Gastlogje 3: de tijd waarin je leeft

Naar aanleiding van de verjaardag van Mrs. T. schrijf ik dit 3e gastlogje. Mijn Opa en Oma trouwden in 1900. In 18 jaar tijd kreeg oma 15 kinderen waarvan mijn moeder de jongste dochter was. Het was de tijd waarin de man het onbetwiste hoofd van het gezin was en ook oma protesteerde daar niet tegen. Toen haar oudste dochter getrouwd was en 10 kilometer verderop ging wonen wilde ze daar natuurlijk wel eens op bezoek. Een van haar zonen bracht haar dan met een rijtuigje maar als het in de zomer erg warm was zei opa dat ze maar moest lopen want het was te warm voor het paard! En oma ging lopend.

Toen de jongste zoon priester werd gewijd moet oma dat wel heel belangrijk hebben gevonden. Toch ging opa alleen naar die plechtigheid want twee treinkaartjes naar Valkenburg vond hij veel te duur. Het was ook heel gewoon dat de man speciaal eten kreeg, maar je 40-jarige bruiloft vieren en voor iedereen een broodmaaltijd bestellen en alleen voor jezelf een warme maaltijd laten serveren gaat toch wel heel ver.

De tijd van mijn opa en oma is natuurlijk al lang geleden maar toch sta ik niet verder van hen af als van onze eigen kleindochters en dan is het eigelijk ook weer dichtbij.

Mijn ouders trouwden in 1940 net voor de oorlog begon. Ze kregen hun kinderen in en na de oorlog en in een vorig logje heb ik al verteld over onze jeugd en het gezin waarin ik geboren ben.

Wij trouwden in 1967 en mijn man was lange dagen weg met zijn vrachtauto. Zo zagen Mrs. T. en haar broer hem heel weinig toen ze klein waren. Met 10-minutengesprek of ouderavonden voelde ik me soms net een weduwe want ook daar moest ik alleen naar toe.

Als ik zie hoe Mrs. T. en haar man samen voor de kinderen zorgen, hoe ze alletwee betrokken zijn bij alles wat de meisjes aangaat denk ik vaak: Wim wat heb je veel gemist! Gelukkig kan hij nu volop genieten van de kleinkinderen maar toch, je kunt dingen nooit overdoen en je kinderen zijn maar een keer jong.

Met dit logje wilde ik laten zien dat de tijd waarin je geboren bent een groot deel van je leven bepaalt.

Ik denk dat Mrs. T. blij is met haar leven in deze tijd en daarom meid, blijf genieten van alle grote en kleine mooie momenten.

Nieuwe bril

Ik heb Annemarie ook dit keer weer bereid gevondenmijn nieuwe bril te showen. Wel een beetje jammer dat ik de snoet van Annemarie niet echt meer schoon krijg. Kleine Zus is enigszins minder zuinig op haar spulletjes dan Grote Zus. 😉

Tada!!!!

Dat is ‘m geworden. Hij is wat groter dan de vorige en de pootjes zijn breder. Daar moet ik wel even aan wennen zeg. Het montuur lijkt hier zwart, maar is het niet. Het is eigenlijk een beetje een raar montuur. Afhankelijk van hoe ik mijn hoofd houd en het licht er op valt (of net andersom) heeft het een kleur. Eigenlijk best heel hip!

En wat vinden jullie van mijn zonnebril? Isn’t it huge? Nou, die zet je dus gewoon over je bril heen op, schijnt helemaal hot te zijn en wordt blijkbaar ontzettend veel verkocht (of ik heb me weer gruwelijk beet laten nemen, dat kan natuurlijk ook). Maar goed, alles beter dan dat klepje nietwaar?

Gisterenmiddag reed ik met Grote Zus en een vriendin naar die grote blauw met gele winkel. Met mijn kekke zonnebril op. Gossie, wat een verschil is dat in vergelijking met zo’n kleintje. En dan verschil in positieve zin!

Zo, ik kan er weer tegen de komende vier (?) jaar!

Bril

Twee weken geleden was ik bij de opticien. Want ik vond dat ik toch echt een keer aan een nieuwe bril moest. Mijn huidige bril, die heb ik deze maand immers al vier jaar! Heb ik toen per ongeluk even een tijdloos montuurtje uitgezocht zeg. Ik was namelijk de laatste twee jaar al regelmatig bij de opticien binnengelopen om iets nieuws uit te zoeken. Maar ja, als ik dan nog steeds vergelijkbare monturen zie liggen (hangen, staan?) dan wordt voor mij de noodzaak om een nieuwe bril te kopen niet echt groter.

Daarbij had ik niet de indruk dat mijn zicht veranderd/verslechterd was dus dat maakte de noodzaak nog veel minder groot. De enige reden om aan een nieuwe bril te gaan was het feit dat er toch wel behoorlijk wat krassen op het glas zaten en er wat beschadigingen aan het montuur waren en dan wordt het er niet mooier op natuurlijk.

Maar goed, het kriebelde wel want die bril was inmiddels reuze oud. Laatst was ik shoppen met de meiden en zij wilden wel een nieuwe bril voor me uitkiezen. Dus ik liet mijn ogen testen (geen verschil) en paste talloze montuurtjes. Uiteindelijk kozen we vier monturen uit en twee dagen later gingen wein de herkansing met Mr. T. erbij. Zijn voorkeur ging ook uit naar ons favoriete montuur en die heb ik dus maar gekocht. Met daarbij een reusachtige zonnebril die je gewoon over je eigen bril heen kan zetten. Ben ik, tot grote vreugde van Mr. T., ook verlost van dat ‘leuke’ klepje. 😉

Vanmiddag ga ik hem ophalen en ben ik weer helemaal hip.

Hoe zit het met jou? Brildragend? Lenzen misschien. Heb je je ogen misschien laten laseren? Of, en dat kan natuurlijk ook, zijn jouw ogen nog helemaal prima?

De woonkamer

Ik vind het geweldig, dat oude huishoudschoolschrift van mijn moeder. Dus ik plaats nog maar ‘ns wat pagina’s. Dit keer over de woonkamer:

Ik hoop dat alles een beetje goed leesbaar is. Het verhaal begint met: ‘De huisvrouw moet zorgen dat de kamer schoon is als de gezinsleden thuiskomen, dus in de kamer werken als de gezinsleden weg zijn’. Ah, daar ga ik al de fout in, want ik poets de huiskamer meestal op zaterdag als de gezinsleden thuis zijn.

De volgende zin: ‘Ze moet belangstelling tonen voor haar man en zorgen dat ze ‘s avonds als haar man thuiskomt ook klaar is met haar werk’. Ai, ook daar ga ik de fout in. Niet wat die belangstelling betreft hoor want die toon ik wel, maar het werk is (vaak) niet klaar als Mr. T. thuiskomt, na het eten moet immers de keuken nog aan kant. Het is mij namelijk nog nooit gelukt de keuken spic en span te houden tijdens het koken. Alleen als ik ovengerechten maak dan heb ik de keuken schoon voor het eten.

Oh, het is echt heel leuk om dit te lezen. Moet je echt even doen hoor. Binnenkort meer. OK? En ik vind ook dat het tijd wordt voor weer een gastlogje mam! 😉

Oh oh Tirol

Ha, hadden wij weer even een toffe vriendendag gisteren (want trouwe lezers weten het: de derde zaterdag van maart -en van september- is het vriendendag). We gingen samen met Heidi, Rosi, Franzl und Anton aus Tirol op stap. En man, wat brachten die gasten lekker weer mee!

De middag stond in het teken van lekker (Apfelstrüdel) en sportief. We gingen namelijk langlaufen en skiken. Had jij al ooit van skiken gehoord? Nou ik niet. Skiken is een soort van skeeleren, maar dan anders, met stokken namelijk en met maar twee (of vier zo je wilt) wieltjes.

En dat valt nog zwaar tegen. Ik kan best skeeleren, maar dat skiken is toch wel even behoorlijk anders en vooral veel zwaarder. Ik moet zeggen dat het langlaufen mij heel wat beter beviel en dat ik mezelf verbaasde over hoe ‘goed’ ik het kon. Ik heb ooit eerder gelanglaufd, maar ik weet nog dat ik er toen weinig van bakte. Minder was het feit dat ik een behoorlijke smak maakte. Er was zelfs heus bloed en nu (23.39 uur) zijn de vingers van mijn linkerhand best wat pijnlijk en dikkig.

