voor mezelf geworden. Nou ben ik bijvoorbeeld nooit zo’n poetser geweest, maar de laatste jaren vind ik het nog gemakkelijker om de boel de boel te laten wat dat betreft. Goed is goed en dat de ramen af en toe gruwelijk vies zijn, da’s dan jammer. Misschien is dat van die ramen niet zo’n goed voorbeeld, maar wat ik vooral wil zeggen: naarmate ik ouder werd is het grote MOETEN verdwenen. Er is rust. Er is vooral genieten van de meiden, samen spelen, knuffelen, stoeien. Vorig jaar oktober schreef ik dit logje en het illustreert vooral dat bewuste genieten van de kinderen dat ik gaandeweg de rit geleerd heb.
Ik ben benieuwd of mijn moeder veel herkent in dit logje want zij kent mij natuurlijk als geen ander. Heb haar trouwens gevraagd om ook vanuit haar visie een gastlogje te schrijven over ‘de rijkdom van het ouder worden’. Hopelijk gaat ze dat doen.
Wat mij betreft zeggen deze woorden van Wondelgijn alles: ‘Ik kijk anders naar het leven. Voller en intenser’ en dat bevalt mij prima!
Hoe ervaar jij je eigen ouder worden eigenlijk?
zuster_klivia says:
15/02/2011 at 07:02
Ik ben het -hoe suf- volledig eens met je.
Ik word hoe ouder, hoe makkelijker voor mezelf en de mensen om me heen. Het zal me jeuken of iedereen me aardig vind, ik ben dikker dan ik tien jaar geleden was, maar zit zxc3xb3 veel lekkerder in mijn vel. Ik evolueer elk jaar weer. En lxc3xa9kker dat dat voelt!
Beantwoorden
ioon says:
15/02/2011 at 07:25
Ik ben natuurlijk pas 25 maar ik merk wel dat ik meer geniet van de alledaagse dingen en van de rust dan dat ik een paar jaar geleden deed. Toen moest ik overal bij zijn, mocht niks missen en nu kies ik sneller voor mezelf en voor wat ik nou echt wil.
Hopelijk kan ik over 15 jaar terug kijken op nog meer groei.
Beantwoorden
Dionne says:
15/02/2011 at 08:20
Dat mijn kinderen ouder worden en mijn ouders ook. En dat mensen soms zomaar u zeggen. En lchamelijk? Niet zo veel. Je kunt zien dat ik vier zwangerschappen heb gehad aan mijn lijf. En dat ik in mijn hele leven wel van lekker eten heb gehouden, maar nooit van (intensief) sporten.
Beantwoorden
mevrouw williams says:
15/02/2011 at 08:35
Tja Mrs. T. ik zou een heel verhaal kunnen schrijven maar ik ben het helemaal met je eens.
Ik geniet veel meer van de kleine man dan ik van de meiden heb kunnen genieten, toen was in continu aan het rennen om alles mee te maken in dit leven.
Ik kan heerlijk genieten van een prachtig boek, de zon die doorbreekt in onze tuin, een wandeling met de hond.
Ik hoef ook niet meer zo nodig overal bij te zijn
Heb ik toch weer een stuk erover geschreven
Beantwoorden
St@@rtje says:
15/02/2011 at 08:50
Ik zou niet meer jong willen zijn Ik vind het prima zo
Beantwoorden
Kier says:
15/02/2011 at 09:02
Mooi logje! de “gewone”dingen die jij doet zijn van wezelijk belang want het leven van gewone mensen bepaalt de samenleving.En de kracht van de gewone mensen is groot, kijk maar naar Egyte! De opvoeding die jullie de meisjes geven zodat ze kunnen opgroeien tot waardevolle mensen is zo belangrijk want de toekomst zal ze zo hard nodig hebben.In die zin kan jij je leven best groots en meeslepend noemen. En dat je jezelf er gelukkig bij voelt en veel overbodige dingen gewoon kunt laten liggen is toch heerlijk. (gastlogje komt eraan) Knuffel, mam.
Beantwoorden
Richtsje says:
15/02/2011 at 09:21
Volgens mij ben ik zelfs nog een paar jaar ouder en ik merk eigenlijk niet dat ik ouder ben geworden sinds mijn pak-em-beet 35e. Voel me prima, zit lekker in mijn vel. Door de jaren heen is denk ik relativeren het grote toverwoord geworden. Jij geeft dat ook al zo mooi aan over het huishoudelijk werk, een en al herkenbaarheid. Ik moet helemaal niks, eigenlijk. Natuurlijk hou ik wel wensen waar ik aan toe wil geven (een studie, bijvoorbeeld), maar ook daarvoor geldt dat het geen must is.
