Beschermd: Recept

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gezin | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Verliefd

Kleine Zus is hartstikke verliefd. Op A. En ze hebben heus en serieus verkering. Toch zeker al een maand of 6 denk ik.

Laatst was ze fanatiek de stoep aan het versieren. Ze tekende zichzelf (rechts) en A. (links) en ze tekende dat ze verliefd zijn.

Op mijn vraag wie dan dat meisje in het midden van haar tekening is, is haar reactie: ‘Dát is nou de liefde!’.

Gastlogje 6: pleegkinderen

Op mijn vorige blogs schreef mijn moeder af en toe een gastlogje. En hoera: ze gaat hier ook op Triltaal mee door. Vol trots presenteer ik gastlogje 6 van mijn moeder.

* * *

Waarschijnlijk heb ik het geërfd van mijn ouders want die hadden vroeger ook al kinderen uit Oostenrijk of een Nederlands kindertehuis te gast om een paar weken een normaal gezinsleven mee te maken. We hadden op onze boerderij volop ruimte  om te spelen.

In de tijd dat wij trouwden (44 jaar geleden) was er in Nederland sprake van overbevolking en leek het zelfs een beetje asociaal om meer dan 2 kinderen te krijgen. Toen onze zoon en dochter geboren waren en wij vonden dat er in ons huis en ons hart wel plaats was voor nog een kindje besloten we ons te verdiepen in pleegkinderen. We waren het er over eens dat  het beter was een kind dat het nodig had een kans te geven dan voor een eigen derde kind te kiezen.

Zo volgden er voorlichtingsavonden en bezoeken van maatschappelijke werksters en na een tijdje werd ons de vraag gesteld of we geen 2 kinderen wilde opnemen. Er werd namelijk gezocht naar een plaats voor een broertje en zusje (4 en 5 jaar oud) en het was heel belangrijk om die samen te laten opgroeien.

Zo kwamen er 2 kleuters voor proefweekenden en vakantieweken in ons gezin. Al snel ontdekten we dat met liefde en goede wil lang niet ieder probleem op te lossen is. Al vonden onze eigen kinderen het in het begin wel leuk, al gauw gingen ze knokken voor hun eigen plaatsje en onze aandacht. Wat we nog nooit gehad hadden was dat er ruzie werd gemaakt wie er in de auto bij het raampje mocht zitten. Met twee kinderen hebben ze gewoon ieder hun raampje. Als ik dan zei dat wie lief en verstandig was gewoon in het midden ging zitten wilden ze opeens met vieren lief en verstandig zijn en werd daar weer over gevochten. Als Wim van z’n werk kwam vlogen de twee gasten hem uitbundig om zijn nek. Ze waren  opgegroeid zonder vader en dus vonden zij die papa helemaal geweldig! Ik zag dan onze dochter wat sip kijken alsof ze wilde zeggen: Het is wel mijn vader hoor! Zo waren er talloze momenten met grote en kleine conflicten waarin ik ernstig ging twijfelen aan onze opvoedkundige kwaliteiten. Misschien was het op langere termijn wel gelukt om samen verder te gaan maar vaak was ik er doodmoe van.

Het moeilijkste was dat de eigen moeder steeds weer naar de rechter stapte om de ouderlijke macht terug te krijgen. Zolang daar geen beslissing over was konden de kinderen ook niet in ons gezin geplaatst worden en zo wisten we eigenlijk niet of we samen iets aan het opbouwen waren of dat we weer afscheid moesten gaan nemen.

Toen er na minstens 5 rechtszaken nog geen besluit was hoe het verder zou gaan, hebben we met pijn in ons hart de beslissing genomen te stoppen en na die tijd hebben we nooit meer iets van de kinderen gehoord. Ik heb nog wel eens geïnformeerd in het kindertehuis waar ze verbleven als ze niet bij hun moeder konden zijn, maar die gaven een beetje bot te kennen dat het beter was als ze geen contact meer met ons zouden hebben. Misschien hadden ze daar ook wel gelijk in?

Het heeft ons teveel kruim gekost om het nog eens opnieuw aan te durven. Daardoor is onze bewondering voor mensen die wel pleegouders durven zijn enorm groot. Wij hebben het geprobeerd en het is moeilijk om voor jezelf te moeten bekennen dat deze taak te zwaar voor ons was, we konden het emotioneel niet aan.

Intussen zijn onze gastpleegkinderen al rond de 40. Zouden ze zelf ouders zijn en is het gelukt om met hun eigen moeder een band te blijven houden? We wensen ze alle goeds van de wereld toe! Kier.

Over bijzondere mensen, een bbq, een oogverblindend manneke en CARS-dekbedden

Ik heb inmiddels diverse ontmoetingen mogen hebben met mensen die ik via het bloggen / twitteren heb leren kennen. Tot op heden ben ik nog nooit teleurgesteld geweest in die ontmoetingen en ook de date van afgelopen weekend was er één met een gouden randje.

