Beschermd: Keitrots

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Op volle zee

Elke keer als Wilbur Smith een nieuw boek uitbrengt ben ik blij. Helaas, helaas echter word ik meer en meer teleurgesteld in de schrijfkwaliteiten van de meester. Het zal misschien aan zijn leeftijd liggen, maar ik geloof echt dat Wilbur maar met pensioen moet gaan. En dat is jammer want man, wat heeft hij prachtige boeken geschreven.

Toen ik mijn recensie van zijn laatste boek ‘Het lot van de jager‘ wilde opzoeken, kwam ik er zelfs achter dat ik niet eens de moeite genomen had om een recensie te schrijven! Ai, dat zegt toch best wel een boel.

Anyway, de nieuwste van Smith heet ‘Op volle zee‘ en ik las het boek in amper twee dagen uit. Ook dat is natuurlijk al niet zoals het met een echte Smith moet. Daar moet je veel langer over doen en vooral veel meer van genieten!

Op de achterflap:

Hazel Bannock is de belangrijkste erfgenaam van Bannock Oil Corp, een van de grootste olieproducenten ter wereld. Tijdens een cruise op de Indische Oceaan wordt Hazels privejacht gekaapt door Somalische piraten. Hazel is op dat moment niet aan boord, maar haar negentienjarige dochter Cayla wordt gekidnapt. De piraten eisen niet minder dan twintig miljoen dollar losgeld voor haar vrijlating.

Ingewikkelde politieke en diplomatieke overwegingen weerhouden de autoriteiten ervan in te grijpen. Hazel is radeloos, en wanneer ze bewijs ontvangt van de gruwelijke martelingen waaraan haar dochter wordt onderworpen, roept ze de hulp in van Hector Cross. Hector is de eigenaar van Cross Bow Security, het bedrijf dat de beveiliging voor Bannock Oil Corp verzorgt, en een man die zich door niets of niemand laat stoppen. Samen besluiten Hazel en Hector het recht in eigen hand te nemen en Cayla te bevrijden.

Nee, helaas. Het boek leest, als altijd vlot, maar sprankelt niet. Er zitten nogal wat ongeloofwaardige stukken is en ook de tijdlijn van het verhaal klopt volgens mij niet bepaalt (hoe oud was Hazel in hemelsnaam toen ze haar dochter kreeg en hoe oud is ze in hemelsnaam als ze aangeeft graag een tweede kindje te willen?). Ook zitten er nogal wat irritante typevauten in het boek en dát vind ik echt helemaal jammer.

Roman versus thriller

Na elkaar las ik een roman ‘Het geheim van Montague‘ van Sante Montefiore en een thriller ‘Het gezicht van de dood‘ van Cody McFadyen.

‘Het geheim van Montague’ is een roman zoals Montefiore er al meerdere heeft geschreven. Een interessant en vlot lezend verhaal dat goed in elkaar zit en je als lezer af en toe nog behoorlijk voor verrassingen laat staan.

Op de achterflap:

Zomer 1958. Een rijke, aristocratische familie geniet in Cornwall van een idyllische vakantie. Hun geluk wordt echter verstoord door een bizar en mysterieus sterfgeval. Het breekt het hart van de jonge Celestria Montague en maakt een abrupt einde aan haar dromen.

Aangemoedigd door haar grootvader gaat Celestria op onderzoek uit. Haat zoektocht leidt haar langs de ruige kust van Zuid-Italië, waar Celestria’s geloof in haar familie  én in de liefde zwaar op de proef wordt gesteld, tot ze de man ontmoet die haar leert dat de waarheid de kern van alle liefde is…

‘Het gezicht van de dood’ is van een heel andere orde. Wát een ontzettend spannende thriller. Er gebeurt heel erg veel. In het heden en in het verleden. De manier van schrijven is zo meeslepend je zit gewoon in het verhaal en je wilt als de sodemieter weten hoe het afloopt. Ik las dit boek in drie dagen uit en dat is zelfs voor mij behoorlijk snel. Ha, ik heb er zelfs over getwitterd over dit boek!