Het enige wat ik nog wel eens raar vind is dat men me met u aanspreekt en mevrouw enzo.
Keek, trouwens, vandeweek naar een programma op nostalgienet over de huishoudbeurs en daar waar ik de leeftijd van dames inschatte op boven de 50 verbaasde ik me erg over het feit dat die dames ‘slechts’ 40 waren. Scheelt dus ook in tijdgeest, in uiterlijke zaken enz. hoe oud je lijkt. Hoe je je voelt daar even gelaten…
Beantwoorden
Roelien says:
15/02/2011 at 09:33
Ik heb het ontzettend naar mijn zin in mijn leven en doe wat ik graag doe en kan daarbij veel geven en delen. Wat wil een mens nog meer?
Herken ook de grote idealen van vroeger en de bijbehorende onzekerheid…
Beantwoorden
Emma says:
15/02/2011 at 09:49
Ik leef hier en nu in het lichaam van hier en nu met de gevoelens en ideexc3xabn van hier en nu. Gisteren is verleden, morgen is toekomst.
Beantwoorden
Marja says:
15/02/2011 at 10:35
Ik ben het met je eens. Mijn topleeftijd was 35. Toen voelde ik me echt super en dacht: “Zet de tijd nu maar stil.” Nu, 20 jaar verder, ben ik nog steeds heel tevreden.
Beantwoorden
xc2xb0 Insoon xc2xb0 says:
15/02/2011 at 10:42
Wat heb je dit mooi geschreven! Vroeger had ik ook al helemaal voor mezelf vastgesteld dat ik op een bepaalde leeftijd dit en dat bereikt zou hebben xc3xa9n dat ik het anders dan mijn ouders zou doen. Nou… wat dat laatste betreft heb ik toch heel veel van m’n ouders overgenomen En je hoort tegenwoordig veel narigheid en dan ben ik extra dankbaar dat de mensen om mij heen gezond zijn en kan ik erg genieten van de kleine dingen.
liefs Insoon
Beantwoorden
inge says:
15/02/2011 at 10:54
ik heb nooit de drang gehad om groots en meeslepend een boek te schrijven of weet ik wat te betekenen voor de wereld, ik wou altijd al wat ik nu heb.
maar dan in een groter huis ; ) hahahaha
dus =)
verder ervaar ik ouder worden geestelijk als een verrijking, lichamelijk toch iets minder. pijntjes, kwaaltjes en zelfs m’n gewicht is niet meer zo vanzelfsprekend!
maar ach.
ik heb toch al verkering ; )
Beantwoorden
Sannah says:
15/02/2011 at 11:57
Mooi om het zo te ervaren, mooi opgeschreven ook.
Voor mezelf, ik heb tot tegen m’n 40e niet echt ‘t idee gehad ‘ouder’ te worden. Vond ook dat ik (met uitzondering van de kilo’s na de zwangerschappen) redelijk ‘geconserveerd’ bleef. Da’s nu echter wel rap aan ‘t veranderen en dat vin’k weleens jammer.
Qua gevoel, hoe in het leven te staan etc. ben ik positiever, heb ook veel meer rust en ben daar erg tevreden over.
Doe ook hele andere dingen dan ik eerder dacht te gaan doen, (de eerste jaren van de kids heb ik niet officieel gewerkt en na op wat latere leeftijd nog naast m’n werk mijn studie afgerond te hebben, heb ik dat hele vakgebied nu terzijde geschoven en doe iets totaal anders – twee dingen die ik vroeger absoluut niet voor mogelijk had gehouden).
Wat ik wxc3xa9l als moeilijk ervaar, is het besef dat je nu ook qua gezondheid achteruit kunt gaan. Ik slik sinds kort medicatie en zal dat altijd moeten blijven doen, en dat soort dingen geeft mij wel een wat onbestemd gevoel, daar waar ik vroeger vele malen onbezorgder was.
Wat een lang verhaal.
Beantwoorden
Jeanet says:
15/02/2011 at 12:24
Ben het ook helemaal met je eens! Als ik naar de hedendaagse jongeren kijk ( lees 18 tot 25 jaar)…..dan denk ik wel eens dat die een uiterst vermoeiend leven hebben…presteren…carrixc3xa8re…uiterlijk…overal bij willen horen…de laatste trends volgen….dure gadgets…het MOET allemaal. Het lijkt me vreseljk om dat allemaal te willen/moeten. Nu….2 huwelijken , 2 kids…de nodige ellende achter de kiezen, heb ik ook redelijke rust. het hoeft allemaal niet meer…wat mensen van me vinden?? Ha….zal me een worst zijn!