Het is zo bijzonder dat je met mensen die je via het grote wereldwijde web hebt leren kennen zo’n klik kunt hebben.  Maar het echt uitleggen kan ik niet. Ik had het er gisteren nog met Mr. T. over, over hoe het voelt en hoe ik zoek naar de juiste woorden om dat gevoel te omschrijven.

Ik doe een poging: je hebt geen echte geschiedenis (van vroeger) met elkaar en dat is fijn. Je bent daardoor gewoon wie je bent, je bent vrij, je kiest hier voor, je bent volwassen, je weet wat je wilt en wat niet. En je mag dat allemaal ook zijn. Er ontstaan intense en mooie gesprekken en ik vind het indrukwekkend dat er over en weer zo’n vertrouwen is dat er heel open gepraat wordt over de meest uiteenlopende zaken. Heel erg bijzonder. Heel erg fijn. Heel erg ontroerend.

Ik ben wel ‘ns bij een meeting geweest met heul veul volwassenen en ook heul veul kinderen. Dat was leuk, maar echt tot gesprekken komen doe je dan niet. Vorig jaar heb ik ook een aantal ontmoetingen mogen meemaken. Zo was daar een bloglunch met zo’n 12 vrouwen en een high tea met pak ‘m beet 20 vrouwen. Ook heel leuk, maar ook weer een behoorlijk groot aantal. Stiekem ben ik meer van de ontmoetingen in petit comité. Ik Ik ♥ kleine groepjes. Zo ging ik vorig jaar met Wondelgijn en Heidi uit eten en dat was goed, gezellig en lekker.  Zo ontmoette ik in mei van dit jaar vier dames in Utrecht en zeker weten dat we in die samenstelling nog vaker af gaan spreken. En over klein comité gesproken: ik ontmoette Yvonn ooit helemaal in mijn (en haar) uppie. Geen seconde ongemakkelijk gevoeld. De ontmoeting van afgelopen zaterdag was ook met een klein groepje.

In het altijd pittoreske Repeldorp ontvingen Repel en haar Bevelvoerder: Heidi met eega, Joel met haar buitengewoon charmante jongste, Yvonn en mij. Wij werden verwend met een prima bbq (wat is het toch heerlijk als mannen doen waar ze goed in zijn: het bakken van vlees op de bbq zodat wij vrouwen kunnen doen waar wij goed in zijn: kletsen en lonken naar baby K.) en prima wijn. Helemaal mooi was dat we ook mochten blijven slapen. Want mijn woonplaats en Repeldorp, da’s best heul ver uit elkaar en een wijntje drinken vind ik lekker dus dat mogen blijven slapen was helemaal perfect natuurlijk. Er werd op twitter al druk gespeculeerd over wie er onder het felbegeerde CARS-dekbedje mocht, maar hé, Repel is niet voor één gat te vangen: ze maakte gewoon alle bedden op met CARS-dekbedden. Gaaf. En ook al lag het bedje waarin ik lag prima, echt heel erg veel geslapen heb ik niet.

Na een kort nachtje hebben we met ons viertjes (Heidi en eega sliepen in een B&B en de Bevelvoerder had dienst) en het ontzettend charmante kleine kereltje ontbeten en nog lekker even nagekletst.

Lieve Repel en Bevelvoerder, ook nog een keer vanaf hier: bedankt voor jullie enorme gastvrijheid. En de rest: ook jullie, bedankt!

Schaduwkinderen

Ik las ergens (geen idee meer waar) over het boek ‘Schaduwkinderen‘ van Torey Hayden en werd getriggerd door wat men schreef. Ik kocht het vervolgens tweedehands.

Op de achterflap:

Op de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis komt therapeute Torey Hayden voor drie van de grootste uitdagingen op haar vakgebied te staan.

Cassandra, negen jaar, ernstig verwaarloosd en mishandeld. Ze praat niet meer. Torey probeert haar vertrouwen te winnen. Maar Cassandra vertoont toenemend gewelddadig gedrag.

Drake, een lief jongetje van vier, spreekt ook geen woord, behalve tegen zijn moeder. Zijn enige vriend is zijn tijgerknuffel.

Gerda is de derde patiënt. Zij is tweeëntachtig jaar oud, heeft een beroerte gehad en is nu angstig en zwaar depressief. Hoewel Torey nooit eerder met volwassenen heeft gewerkt, besluit ze Gerda niet aan haar eenzame lot over te laten.

Het is een boek dat vlot leest en hoewel het thema mij als moeder aan zou moeten spreken pakte het boek me niet echt. Let wel: hetgeen Cassandra en Drake mee moe(s)ten maken is intens verdrietig en het mag natuurlijk absoluut niet wat deze (of andere) kinderen mee moeten maken, maar ik vind het boek vrij vlak blijven. Wat me dus eigenlijk weer behoorlijk aan het twijfelen maakt wat mijn eigen empathie betreft, want hoe kan je zulke dingen nu als vlak ervaren?

Wat de manier van therapie betreft vind ik dat Hayden af en toe de plank behoorlijk mis slaat. Gelukkig is ze eerlijk genoeg om dat dan ook direct te erkennen in haar boek.