Behoorlijk balen was het feit dat de auto’s waarmee we waren op één na allemaal vaut geparkeerd stonden, dat betekende bonnen. 🙁

Na deze sportieve uitspattingen verkasten we naar de après skike/langlauf. Daar kregen we een buffet dat helemaal in de sfeer paste: verschillende stampotten met rookworst, gebakken spek en ham. Lekker!

De avond brachten we door met veel (bij)kletsen en spelletjes spelen (voetbalspel, spijkerslaan, rummikub en zelfs een paar partijtjes schaken).

Onze taxichauffeur wilde al rond 23.00 uur naar huis en da’s best vroeg, maar op zich natuurlijk ook best verstandig. 😉 Want na al die wijntjes en biertjes is het op zich best lekker om op tijd naar bed te gaan.

Het was een hartstikke leuke dag!

De hand van Fatima

In juni 2010 plaatste ik mijn mening over ‘De Kathedraal van de zee‘ van Ildefonso Falcones. Omdat ik nu eenmaal gek ben op geschiedenis en historische romans kon ik ‘De hand van Fatima‘ natuurlijk niet weerstaan.

Op de achterflap:

In 1568 brak er rebellie uit in de Alpujarras, een berggebied in het zuiden van Spanje. De morisken -moslims die onder dwang bekeerd zijn tot het christendom- hadden genoeg van de rechtsongelijkheid, de plunderingen en de vernederingen van hun volk en kwamen in opstand. Hun strijd mislukte echter. Ze werden veslagen, verspreid over het koninkrijk Castilië en ten slotte in 1609 verdreven.

Onder de rebellen bevindt zich de jonge Hernando, die zich na de nederlaag in 1568 in Córdoba vestigt en daar een bestaan opbouwt. Hij richt al zijn energie op het eerherstel van zijn onderdrukte cultuur en religie. Daarvoor moet hij grote risico’s en gedurfde initiatieven nemen. Intussen dingt hij naar de hand van Fatima, een mooie jonge vrouw met donkere, amandelvormige ogen.

Gossie, wat vind ik nu van dit boek? Echt grijpen deed het boek me pas toen ik al een eind gevorderd was. Zo rond bladzijde 300 dacht ik: en nu wil ik echt zoveel mogelijk tijd hebben om te lezen want ik móet weten hoe het af gaat lopen.

Het eerste deel vond ik vooral heel erg hard. Gruwelijk hard. Wat kunnen mensen toch onmensen zijn. Wat kunnen mensen elkaar toch aandoen! En dat alles vanwege het geloof. Hoe erg is dit boek van alle tijden!

Hernando maakt in zijn leven dingen mee die anderen in negen levens nog niet meemaken. Sommige dingen in mijn optiek behoorlijk vergezocht, andere zo schrijnend. Ik vind vooral het feit dat hij in het geheim zijn werk verricht en daardoor door iedereen veroordeeld wordt wel erg heftig. Hoe zeker moet je dan wel niet van je zaak zijn? Doorgaan met waar je voor staat terwijl je door je eigen moeder verstoten wordt.

Ach, als het toch ‘ns gelukt had kunnen zijn! De loden boeken waarmee de morisken probeerden beide religies nader tot elkaar te brengen. Als het toch ‘ns waar had kunnen zijn (en uiteraard: als het toch ‘ns gelukt was!), in wat voor wereld hadden we dan geleefd?

Ook wel een minpuntje vond ik, hoe gek ik ook van geschiedenis ben, dat het af en toe wel erg geschiedkundig is. Je moet echt goed opletten om bij de les te blijven, zoveel informatie stopt Falcones naast de verhaalllijn in zijn boek.

Al met al een boeiend boek, maar wel echt voor de liefhebber/doorzetter.

Wat denk je? Iets voor jou?

Tweet

Verdorie, haal je na een sprintje de sprinter, zit je in je coupé, is er geen toilet! Dank je not #Melanie. Ga ik dit redden?


De nieuwe ‘invalshoek’ van Plato had als onderwerp ‘coupe’. Ik plaatste een accent aigu op de ‘e’ en vond een twitterberichtje (maximaal 140 tekens geloof ik) wel een keer grappig. Ach, het is weer ‘ns wat anders. 😉

De andere bijdragen ook lezen? Klikkerdeklik.

Achtendertig nachten en Het strandhuis

In 2007 las ik ‘Achtendertig nachten‘ voor het eerst. En ik was diep onder de indruk. Ik herlas het boek een paar weken geleden en het gevoel dat ik de eerste keer had was nog steeds hetzelfde. Sterker: er zijn weinig boeken die mij zo bezig (hebben ge)houden.

Op de binnenflap:

Elsjen Roelofs wordt verdacht van het vergiftigen van haar man, Jan Alberts. In maart 1767 komt zij in het gevang van Assen terecht, waar ze op haar berechting moet wachten tot het kind dat zij verwacht geboren is.

In de eenzaamheid van de gevangenis wordt een meisje geboren. Het wordt meteen bij Elsjen weggenomen. Daarna rest haar niets meer dan de kale muren van het gevang en het nachtelijk bezoek van Janna, de enige vrouw die zich over haar ontfermt.

Aanvankelijk wil Elsjen niets van haar weten, maar gaandeweg begint ze haar te vertrouwen. Elsjen vraagt om papier en inkt en begint aan een verslag van haar leven.

Voor haar kleine meisje, voor later. Dan weet tenminste nog iemand wie zij is geweest. En zo, al schrijvende, kijkt Elsjen terug op haar leven. Hoe kon het gebeuren dat ze uitgroeide tot wie ze nu is? De vraag of Elsjen schuldig is of niet wordt steeds moeilijker te beantwoorden. Wie is deze vrouw die haar man ombracht?

Achtendertig nachten is gebaseerd op een waargebeurd verhaal.

Dit is een boek dat je niet meer loslaat. Het leven van Elsjen wordt beschreven en je groeit als het ware met haar mee. Van het jonge, onbevangen kleutertje/kind tot de vrouw die gebukt gaat onder verwachtingen en afgedwongen beloftes aan de ene kant en haar dromen aan de andere kant. Dit boek is zo eerlijk en af en toe rauw geschreven, het kan de lezer niet onberoerd laten. Lezen dus!!!

* * *

Af en toe loop je per ongeluk tegen een juweeltje op. De Hema namelijk verkoopt ook boeken. Normaliter kijk ik niet echt in de bak, maar Sinterklaas, die doet dat wel! Zo kocht die goede man voor mij een nieuwe tas en verhip, daar zat ineens zomaar een korting van € 11,00 op. Nou had sint een budget van € 50,= te besteden, de tas kostte € 55,= dus eigenlijk ging hij over z’n budget heen. Maar € 55,= minus €11,= maakt € 44,= en laat er naast de kassa nou net een boek liggen van € 6,=! En van boeken krijgt de sint nooit genoeg, dus bedacht hij zich geen moment en rekende ook nog dat boek af. Goh, wat een lange (en onnodige) inleiding voor een boek. Om welk boek ging het dan? Nou, om dit boek: Het Strandhuis van Anne Rivers Siddons.

Op de achterflap:

Anny Butler heeft altijd voor anderen gezorgd maar wat ze nooit heeft gehad is een echte familie. Dat verandert als ze trouwt met Lewis Aiken, een levenslustige chirurg met een groot hart, vijftien jaar ouder dan Anny. Bij hem en bij zijn onafscheidelijke jeugdvrienden vindt ze haar familie. Vanaf het moment dat ze deze hechte groep mensen ontmoet in het prachtige oude strandhuis op Sullivan’s Island weet Anny dat ze haar thuis gevonden heeft.

Gouden jaren breken aan met onvergetelijke dagen in het huis in de duinen. Zon, zee, vriendschap, eindeloze gesprekken, humor, ernst en verbondenheid; Anny laaft zich eraan. Maar dan vinden er vreselijke gebeurteniseen plaats – een orkaan, een brand, sterfgevallen – en dreigt de groep uit elkaar te vallen. Camilla Curry, die altijd het middelpunt van de groep is geweest, probeert uit alle macht het oude familiegevoel te bewaren. Anny geeft zich over aan de goede zorgen van Camilla en voelt zich geliefd en gesteund, totdat ze moet ondervinden dat niet alles is wat het lijkt, en dat liefde soms een geheime en vreselijke tol kan eisen.

Ik vond dit een heel mooi boek. In een soort van traag lome sfeer vertelt Anny haar verhaal. En dat doet ze op een heel aandachtige manier. Een manier die je als het ware in het boek trekt. Er gebeurt weinig, zeker niet in de eerste helft van het boek, maar dat geeft helemaal niets. De schrijfster weet namelijk ook met dat ‘weinige’ heel erg te boeien. De sfeer die zij neerzet is als het ware voelbaar. En dat vind ik knap.

Vaak als ik boeken lees, dan google ik daar nog wat nadere informatie over. Zo speelt dit boek in Charleston (South Carolina, USA). Ik heb onder andere extra informatie gezocht over orkaan Hugo die huishield in Charleston en met google maps heb ik door de straten ‘gewandeld’ die in het boek beschreven worden. Zo ging het boek nog meer leven en wordt de sfeer die je al in je hoofd had zitten nog ‘ns extra onderbouwd zeg maar. Erg leuk.

Dit zijn allebei boeken die de moeite waard zijn dus eigenlijk moet je ze gewoon allebei een keer lezen. Maar stel, dat je moet kiezen, kies van voor ‘Achtendertig nachten’. Je krijgt er geen spijt van!

Gezinsuitbreiding

Hoi Sofia,

Het is zo ver! Eindelijk, vinden Friso en Esmée. Want ze hebben lang genoeg moeten wachten zo verkondigen ze overal. Al denken Wim en ik dat dat wel meevalt. 😉 We hebben er lang over nagedacht en goede afspraken gemaakt. We hebben nu dus een heel verzorgingsrooster opgesteld. Ieder doet een week en is daarna drie weken achter elkaar ‘vrij’. Het zal mij benieuwen hoe lang dat goed gaat. Waarschijnlijk één ronde.

Maar goed, ik ben net zo blij met de komende gezinsuitbreiding als de kinderen. Eindelijk weer wat levende have in huis. Ik verheug me nu al op alle rare capriolen die de kittens gaan uithalen. Op jacht naar weet ik veel wat. En oh, zo’n lekker bolletje wol op je schoot te hebben. Dat gesnor te horen. Heerlijk.

We halen de kittens aanstaande donderdag uit het asiel. Friso en Esmée zijn helemaal door het dolle heen en tellen de dagen af. Vriendjes worden doodgegooid met verhalen over de kittens, over hoe leuk ze wel niet zijn, hoe mooi, hoe zacht en lief.

Gisteren hebben we eindelijk een definitieve keuze gemaakt voor de namen. Het was gewoon hilarisch zoals we de afgelopen week aan het brainstormen geweest zijn. Er zijn me toch een boel namen geopperd. Zo was Friso vooral van de bekende duo’s: Jansen en Janssen, Frodo en Gollum, Gert en Hermien, Wiki en Pedia, Puk en Muk, Cruyf en Neeskens (die was trouwens van Wim) en Esmée meer van het niveau Poezel en Friemel of Muis en Tijger.

Mijn suggestie: Writers en Blockje werd compleet weggehoond. Dat vond ik dan weer wat minder, want mijn eigen ‘lieve’ writersblockje zit me momenteel behoorlijk dwars. Toch lastig als je er je geld mee verdient! Maar goed, dat komt vast goed.

Welke namen het uiteindelijk geworden zijn, vertel ik nu nog niet. Je moet komend weekend maar snel op ‘kraamvisite’ komen om de poezels te bewonderen.

Liefs,

Simone


De nieuwe ‘invalshoek’ van Plato had als onderwerp ‘mijn eigen lieve writersblockje’. De andere bijdragen ook lezen? Klikkerdeklik.