Als je ouder wordt, word het leven toch op een bepaalde manier relaxter….makkelijker….hxc3xa9xc3xa9rlijk!
Ben blij met mijn 45-jarige leeftijd….
Beantwoorden
ChoCho says:
15/02/2011 at 13:14
en ik hoop dat ik ‘later’ hetzelfde kan zeggen
Beantwoorden
xe2x99xa5 Inge xe2x99xa5 says:
15/02/2011 at 13:19
Ik vergeet vaak dat ik ouder word, maar doordat mensen/kinderen om mij heen steeds ouder worden…tja dan realiseer ik ook dat ik ondertussen ook ouder wordt. Tot op heden geniet ik wel van het ouder worden, maar het zijn ook momenten dat ik weleens terug verlang naar toen….
Beantwoorden
Baps says:
15/02/2011 at 13:22
Ach, we wille allemaal de wereld verovere, maar wie ‘t echt doen die hebbe vaak heel wat op hun gewete.
Beantwoorden
Trui says:
15/02/2011 at 15:28
Grootse plannen om de wereld te verbeteren heb ik nooit gehad. Ben altijd heel gelukkig geweest in mijn rol van moeder en huisvrouw. (hoewel, dat laatste een beetje minder)
Maar ouderdom komt met gebreken. Helaas. je leert er echter mee leven en past je steeds weer opnieuw aan. Dat is ook de enige manier om een beetje leuk oud te worden. En wat andere mensen van me denken? Daar kan ik geen seconde van wakker liggen.
Beantwoorden
Hartelijke Hulk says:
15/02/2011 at 16:33
Ten eerste vind ik je nu dus dat ik dit logje heb gelezen een HEERLIJK WIJF!
Dit vanwege het feit dat jij jezelf door begint te krijgen.
Ik schreef in je vorige log dat ik iets van 943 jaar oud ben maar ik blijf mij bijzonder jong voelen.
Dat gun ik jou ook, blijf je jong voelen hoe oud je ook wordt.
Beantwoorden
Monique says:
15/02/2011 at 17:09
Oeh. Eigenlijk twijfel ik of ik wel moet reageren. Ik zie mezelf zo graag nog als ‘jongere’, maar als ik (sporadisch) eens in de Hennes & Maurits kom, voel ik donders goed dat de werkelijkheid anders is…
Wat me vooral aanspreekt in jouw verhaal: prioriteit bij het dagelijkse (of alledaagse, zo u wilt). Veel mensen om me heen hebben de lat zo vreselijk hoog liggen, vooral qua carrixc3xa8re, willen altijd meer, beter, hoger, verder, bijzonderder, je noemt het maar. Terwijl ik juist geniet van het tevreden-kunnen-zijn met wat we hebben: elkaar, ons gezin, onze gezondheid, lieve mensen om ons heen, een fijn huis… Sommigen zien ‘tevreden zijn’ als een doodzonde, omdat je altijd maar meer moet willen en wensen. Voor mij hoeft het niet. Goed is goed.
Dit alles staat een beetje los van het ouder-worden-thema… Steek ik blijkbaar toch een soort van mijn kop in het zand, he?
Beantwoorden
Tina says:
15/02/2011 at 17:29
Ik vind het absoluut geen probleem om ouder te worden. Het vergt wel meer onderhoud, vind ik. Ik sport bv meer om lekker in mijn vel te zitten en xc2xb4s morgens duurt het iets langer voordat ik er fris uitzie. Maar toch zit ik helemaal lekker in mijn vel. Wel voel ik me soms wat kwetsbaarder. Hoe ouder je wordt, hoe meer kans dat er lichamelijke kwaaltjes boven komen drijven, denk ik soms.
Het is raar, maar ik voel me nog steeds te jong voor bv de Libelle, hahahaha. Ik zie mezelf gewoon niet in dat plaatje
Beantwoorden
Plato says:
15/02/2011 at 19:02
Ik ben nu 62 en ik herinner me mijn jaren tot mijn 35e toen ik enorm leergierig was. Daarnaast en daarna had ik een flinke carrixc3xa8redrang. Tot je op een punt komt waarvan je weet: dit is het. Dan zijn de kinderen groot, de carrixc3xa8re loopt ten einde en krijg je een totaal andere uitdaging: overnieuw beginnen vanuit jezelf als je tenminste niet achter geraniums wil zitten. Internet is daar een enorme hulp bij. De leergierigheid is gebleven, er is meer rust, en er is ook een gevoel van relativeren gekomen. De dingen die vroeger zo belangrijk waren zijn dat nu niet meer zo. Er is een heftiger innerlijk proces voor in de plaats gekomen. Graag zo goed mogelijk willen leven, de grote levensvragen proberen in te vullen en er mee kunnen leven als je die niet kunt oplossen (met oplossen bedoel ik niet het klakkeloos nazeggen van wat geleerd is maar zelf proberen oorspronkelijk te denken).