Op de achterflap:

Het eerste wat ik ruik is moord. Een schrijver heeft me eens gevraagd hoe moord ruikt. Hij was op zoek naar materiaal voor een boek dat hij aan het schrijven was, iets authentieks. Het is het bloed, zei ik tegen hem. De dood stinkt, maar wanneer je voornamelijk bloed ruikt, ruik je meestal een moord. Daarop vroeg hij me om de geur van bloed te beschrijven. Het is alsof je een mond vol muntjes hebt die je niet kunt uitspugen. Ik ruik het nu, die doordringende, weeïge, koperachtige geur. Tot op zekere hoogte windt het me op. Er is hier een moordenaar geweest. Ik jaag op moordenaars. Ik loop verder.

Het meisje is zestien jaar oud. Ze heet Sarah, bevindt zich op de plaats delict van een gruwelijke drievoudig moord en houdt een pistool tegen haar hoofd gedrukt. Ze beweert tegenover de politie dat ‘de Vreemdeling’ haar adoptiegezin heeft vermoord. Dat hij haar al haar hele leven achtervolgt en iedereen vermoordt van wie ze houdt. En dat niemand haar gelooft. En dat klopt, niemand gelooft haar. Tot nu toe …

Special agent Smoky Barrett heeft de leiding over CASMIRC, een speciale FBI-eenheid die zich bezighoudt met het opsporen van seriemoordenaars. En deze zaak zal het uiterste van hen vergen. Want een nieuwe wrede dubbele moord toont aan dat deze seriemoordenaar op een missie is en verdergaat dan welke moordenaar dan ook.

Ik kwam er achter dat dit al het vierde boek is met Barrett in de hoofdrol. Die andere drie boeken ga ik uiteraard ook lezen, want wauw, wat een fantastische thriller.

Ik vond beide boeken mooi, maar als ik zou moeten kiezen, dan koos ik zonder twijfelen voor de thriller.

Naar welk boek gaat jouw voorkeur uit?

Eén maand aan de twitterij

En toen was ik zomaar al één maand aan het twitteren. En weet je wat? Ik vind het leuk! Ik vind het zelfs leuk in het kwadraat. 

Ik twitter alleen vanuit de huiskamer vanaf de vaste ‘werkplek’. Voor mij (nog?) geen mobiel met internet of een laptop waarmee ik op schoot de wereld kan verblijden/vermoeien met al mijn belevenissen. Ook gedurende het werk geen getwitter voor mij trouwens. 

Af en toe unfollow ik iemand per ongeluk, het teruglezen ben ik al een beetje aan het afleren en ik raak ook niet meer compleet in paniek als er zich zomaar ineens 18 nieuwe tweets tegelijkertijd aanmelden. 

Dat tweetdeck, dat heb ik wel geïnstalleerd, maar eigenlijk twitter ik nog steeds via de website van twitter zelf. Ik heb het voordeel van tweetdeck nog steeds niet ontdekt zeg maar. Kan iemand mij daarvan overtuigen dan? Of me uitleggen hoe ik dat fatsoenlijk indeel?

Op een paar avonden na kostte het twitteren mij trouwens niet eens meer tijd dan mijn normale blogrondje. Ik zit sowieso vaak korte tijd achter de pc om vervolgens weer even iets anders te gaan doen om vervolgens weer even te computeren et cetera. Er waren een aantal twittermomenten bij die me heel duidelijk maakten wat een ontzettend leuke en lieve mensen ik in mijn timeline heb zitten (hoe stoer klinkt dat: mijn timeline!) en dat vind ik erg bijzonder. Er waren ook momenten die werkelijk nergens over gaan. Zo genoot ik bijvoorbeeld van #threewordsaftersex of het ‘zingen’ van het liedje van de marsipulami. Ik ? dit soort humor. 

Op dit moment heb ik 1350 tweets de wereld ingeslingerd, ik heb zo’n vermoeden dat er nog legio zullen volgen. Dus, lieve Raponzel, ik mag wel zeggen dat ik blij ben dat je dat account voor me hebt aangemaakt.