Solliciteren

Hoe raar werkt een mensenbrein (of beter: mijn brein) nu eigenlijk? Wat is het geval? Ik zag laatst een vacature in de krant. Een parttime vacature voor een secretaressebaan bij een scholengemeenschap op fietsafstand. En daarvan, én uiteraard van de functie-omschrijving, ging mijn hart sneller van kloppen.

Dus ik klom in de pc en schreef een geweldige sollicitatiebrief (vind ik zelf) en ik updatete mijn cv. En wat er dan gebeurt jongens, da’s toch zo raar. Ergens denken mijn hersenen dan namelijk dat ik die baan al heb. Terwijl ik verdorie alleen de brief nog maar verzonden heb!!! Terwijl ik het nog maar moet zien gebeuren dat ik überhaupt uitgenodigd wordt voor een gesprek. WaarschijnlijkMisschien ben ik zelfs wel veel te oud voor de job (en dat terwijl ik mezelf zo jong vind!). En dat terwijl ik uiteraard de perfecte kandidaat voor de baan ben. Maar ja, hoe maak ik ze dat daar dan wijs?

Ergens denken mijn hersenen op deenofdandere manier dat ik die baan dus al heb. En gaan ze al zitten rekenen (salarisverhoging zit er niet in bleek al uit de vacatureomschrijving) want gaat het daar om een 40-urige of 36-urige werkweek want in geval van 40 uur dan piepel ik er wel behoorlijk op achteruit en da’s natuurlijk niet de bedoeling (erop vooruit gaan is niet eens belangrijk). En dát terwijl ik nog niet eens weet of ik op gesprek mag komen!!!

Ergens denken mijn hersenen ook aan mijn huidige zorgverzekering. Kan ik die op dezelfde plek houden (want speciale ambtenarenverzekering hoewel onderwijs natuurlijk ook wel overheid is) en wat gebeurt er als ik noodgedwongen van zorgverzekeraar moet veranderen. Want dan denk ik met name aan de kosten van de beugel van Grote Zus. En dát terwijl ik nog niet eens weet of ik op gesprek mag komen!!! 

En ergens denken mijn hersenen vooral hoe fijn ik het zou vinden om met een schone lei te kunnen beginnnen. Om de gemeente achter me te laten. Want een behoorlijk deel van mijn onvrede komt voort uit alle veranderingen die we de laatste jaren hebben moeten ondergaan. Heel veel onrust toen de sic werd ontslagen, een college dat viel, veel interimmers in de top, nieuwe softwarepakketen die maar half werken, Social Media die ons zo ongeveer door de strot geduwd wordt, idem voor HNW, een nieuwe telefooncentrale die niet bepaald een verbetering is en onrealistische wensen over aanwezigheid waar je wèl aan moet voldoen, zeer gebrekkige communicatie top-down en nog heel wat meer van die zaken. Zaken die energie vreten.

Ik denk aan het feit dat ik puur toevallig bij de gemeente terecht gekomen ben. Als ik destijds niet ontslagen was bij mijn vorige werkgever, dan was ik waarschijnlijk nooit hier terecht gekomen. En, let wel, ik ben uiteraard hartstikke dankbaar voor het feit dat ik destijds de kans kreeg om hier te gaan werken. Maar er zijn toch ook wel wat dingen met mij persoonlijk gebeurd die niet zo netjes waren(al gebiedt de eerlijkheid mij eveneens te zeggen dat ze me in de periode van miskramen en zwangerschap wel meer dan netjes behandeld hebben.) Het feit dat ik in drie jaar tijd voor zes (interim) managers gewerkt heb, maakt ook dat ik me nog maar moeilijk enthousiast kan maken voor weer één nieuwe manager. Mijn huidige functie is na reorganisatie nummer zoveel behoorlijk uitgehold en daar komt een groot deel van mijn frustratie ook vandaan. Ik merk aan mezelf dat ik het lastig vind om in het gemeentehuis te werken van de gemeente waar ik ook woon. Het zou zo fijn zijn om dat achter me te kunnen laten. En dát terwijl ik nog niet eens weet of ik op gesprek mag komen!!! (Of had ik dat al gezegd?)

Ik weet dat ik laatst over mijn bore-out logde en dat ik daar scheef dat ik eigenlijk iets heel anders wil. Ik heb daar nog veel over nagedacht en ik denk dat dat eigenlijk helemaal niet het geval is. Het secretaressevak is gewoon mijn lust en mijn leven. Dat is waar mijn hart ligt, wat ik goed kan en graag doe. 

Mmm, ik geloof dat dit best een wat warrig logje geworden is. Tja, ik zei al dat die hersenen van mij momenteel overuren maken. 😉

Ik hoop zo verschrikkelijk ontzettend dat ik op z’n minst op gesprek mag komen!!! Duimen jullie mee? En oh ja, stel dat jij dat soort rare gedachtenkronkels ook hebt als je een geweldige vacature ziet, laat het dan vooral even weten. Dat stelt mij weer een beetje gerust.

Een schitterend gebrek

Laatst kocht ik op de rommelmarkt voor welgeteld € 0,50 ‘Een schitterend gebrek‘ van Arthur Japin.

Op de achterflap:

Op een groots feest nabij Venetië wordt de veertienjarige Lucia verliefd op de zeventienjarige Giacomo Casanova. Voor haar, maar ook voor de jonge man die de geschiedenis in zou gaan als ‘s werelds grootste minnaar, is dit de eerste grote liefde. Zij beloven elkaar eeuwige trouw, maar kort daarna verdwijnt Lucia, een verraad dat Casanova’s kijk op vrouwen voor altijd heeft bepaald.

Jaren later, wanneer hij Lucia terugziet in Amsterdam, vermeldt hij in zijn memoires terloops dat hij haar onrecht heeft aangedaan. Maar wat is er gebeurd? Waarom deed Lucia afsand van haar geluk? Een schitterend gebrek vertelt háár verhaal, een aangrijpend verslag van een uitzonderlijk leven.

Ik vond het een prachtig boek. Japin schrijft mooie zinnen en de manier waarop Lucia over haar leven vertelt is integer en wijs. De dingen vallen gaandeweg het boek allemaal samen en vooral het feit dat Lucia (in feite tot twee keer toe) een dergelijk groot offer brengt vind ik ontzettend bewonderingswaardig.

Van die Casanova word ik trouwens niet bepaald warm moet ik zeggen. 😉

Raak

Je kunt de wind niet veranderen,

maar wel de stand van de zeilen.

Ik vind dit een paar hele rake woorden. Het valt niet altijd mee want het leven heeft soms buitengewoon niet toffe dingen voor een mens in petto. Het valt niet altijd mee om met tegenslag, moeilijkheden en verdrietige dingen om te gaan. Maar het is wel waar dat je het jezelf en anderen door de manier waarop je de dingen benadert gemakkelijker kunt maken.

Als ik naar mezelf kijk, dan kan ik alleen maar de conclusie trekken dat ik dat heb moeten leren. Door schade en schande wordt men inderdaad wijs. Ik ben er nog niet, kan nog behoorlijk tobberig en angstig zijn, maar ik ga nu zoveel beter met de dingen/het leven om als -pak ‘m beet- 10 jaar geleden. Mooie bijkomstigheid is dat ik mezelf nu een leuker mens vindt (of is het heel suf om dat van jezelf te zeggen?).

Hoe ga jij om met tegenwind?

Laatbloeier

Smeerde ik me vroeger als puber helemaal onder de make-up, sinds een jaar of 20 ben ik compleet naturel. Zo naturel zelfs dat ik helemaal niets aan crèmes en dat soort zaken gebruikte. Oh nee, dat jok ik. Ik nam wel elke week (als ik eraan dacht) een maskertje. Tja, vrij vette huid en nog steeds regelmatig puistjes is gewoon niet tof.

Ik was daar niet zo mee bezig, met dat gesmeer en zo. Ja, je leest het goed: was. Want sinds ik bij de Jumbo (want die vieren altijd feest als er weer een nieuwe winkel geopend wordt) een gratis Dove-pakket kreeg smeer ik mezelf 1x per week (je moet tenslotte niet overdrijven) in met bodylotion.

Ook gebruik ik sinds een aantal maanden een soort van antirimpelcrème (deze) en dat vind ik best lekker. Vergat ik hem (haar?) de eerste tijd bijna dagelijks, nu is dat teruggebracht tot 2 of 3 keer per week vergeten. (Ik zocht dat potje dus op internet en lees nu dat ik het eigenlijk ook ‘s avonds op moet doen, waarom heet het dan een dagcrème?). Of het effect heeft? Nou, die fronsrimpel wordt er heus niet kleiner van. Dus da’s een beetje boel jammer.

Ook pas vrij recent ontdekt: scrubzout. Het potje stond hier al bijna een jaar te staan, totdat ik dacht: toch maar ‘ns proberen. Gossie, da’s helemaal niet verkeerd en daar wordt je huid dus echt superzacht van. Lekker, die houd ik er in.

Net zoals ik die schoonheidsspecialiste er ook maar in houdt want dat is toch ook wel lekker zo eens in de zes weken.

Jawel mensen, het wordt nog wel ooit wat met mij. Qua huidverzorging en zo. Denk ik. Wel raar dat ik er eerst dik 40 voor moest worden. 😉

Nieuwe fase

De klas van Grote Zus is druk bezig met het afronden van het schooljaar. De laatste schooldag is al op 1 juli aanstaande. Ja, dat lees je goed: 1 juli aanstaande! Da’s dus al over een 16 ‘effectieve’ schooldagen (eigenlijk kunnen we niet over effectief praten natuurlijk, want deze weken staan vooral in het teken van de schoolmusical). Dan volgt op 4 juli nog de musical en op 5 juli gaat de hele groep acht nog een lekker dagje relaxen aan een watertje hier in de buurt. 6 Juli begint de vakantie dan al. 

Dat die vakantie wat eerder begint komt omdat de laatste dagen van het schooljaar gebruikt gaan worden om te verhuizen naar de nieuwe lokatie. Eigenlijk ben ik helemaal nog niet bezig met de zomervakantie. Terwijl dat misschien wel zou moeten, want in de eerste week gaan Grote en Kleine Zus van slaapkamer ruilen en er moet nog muurverf uitgezocht worden, nieuwe gordijnstof moet er komen, we zullen de grote Zweedse winkel nog met een bezoekje vereren én er moet natuurlijk nog geschilderd worden. Tenminste, da’s de planning nu.

De vakantie van Grote Zus eindigt op 30 augustus. Jemig, wat een ontzettend lange zomervakantie heeft die meid. Het is jammer dat ze nog te jong is voor vakantiewerk! 😉

Maar waar dit logje eigenlijk over gaat is de introductie op de nieuwe school die Grote Zus gisterenmiddag had. Ze was er best zenuwachtig voor. Ik kan me dat eerlijk gezegd helemaal niet meer zo herinneren, dat ik zo zenuwachtig was. Volgens mij had ik er alleen maar gruwelijk veel zin in: eindelijk naar de middelbare.

Gisteren werden de klassen bekend gemaakt en omdat ook Grote Zus het komende schooljaar start in een spiksplinternieuw gebouw was de introductie daar. Super- en ultramodern is het gebouw en ze vindt het prachtig (aanstaande woensdagavond mag ik het gaan aanschouwen). Maar belangrijker: de klas waarin ze komt te zitten lijkt haar best heel tof (met vier klasgenoten van groep 8) en de mentor is ook wel aardig (denkt ze).

Ze kreeg allerlei informatie mee naar huis. Zo moeten er boeken besteld worden, dat zal ik deze week maar ‘ns gaan doen. De school raadt het gebruik van Eastpak-rugzakken af omdat de boeken daarin te veel beschadigen en beschadigde boeken moet je daadwerkelijk kopen (anders zijn ze gratisch ende voor niets, als ik de info tenminste goed begrepen heb). En ook geeft de school het advies om een goedkope schoolagenda (van de Hema of zo) te kopen met voldoende schrijfruimte. Grote Zus geeft aan dat ze dat prima vindt. Ik weet het nog niet. Ik wil haar niet willens en wetens nu al een soort van buitenbeentje laten zijn, want erbij horen is natuurlijk wel heel belangrijk voor pubersbrugklassers. En bij erbij horen, horen ook de populaire spullen. Ach, we zullen binnenkort maar ‘ns gaan shoppen.

Grote Zus weet het op dit moment niet zo heel erg goed. Ze heeft ontzettend véél zin in komend schooljaar, maar ze weet ook heul zeker dat ze haar oude groep zo verschrikkelijk zal missen. Zegt ze. En dat haar hartsvriendin naar een andere school gaat, dat doet haar best wel verdriet en ze is ook bang dat de vriendschap minder zal worden. Wat haar betreft hoeven we daar niet zo bang voor te zijn. Grote Zus is erg trouw. Haar hartsvriendin is ook een schat van een meid, maar ze is wat gemakkelijker in de meeste dingen. Grote Zus denkt veel over de dingen na, hartsvriendin haalt een keer haar schouders op en gaat verder. Ze vullen elkaar heel goed aan, hebben ontzettend veel aan elkaar en hebben heel veel lol samen (en kunnen ook nog heerlijk met de barbies spelen ook al zitten ze in groep 8). Ze zullen er allebei aan moeten wennen elkaar straks niet meer iedere dag te zien en dat ze wat meer moeite voor elkaar moeten doen. Maar dat vind ik niet zo erg, dat ze leren dat niet alles vanzelf gaat.

Grote Zus gaat een nieuwe fase in en ik ben er trots op haar daarin te mogen begeleiden en volgen.

Hypnose

Heel lang geleden ging ik ooit met vriendinnetje E naar een show van Rasta Rostelli. Ik kan me daar niet heel veel meer van herinneren (ach, waarschijnlijk weet E er nog alles van 😉 ), het enige wat me nog wel een beetje bijgebleven is, is de bozige manier waarop Rostelli met het publiek omging. Tenminste, zo ervaarde ik het destijds.

Ook had het gehypnotiseer totaal geen effect op me. Ik heb natuurlijk ook een behoorlijk sterke geest! Mediteren gaat me moeilijk af en ook destijds bij de regressietherapie lukte het niet echt om ‘in trance’ te komen. Ik houd graag de controle over mezelf zal ik maar zeggen. 😉

Hoe zit dat met jou? Ooit bij een hypnoseshow geweest? Ben jij gemakkelijk in trance te krijgen?

Handwriting tag

Sommige stokjes vind ik zo leuk. Zoals deze die ik bij Willem tegen kwam.

Ik schrijf erg graag met de hand, maar helaas schrijf ik steeds minder en minder. Op het werk schrijf ik soms expres een envelop omdat alweer een getypt etiket mij dan even tegenstaat. 😉

Het liefst schrijf ik met een vulpen (van Parker) met zwarte inkt. Ik heb er een aantal: twee op het werk en één thuis. Anyway: dit is mijn handschrift. Ik ben er best blij mee.

1. What’s your name/your blogger name?

2. What’s your blog’s name/URL?

3. Write “The quick brown fox jumps over the lazy dog.”

4. Favorite quote?

5. Your favorite song?

6. Your favorite band/singers?

7. Anything else you want to say?

8. Tag three to five other people.

Magiër

Laatst las ik een ander boek met dezelfde titel. En of het nu aan de titel ligt of aan het genre: ik hartje deze boeken.

Op de achterflap:

De dood van koningin Lostris heeft haar trouwe rechterhand Taita enorm aangegrepen. Na het rituele balsemen en begraven van de koningin trekt hij zich als kluizenaar terug in de onherbergzame woestijen van Noord-Afrika.

In de jaren die volgen legt Taita zich toe op het bestuderen van de geheimen van het occultisme. Hij verwerft bijzondere krachten en ontwikkelt zich langzaam tot Magiër.

Jaren later wordt er een beroep op hem bedaan om de dynastie van de koningin Lostris te behoeden voor de donkere wolken die zich boven Egypte samenpakken. Dan ontdekt hij dat zijn verlies en zijn lijden uiteindelijk toch een hoger doel hebben gediend …

Magiër is een magnifieke roman waarmee Wilbur Smith eens te meer zijn onovertroffen meesterschap bewijst.

Ik ben gek op historische romans en in dit boeken herleven de tijden van het oude Egypte. Smith schrijft in een mooie stijl en op de een of andere manier (magie?) krijgt hij het voor elkaar dat je wilt blijven lezen.

In mijn boekenkast staan een heleboel boeken van Wilbur Smith. Niet alleen schreef hij een trilogie met Taita in de hoofdrol, ook de boeken over de familie Courtney of de serie over de Ballantynes zijn zonder meer de  moeite waard. Daarnaast schreef Smit nog een heleboel boeken zonder serieverband.

Inmiddels is deze schrijver 78 jaar oud, maar hij schrijft nog steeds. Zijn nieuwste boek komt in juni uit. Of ik dat ga kopen, dat weet ik eerlijk gezegd nog niet, want ik vond zijn laatste boeken toch minder pakkend/boeiend. In ieder geval is zijn ‘oudere’ werk zeer de moeite waard.

Bomb bag

Zo, de (vierdaagse) kermis is weer achter de rug. Kleine Zus heeft met volle teugen genoten van de buggy’s (stoer met zonder handen), de botsauto’s (met papa) en nog een enkele keer van de draaimolen (‘Daar ben ik eigenlijk te groot voor mama’). Daarnaast mocht ze nog een keertje touwtje trekken en ballen gooien. En die ene oliebol op maandag was helemaal een groot succes. Lekker!

Toen we dinsdag voor de laatste keer dit jaar van de kermis naar huis wandelden zei ze: ‘Toen ik nog klein was, toen deed ik altijd huilen als ik naar huis moest na de kermis. Nu doe ik dat niet meer. Nu ben ik groot’. Zo schattig.

Grote Zus kreeg van ons € 20,= die ze op de kermis mocht spenderen. Voor drie dagen kermis (op zaterdagavond had ze een minikampje) is dat een prima bedrag lijkt mij. Grote Zus gaat inmiddels al een paar jaar met haar vriendinnen naar de kermis en ze vindt het geweldig. Het is voor papa en mama leuk om, als wij er met Kleine Zus zijn, haar af en toe druk doende rond te zien lopen met dat groepje meiden. De sfeer onderling is over het algemeen heel erg goed en daar zijn we erg blij mee. Ze kopen samen muntjes voor de botsauto’s en doen om en om een ritje. Degene die betaalt, die mag sturen. 😉 Verder is er nog zo’n suf grijp-/gokding. Daar heeft Grote Zus gelukkig niet zo heel veel mee.

Wel heeft ze een keer ballen gegooid. Daarmee won ze zo’n gruwelijk goor potje slijm. Ik weet niet hoe het heet, maar het is een of andere glibberige substantie die erg viezig aanvoelt. Grote Zus vindt het super! Nu ik oud en volwassen ben, begrijp ik daar niets van, maar ik weet nog wel dat ik dat vroeger ook leuk vond. Vooral zelf smurfensnot maken! Uiteindelijk hield Grote Zus nog gewoon kermisgeld over ook en heeft ze voor minstens € 984,95 plezier gehad.

Maar goed, waar ik dus echt helemaal niets van begrijp zijn die ‘bomb bags‘. De eerste keer dat er zo’n ding naast me ontplofte schrok ik me helemaal het leplazerus. Wat een herrie. En wat heeft dit nu voor nut? Tja, ik ben duidelijk te oud: de mannelijke klasgenoten van Grote Zus (en een paar jaar daarboven en daaronder) vinden het geweldig. Ik vind het suf! Ik zeg: ban de bomb bag!

De papa van S.

Gisteren hoorden we dat de papa van S. overleden is. 44 Jaar jong. Grote Zus, manlief en ik zijn er stil van (Kleine Zus heeft gelukkig weinig in de gaten). Onze gedachten zijn bij S., zijn moeder, zijn zusje en alle andere mensen die nu zo verdrietig zijn.

Afscheid nemen

Is met zachte vingers

Wat voorbij is

Dichtdoen

En verpakken

In de goede gedachten

Van de herinnering

Dag papa van S. …

Lekker lang weekend!

Het gros van de Nederlanders heeft vanaf vandaag een lekker lang weekend voor de boeg. Daarvan ben ik er ook een (en ik had zelfs gisteren ook al vrij). Manlief heeft aanstaande dinsdag zelfs nog vrij (want opa en oma op vakantie en de onderbouw heeft een extra week vrij).

Wat het weer betreft komt het de komende dagen vast goed. Vandaag gaan we naar vrienden. Zij hebben in het afgelopen jaar een kast van een huis gebouwd en een week of twee geleden is het terras aangelegd. Dat gaan we maar ‘ns inwijden. Gisteren belde mijn vriendin wat we wilden eten: bbq of asperges. Ik zei haar dat het ons niet uitmaakt. Later dacht ik: wat is er mis met allebei? 😉 We zien het vanmiddag wel.

We besteden vandaag ook aan de voorbereiding van de vriendendag. Voor de dag in september gaan wij vieren iets organiseren. Na 20 jaar 2 keer per jaar een vriendendag wordt het steeds lastiger iets leuks te organiseren. Iemand tips?

Vrijdagavond staat in het teken van de afsluiting van het voetbalseizoen en (oh slechte planning) ik ga dan met het werk naar het theater”. We gaan naar Javier Guzman. Ik heb eigenlijk nog nooit iets gehoord of gezien van hem, maar ik ♥ cabaret dus dat komt vast goed.

Zaterdag komt mijn lieve vriendin A hier eten. Ze is net terug uit Turkije, dus we hebben veel bij te kletsen. Zin in.

Zondag staat in het teken van de plas van Kleine Zus. We moeten gedurende een volledig etmaal de urine van Kleine Zus opvangen in een container (te beginnen met de eerste plas ná de ochtendplas en te eindigen met de ochtendplas van maandag). Nou, dat zal nog een heel gedoe worden want ik vermoed dat de kleine dame regelmatig vergeet te melden dat ze gaat plassen. We zullen wat de zondag betreft daarom maar geen ‘wilde’ plannen maken. 😉

Het worden dus leuke, afwisselende en -ook wel- rustige dagen. Ik heb er zin in!

Ga jij nog iets leuks doen met deze dagen?

Beschermd: Kermispret

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.