De hand van Fatima

In juni 2010 plaatste ik mijn mening over ‘De Kathedraal van de zee‘ van Ildefonso Falcones. Omdat ik nu eenmaal gek ben op geschiedenis en historische romans kon ik ‘De hand van Fatima‘ natuurlijk niet weerstaan.

Op de achterflap:

In 1568 brak er rebellie uit in de Alpujarras, een berggebied in het zuiden van Spanje. De morisken -moslims die onder dwang bekeerd zijn tot het christendom- hadden genoeg van de rechtsongelijkheid, de plunderingen en de vernederingen van hun volk en kwamen in opstand. Hun strijd mislukte echter. Ze werden veslagen, verspreid over het koninkrijk Castilië en ten slotte in 1609 verdreven.

Onder de rebellen bevindt zich de jonge Hernando, die zich na de nederlaag in 1568 in Córdoba vestigt en daar een bestaan opbouwt. Hij richt al zijn energie op het eerherstel van zijn onderdrukte cultuur en religie. Daarvoor moet hij grote risico’s en gedurfde initiatieven nemen. Intussen dingt hij naar de hand van Fatima, een mooie jonge vrouw met donkere, amandelvormige ogen.

Gossie, wat vind ik nu van dit boek? Echt grijpen deed het boek me pas toen ik al een eind gevorderd was. Zo rond bladzijde 300 dacht ik: en nu wil ik echt zoveel mogelijk tijd hebben om te lezen want ik móet weten hoe het af gaat lopen.

Het eerste deel vond ik vooral heel erg hard. Gruwelijk hard. Wat kunnen mensen toch onmensen zijn. Wat kunnen mensen elkaar toch aandoen! En dat alles vanwege het geloof. Hoe erg is dit boek van alle tijden!

Hernando maakt in zijn leven dingen mee die anderen in negen levens nog niet meemaken. Sommige dingen in mijn optiek behoorlijk vergezocht, andere zo schrijnend. Ik vind vooral het feit dat hij in het geheim zijn werk verricht en daardoor door iedereen veroordeeld wordt wel erg heftig. Hoe zeker moet je dan wel niet van je zaak zijn? Doorgaan met waar je voor staat terwijl je door je eigen moeder verstoten wordt.

Ach, als het toch ‘ns gelukt had kunnen zijn! De loden boeken waarmee de morisken probeerden beide religies nader tot elkaar te brengen. Als het toch ‘ns waar had kunnen zijn (en uiteraard: als het toch ‘ns gelukt was!), in wat voor wereld hadden we dan geleefd?

Ook wel een minpuntje vond ik, hoe gek ik ook van geschiedenis ben, dat het af en toe wel erg geschiedkundig is. Je moet echt goed opletten om bij de les te blijven, zoveel informatie stopt Falcones naast de verhaalllijn in zijn boek.

Al met al een boeiend boek, maar wel echt voor de liefhebber/doorzetter.

Wat denk je? Iets voor jou?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *