Vorige week brandde ik hier een kaarsje voor Meike (nog geen anderhalf) het kleindochtertje van een ‘collegablogster’. Het meisje kreeg waterpokken en belandde vervolgens in verband met een zeer agressieve en gevaarlijke bacterie in haar lichaam half januari op de intensive care. Haar grote gevecht begon en ze won steeds opnieuw de strijd om het leven. Eergisteren is er een MRI-scan gemaakt en die MRI-scan liet zien dat ze echter ernstig hersenletsel heeft opgelopen. Haar toekomst is buitengewoon onzeker. Wat een ongelooflijke klap voor haar ouders en grootouders. Voor alle mensen die van haar en hen houden.
Maureen is 32 weken en een paar dagen zwanger. Haar zwangerschap was bepaald niet relaxed door de voorgeschiedenis en door het feit dat ze gedurende de zwangerschap met regelmaat bloed verloor. Inmiddels ligt Maureen in het ziekenhuis en zal het kindje binnen niet al te lange tijd geboren worden. We weten dat de kritieke periode achter de rug is, maar natuurlijk is het goed als het babietje zo lang mogelijk in de veilige buik van mama blijft zitten. De angst en de stress die Maureen en haar partner moeten voelen is zo herkenbaar, als het maar goed komt, als het kindje maar gezond is, als …
En zo zijn er best veel bloggende medemensen die ernstig ziek zijn, die het moeilijk hebben, die stress hebben door allerlei omstandigheden of die … (vul het zelf maar in). Zo veel mensen, zo veel verhalen. Zo veel mooie gebeurtenissen, maar ook zo veel verdrietige dingen.
Je weet dat er op de wereld heel veel oneerlijke en verdrietige dingen gebeuren. Dat wéét je, maar je kunt er nog redelijk onaangetast door blijven. Je hoort het nieuws, je ziet dingen op internet, maar je blijft redelijk nuchter onder dat ver-weg-nieuws. Tenminste, zo werkt het voor mij. Gelukkig werkt dat inmiddels zo voor mij moet ik zeggen, want er waren jaren dat ik echt somber kon worden van al het wereldleed (daarom ben ik een aantal jaren geleden dan ook heel bewust gestopt met het journaal kijken en dat werkt heel goed). Ik beschouw mezelf als een empathisch mens, maar het leed van de hele wereld op mijn schouders torsen, daar doe ik niemand (en vooral niet degenen die dicht bij me staan) een plezier mee. Het heeft me veel kruim gekost om dat te leren en nog lukt dat niet altijd.
Natuurlijk gebeuren er in je eigen ‘levende’ kring ook dingen die verdrietig en oneerlijk zijn. Dan kun je er voor elkaar zijn (of niet natuurlijk, want in nood leert men zijn vrienden kennen). Maar het blijft allemaal nog redelijk beperkt/draagbaar. Tenminste, zo gezegend ben ik/zijn wij tot nu toe.
Als je echter gaat bloggen en meerdere blogs gaat volgen, dan komen er naast alle ontzettend blije en fijne gebeurtenissen ook een veelvoud aan verdrietige dingen je huiskamer binnen. Blije, fijne, verdrietige en oneerlijke gebeurtenissen van mensen zoals jij en ik. En dat is nogal wat vind ik. Want natuurlijk ben ik blij met alle positieve gebeurtenissen in de levens van anderen. Maar soms vind ik het ook erg moeilijk om te gaan met al het verdriet dat mensen moeten meemaken en van zich afschrijven. Net zoals ik af en toe hier op mijn blog mijn angsten of verdriet van me afschrijf.
Natuurlijk: er zijn geen levens die louter over rozen gaan. Ook wij hebben wat dat betreft ons portie al behoorlijk gehad en we zullen ongetwijfeld nog meer gaan krijgen. Je schijnt er sterker van te worden (en dat is vaak ook wel zo), maar sommige ervaringen had ik toch liever niet ‘gekregen’. Daarbij, waardeer je de momenten dat het goed gaat niet veel en veel meer als je weet dat de dingen ook niet goed kunnen gaan?
Wat wil ik nu eigenlijk zeggen met dit blogje? Weet je dat ik het werkelijk waar niet weet? Ik vind het zo verdrietig voor Meike, Maureen en hun beider families. Ik zou zo graag de wereld voor hen beter willen maken. Maar dat gaat niet. Het voelt op de een of andere manier heel onnatuurlijk om hier niet een stukje op mijn blog aan te wijden. En dat terwijl ik tegelijkertijd weet dat ik er Meike, haar familie of Maureen en haar dierbaren niet mee help door er wèl over te schrijven. Volg je het nog? Waarschijnlijk niet. Sorry dan.
‘Life is what happens to you when you’re busy making other plans’, John Lennon heeft het in een paar -inmiddels wereldberoemde- woorden heel treffend neergezet.
