Ik ben best een raar mens. Wat manlief misschien teveel heeft (hij kan met alles en iedereen oeverloos kletsen over helemaal niets (en vaak ook over heel wezenlijke dingen hoor, maar daar gaat het hier niet over)) heb ik eigenlijk te weinig. Staat manlief, als hij de meiden op gaat halen op school, gezellig te kletsen met de andere moeders (en af en toe een vader), ik zal nooit een gesprekje aanknopen met de andere wachtende mama’s. Al is ‘nooit’ wel erg overdreven, ik doe het heus wel ooit. Maar meestal niet. Want ik houd daar niet zo van. Van die mama’s die ‘het staan te weten’, zoals we dat hier noemen, en van praten om het praten. Ik ga ook vaak een beetje apart staan en dat komt natuurlijk best heel ontoegankelijk over. Voor alle duidelijkheid, dit zijn allemaal bewuste keuzes waar ik mezelf heel erg lekker bij voel.
Toen Grote Zus in 2003 naar school ging was ik 33 jaar. Dat is nog redelijk jong. Toch? Toen Kleine Zus voor het eerst naar school ging was ik 39 jaar. Da’s voor op het schoolplein redelijk oud. Tenminste hier in het dorp. Dat betekent dat ik met de moeders van (volgend jaar) groep 3-kindjes zo goed als 0,0 aansluiting heb. De meeste mama’s zijn 5 tot 10 jaar jonger. Dat geeft helemaal niets natuurlijk, ik vind het zelfs wel relaxed. Met de moeders van de groep van Grote Zus had ik die aansluiting meer. En kletste ik ook wel op het schoolplein. Al moet je je daarbij natuurlijk niet al teveel voorstellen. 😉
Gaandeweg de basisschoolcarrière van Grote Zus blijkt dat zij een heel grote klik heeft met één meisje. Ze worden hartsvriendinnen (of BFF zoals dat schijnt te heten) en dat houden ze vol. Ook nu ze naar het voortgezet onderwijs (naar verschillende scholen) gaan. Dat is tenminste hun stellige voornemen. En ik hoop dat dat lukt, want de BFF van Grote Zus is een prachtmeid.
Maar goed, dit logje heet ‘schoolpleinvriendschap’ (zou ik nu een heus woord verzonnen hebben?) en ik wilde dus schrijven over vriendschap die manlief en ik ontwikkeld hebben met de ouders van BFF. Is dat nou niet prachtig? Dat je via je dochter mensen leert kennen waarmee je zelf ook een heel goede klik hebt. Waarmee je dus wél gaat staan kletsen als ze toevallig een keer op het schoolplein staat te wachten (al is dat nu afgelopen want haar kinderen zijn allebei van de basisschool af nu), waarmee je (en de mannen want zij hebben diezelfde klik) vrij regelmatig een avondje doorzakt, waarmee je ook de minder leuke kanten van het leven kunt delen, waarmee je ieder jaar een dagje weg gaat (met de gezinnen), waarmee je twee jaar geleden zelfs een paar dagen op vakantie ging. Is dat nou niet prachtig? Ik vind van wel!
Hoe zit dat met jou? Veel contacten opgedaan via het schoolplein?