Hij ligt op zijn rug in het gras. Het gras is lekker zacht en het ruikt lekker. De wereld om hem heen gonst en vibreert. Kleine vliegjes vervelen hem af en toe en loom wuift hij ze weg. Op de achtergrond klinken wat vage geluiden maar hij kan ze niet echt thuisbrengen. Als hij zijn ogen opendoet ziet hij mooie witte wolken overtrekken. Hij probeert er figuren in te zien; soms lukt het, soms niet.

Hij trekt een grassprietje af en stopt het in zijn mond, beweegt het van zijn ene mondhoek naar de andere en zuigt erop. Zijn hand dwaalt langzaam naar opzij en vindt daar het koele lichaam van Elske.

Zachtjes streelt hij haar blote buik. Wat voelt ze zacht aan. Hij draait zich op zijn linkerzij en kijkt naar haar. Ze heeft haar ogen open. Zijn rechterhand gaat naar haar hoofd, hij legt zijn wijsvinger op haar voorhoofd en volgt langzaam haar profiel tot aan het sjaaltje om haar hals. Gek eigenlijk, dat sjaaltje, terwijl ze verder alleen een kort topje en een kort broekje draagt. Haar slippers liggen naast haar op het kleed.

Hij weet dat hij aanstalten moet maken om te vertrekken. Het is niet slim om hier langer te blijven, maar ergens kan hij geen afscheid van haar nemen. Nog heel even wil hij bij haar blijven. Nog heel even.

Hij moet nadenken over wat hij nu moet doen. De woede die hem een uur geleden overviel  is inmiddels tot bedaren gebracht, maar goedmaken kan hij het natuurlijk nooit meer. Hij weigert echter om slachtoffer te worden van de situatie. Tenslotte heeft ze het allemaal aan zichzelf te danken. Had ze ook maar niet moeten zeggen dat hij zo’n verschrikkelijke opschepper was.

Haar mobiel begint te trillen. Ze zal hem nooit meer beantwoorden.

Een WE met als onderwerp: overdrijven. Ik stopte er twee ‘overdrijvingen’ in. De andere bijdragen ook lezen? Klikkerdeklik.