De jongen in de gestreepte pyjama

Een tijdje geleden las ik ‘De jongen in de gestreepte pyjama‘ in amper twee dagen uit. Wow, wat een ontzettend indrukwekkend boek.

Op de achterflap:

Berlijn 1943. De negenjarige Bruno verhuist met zijn familie naar een plek ver weg. Hun nieuwe huis staat naast een hoog hek, een hek dat Bruno afschermt van de vreemde mensen die hij daarachter ziet bewegen.

Op een van zijn ontdekkingstochten ontmoet Bruno een jongen wiens leven zeer verschilt met dat van hem. Toch worden de jongens vrienden, maar het is een vriendschap die niet zonder gevolgen blijft.

Ik heb de film niet gezien en weet niet of ik die na het lezen van het boek eigenlijk nog wel wil zien. Want, wat is dit een mooi boek, maar wat eindigt het toch enorm verdrietig.

De sfeer die John Boyne schept is erg mooi. Jij, als lezer, wéét waar Bruno woont en wat er daar gebeurt. De negenjarige (al moet ik zeggen dat volgens mij kinderen van negen toch wel iets wijzer zijn, of kunnen we de ‘wijsheid’ van hedendaagse negenjarigen niet vergelijken met die van kinderen van midden twintigste eeuw?) Bruno echter bekijkt de wereld vanuit zijn oogpunt en dat is kinderlijk eenvoudig.

Boyne weeft prachtige zinnen, wat kan die man mooi schrijven! De titels van de hoofdstukken vind ik trouwens perfect bij de stijl en sfeer van het boek passen. Zo zijn daar:

  • Verboden Terrein. Altijd. Zonder Uitzondering.
  • Hoe moeder met de eer ging strijken van iets wat ze niet had gedaan.
  • Waarom grootmoeder woedend het huis uit stormde.
  • Bruno herinnert zich dat hij graag op ontdekkingsreis ging.
  • De stip die een vlek werd die een bobbel werd die een figuur werd die een jongen werd.
  • Bruno vertelt een volkomen begrijpelijke leugen.
  • Het bedenken van het laatste avontuur.

Indrukwekkend, ontroerend, indringend. Met een heftig einde. Zeer confronterend.

Ik vroeg me af hoe oud kinderen moeten zijn voor dit boek. Want het is natuurlijk niet niks allemaal. Al is het waarschijnlijk wel zo dat kinderen dit boek anders lezen als volwassenen. Daarbij is het volgens mij eigenlijk ook een kinderboek, maar voor welke leeftijd dan?

Anyway: Grote Zus had laatst echt helemaal niets meer te lezen (biebboeken al lang en breed uit, andere boeken al tig keer herlezen en om nu voor de 23ste keer aan weer een Suske en Wiske te beginnen, daar had ze geen zin in) het arme kind. Dus toen gaf ik haar dit boek. En ze vond het erg mooi en ook spannend en ze begreep het boek helemaal. Verder keek ze er gelukkig toch met een heel andere, veel kinderlijke (nuchterdere?) blik naar heb ik gemerkt. Misschien omdat kinderen toch nog net niet zo ver doordenken of zo? Fijn om te weten in ieder geval dat Grote Zus zo’n boek best aankan.

Wie kent dit boek of zag misschien de film (die overigens aanstaande woensdag op tv komt, misschien moet ik dus toch maar kijken)?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *