Oh, ik ben zo verschrikkelijk slecht in me dingen herinneren. Van mijn kindertijd weet ik bijna niets meer en van hetgeen ik wel weet vraag ik me af of het mijn eigen herinneringen zijn, of dat die herinneringen aangepraat zijn. Gewoon, omdat bepaalde dingen vaak verteld zijn.

Ook van mijn jeugd weet ik nog maar weinig. Ik vind het zelfs al lastig om aan de hand van foto-albums daadwerkelijke herinneringen op te roepen. Nee, dat valt me niet mee.

Suf is het dat ik van mijn eerste huwelijk ook niet veel meer weet en zelfs van de ‘tussenperiode’ tussen m’n ex en Mr. T. nu, is veel vergeten/weg. Al kan ik me nog wel heel goed mijn gevoelens herinneren en de sfeer die er was. Maar echt concrete herinnerigen, nope. Is dit heel raar of herkennen jullie dat?

Zo wéét ik natuurlijk dat ik drie jaar op een appartementje gewoond heb, maar me echt de dagen daar herinneren: nul komma nul. Nee, alleen sommige gebeurtenissen.

Mijn herinneringen zijn het levendigst vanaf de tijd dat Grote Zus geboren is. Ik houd voor haar en voor Kleine Zus schriften bij (al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat er steeds minder in geschreven wordt). Het lijkt af en toe wel alsof ik pas echt met leven begonnen ben sinds ik moeder ben. Is dat nou niet raar?

De dagen zijn kostbaarder geworden, kwetsbaarder, mooier, indrukwekkender. Bekijk de wereld door de ogen van een zes- of elfjarige en je ziet en ervaart dingen die je zelf als drukdrukdrukke volwassene niet ziet. De meest simpele momentjes zijn om in te lijsten, maar ook de dagen waarop we speciale dingen deden (zoals vakanties, naar de bossen, fietsen, wandelen, trouwen (!), naar het museum of wat dan ook) koester ik in mijn hart.

Wij maken dagelijks mooie herinneringen; de meiden, Mr. T. en ik! En ik zorg er wel voor dat ik ze deze keren níet vergeet met mijn schriften en mijn blog(s).