Filosofie is nu waar ik me veel mee bezighoud. En ik probeer mijn stukjes zo goed mogelijk vorm te geven. Schrijven om het schrijven is belangrijk geworden. En reageren op anderen (weblogs bijvoorbeeld), niet even een regeltje voor de vaak maar een goede inhoudelijke reactie geven, dat vind ik belangrijk.
Zo ongeveer. Maar alles is in beweging dus het kan allemaal ook weer anders worden. Dat is het geheim van geluk, denk ik: beseffen dat alles beweging is en dat jezelf dus ook meebeweegt. Wie zich tegen de stroom in stil laat vallen, krijgt uiteindelijk problemen.
Beantwoorden
Desire says:
15/02/2011 at 20:41
Lichamelijk voel ik wel lichte ‘aftakeling’, geestelijk voel ik me sterker en sterker. Onzekerheid verdwijnt en zelfvertrouwen groeit. Wijsheid komt met de jaren is het gezegde toch … zei de 44-jarige
Maar net zoals Tina al zei, het vergt wel het nodige onderhoud. Smeerseltjes, meer bewegen/sporten, gezond eten om het juiste gewicht te behouden. En actief bij de maatschappij betrokken blijven (ambities/carrixc3xa8re)houdt je natuurlijk ook jong
Beantwoorden
Wiep says:
15/02/2011 at 20:47
Jij kan het altijd zo mooi omschrijven. Ik herken daar veel in, hoor (en echt niet alleen die vuile ramen). Maar ik vind het niet altijd zo leuk om mezelf in de spiegel gezien met al die nieuwe lijnen en rimpels op mijn gezicht. Ik heb daar gewoon moeite mee. Maar gelukkig ook weer niet zo erg dat ik mijn humeur erdoor laat verpesten!
Beantwoorden
Nanna says:
15/02/2011 at 21:36
Mooi logje weer Mrs. T.. Wat weet je het toch goed te omschrijven. Mijn gevoel slingert nogal vaak heen en weer, maar of dat nu een hormonale oorzaak heeft of dat het typisch halverwege-de-30-gevoel is weet ik niet goed. Ik begin mijzelf wel steeds beter te begrijpen, dus wie weet komt de rust ook nog wel
Beantwoorden
Mammalien says:
15/02/2011 at 21:47
Prachtig logje Mrs. T.. Vroeger was ik niet echt ambitieus in de wereldveranderende zin (of het hebben van een enorme carriere) maar ook ik waardeer nu de dingen anders, de “kleinere” dingen, het minder moeten en willen, prioriteiten. Het nadeel van ouder worden is dat je lichaam soms gaat haperen, en heowel het nog zat meevalt bij mij is het accepteren van die achteruitgang nog niet iets waar ik klaar voor ben…
Beantwoorden
Jools says:
15/02/2011 at 22:00
Wat een mooi logje.
Ik ben nu 31 en eigenlijk dus nog piepjong. Maar mijn leven is nogal groots en meeslepend geweest vaak en ik weet 1 ding: saai is goed. Ik word met de dag liever voor mezelf, vandaag weer wat meer dan gister. Maar nog veel te leren, dat is mooi.
Maar dat lijf moet 18 blijven aub. Daarin blijf ik vaak te hard voor mezelf, uiteraard ook gezien dat verleden.
Ik heb altijd veel ambities gehad en nu slechts nog xc3xa9xc3xa9n: de beste moeder die ik kan zijn voor m’n kindjes. De rest is bijzaak.
Beantwoorden
Elise says:
15/02/2011 at 23:00
Het 40 worden vond ik verschrikkelijk, echt, maar toen ik de 41 naderde was ik dat kwijt. Verder merk ik wel dat het lichaam, met name de botjes wat stijver worden en de kilootjes wat makkelijker blijven plakken maar verder verandert er neit veel hoor.
Groetjes Elise
Beantwoorden
Fenny says:
16/02/2011 at 03:01
O, hoe waar: het leven overkomt je!
Ook wij en onze kinderen zullen weer naar de toekomst moeten kijken, die nu nog zo onzeker is.
Maaandag ben ik weer een jaar ouder geworden.
Ik kreeg iets moois te horen:
“Je mag vieren, dat je in gezondheid weer een jaar klaar hebt kunnen staan voor anderen”.
Beantwoorden
Annemarie says:
16/02/2011 at 09:13
Ik zou in ieder geval geen 20 (laat ik eens wat noemen) meer willen zijn. Je kent jezelf nu inderdaad zxc3xb2veel beter. Weet meer wat je wilt en wat vooral ook niet. Blijft ook niet meer zo hangen in dingen. Ik althans niet. Je leert nog steeds bij, en dat is alleen maar goed.
(en als ik soms mensen zie denk ik: gut wat zien die er oud uit..blijken ze rond mijn leeftijd te zijn De buitenkant weerspiegeld de binnenkant.
Beantwoorden
Karien says:
16/02/2011 at 14:22
Wijze woorden…
Ik voel me nog niet zo oud, maar de 35 komt in zicht…eugh. Ik voel me vooral zo ‘mama’
Met blubberbuik enzo.
Beantwoorden
Yvonn says:
16/02/2011 at 20:34
Ik was relatief jong toen er al dingen in mijn zeer persoonlijke leven gebeurden die onderstreepten dat het geluk in kleine dingen vlakbij jezelf zitten. Een grootse carriere heb ik nooit nagestreefd, eerlijk gezegd altijd gedacht dat dat niet in mijn vermogen lag, evenmin als van wezenlijk belang zijn voor de wereld(vrede). En nu ik bijna 40 ben, begin ik opeens te geloven in mezelf; niet in die grootse carriere of het wezenlijk belang voor de wereldvrede, wel in dat ik het helemaal zo slecht nog niet doe en dat ik heb ontdekt waar ik blij van wordt en blij bij blijf. Ouder worden betekent voor mij veel minder twijfel en onzekerheid en steeds een beetje meer zelfvertrouwen. Ik ben bijna zover dat ik er van overtuigd ben dat ik wat (meer) aan sport moet doen om de verpakking van dat heus-wel-leuke-mens ook een beetje op orde te houden!
Sinds mijn 18e ben ik absoluut gegroeid, op meerdere fronten en er is slechts xc3xa9xc3xa9n frontje waarop ik daar weer wat aan wil veranderen…
Beantwoorden
Cisca says:
17/02/2011 at 02:27
Wat een mooi logje!
Stiekem, al weet ik niet precies hoe, sluit het voor mij wel aan bij wat ik zojuist schreef.
Beantwoorden
Raunzeltje says:
17/02/2011 at 13:07
Zo hehe, even de tijd kunnen nemen te gaan zitten voor de twee logjes van jou en Wondel.
En inderdaad: helemaal in mijn straatje. Ik heb het er irl heel veel over gehad de laatste tijd omdat ik net 40 ben geworden, en ik zeg continu letterlijk: ik wil voor geen goud meer 25 zijn! Ik zei nog iets tegen een collega….maar dat zal ik bewaren voor een logje…
Ik ga exact dit bericht neerzetten bij Wondel (maar dan daar met jouw naam op de plekken waar hier Wondel staat!
Beantwoorden
Margriet says:
18/02/2011 at 16:53
Ik heb er weinig aan toe te voegen. Ben weliswaar ‘nog maar’ 27, maar al een paar jaar doordrongen van het feit dat kleine dingen ook belangrijk zijn. Misschien nog wel belangrijker dan groots en meeslepend. Althans voor mij. Zo heeft iedereen zijn eigen prioriteiten en wensen van het leven. Als je maar kunt genieten van de dingen die je hebt.
Beantwoorden
Ria says:
18/02/2011 at 22:14
Het enige nadeel van ouder worden is het afnemen van de lichamelijke functies, geestelijk word je met het verstrijken der jaren alleen maar rijker.Zo is het althans bij mij.Niets moet meer ,heerlijk.
groetjes Ria
Beantwoorden
Ruthy says:
21/02/2011 at 10:13
Wauw, wat heb je dxc3xa1t mooi beschreven Mrs. T.!
Ik zit eerlijk gezegd nog steeds in de fase dat ik denk dat ik nog wat zou willen betekenen voor de wereld, graag nog een boek zou willen schrijven, en nog heel erg worstel met mezelf. Hopelijk kom ik er, net als jou, sterker uit.
Beantwoorden
Wondelgijn says:
21/02/2011 at 15:26
En nu ga ik snel je moeders blogje lezen…. het is geplaatst zie ik!!
Mooi, mooi, mooi!!