Cars-dekbed

Weet je wat ik vanavond vannacht ga doen? Ik ga vannacht iets doen wat ik nog nooit gedaan heb. Ik ga namelijk slapen onder een heus Cars-dekbed.

Nou weet ik, als meisjesmama, natuurlijk niet zo veel van jongensspeelgoed, dus ik ben enorm benieuwd hoe dat nu slaapt, zo’n Cars-dekbed. Of het anders slaapt en of je dan ook andere dromen krijgt. Of dat je juist wakker ligt en na gaat denken over alle stoere jongensdingen die je de volgende dag nog moet doen.

Dat Cars-dekbed dat is trouwens te vinden ergens in het westen des lands. Want daar ga ik henen. Voor een heuse intieme blogmeeting!!! Met een aantal zeer lieve blogmeiden. Zin in. En wie weet: later een verslagje!!!

Vandaag

Ha, wat een fijn lijstje dit: het kan namelijk vaker gebruikt worden!

1. Bij het avondeten eet/at ik ….

2. Vandaag was het belangrijkste wat ik deed …

3. Vandaag moet ik echt nog …

4. Buiten is het vandaag …

5. Vandaag dacht ik veel aan …

6. Vandaag haalde ik het meeste voldoening uit …

7. Vannacht sliep ik …

8. De ringtone van mijn mobieltje klinkt vandaag zo …

9. Vandaag draag (droeg) ik overdag deze kleding …

10. Vandaag ga (ging) ik om … naar bed

Om de antwoorden gemakkelijker leesbaar te maken, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

Kleine Zus in groep 3

En dan hebben we natuurlijk ook nog Kleine Zus. Het durske is op 22 augustus begonnen in groep 3.

Wat valt dat leeftijdsverschil tussen beide meiden uiteindelijk toch goed uit! Het is zo leuk mama te mogen zijn van twee meiden die allebei aan zo’n andere fase in hun leven beginnen!

Kleine Zus leert woordjes schrijven en lezen en ook rekenen. Ze vertelt trots welke woordjes ze geleerd heeft en wat ze allemaal gedaan heeft. Afgelopen donderdag kwam ze thuis met de controlekaart van kern 1 en deze woordjes staan daar allemaal op: mis, raar, raam, mes, is, vaar, raap, raar, aap, mep, rem, raar, vis, maar, vaas, paar, pim, ver, slim, saar, sip, sis. De meeste leest ze hartstikke vlot voor en een aantal moet ze nog ‘hakken’ en kan ze dan pas oplezen. Zo schattig!

Elke woensdag gaat Kleine Zus naar de logopedie en daar gaat ze goed vooruit. Gelukkig maar want ik moet zeggen dat ik dat oefenen thuis nog vrij regelmatig vergeet.

Kleine Zus zit nu met 19 kinderen in de klas. Dat is lekker klein. Nog wel. Want in januari stroomt een deel van groep 2 door naar groep 3. Dat heeft weer te maken met de instromers die in groep 1 (of beter: groep 0) instromen. Daardoor wordt de combinatieklas 1/2 te groot.

Door teruglopende kinderaantallen heeft de school moeten besluiten om van 8 groepen terug te gaan naar 7 groepen met dit als resultaat. In januari komen er dus 12 groep tweeërs bij de klas van Kleine Zus. Dat maakt dan een totaal van 31 kinderen.

En dan ook nog kinderen die twee totaal verschillende aanpakken nodig hebben. Ik kan er me totaal geen voorstelling van maken hoe de school dat wil gaan doen. Kleuters die vooral toch nog spelen en in de kring werken combineren met groep drieërs die moeten leren lezen, schrijven en rekenen. Maar ik weet zeker dat de school haar uiterste best zal doen om van deze combinatieklas een succes te maken. Het enige dat mij een beetje tegenstaat is de grootte van de groep straks. 31 Kinderen: ik geef het de juffen te doen.

Gerechtigheid

Gisteren leek de dag een eeuwigheid te duren. Net zoals de jaren daarvoor niet voorbij leken te willen gaan. Vannacht heeft ze verschrikkelijk slecht geslapen. De tijd leek stil te staan. ‘Hoe gek zit de mens in elkaar’, dacht ze, terwijl ze wakker lag, ‘Jaren heb ik naar deze dag toegeleefd en nu lijkt het alsof ik een slecht geweten heb. Alsof ik niet mag voelen wat ik voel. Alsof ik me niet mag verheugen’.

Uiteindelijk viel ze toch nog in slaap. Een korte en onrustige slaap. Toen ze de gordijnen opende zag ze dat de wereld grijs en grauw was, het miezerde zachtjes. Dat klopte niet vond ze; de zon hoorde te schijnen, de lucht hoorde strak blauw te zijn. Ze wilde vogels horen fluiten, de buurman horen neuriën, schoolkinderen horen lachen. Het zou een prachtige dag moeten zijn. Het werd haar dag der gerechtigheid.

Ze maakte haar ontbijt klaar en las de krant. Een klein berichtje op de voorpagina kondigde háár moment aan. Nog een paar uur en dan was het zover,  eindelijk.

In de afgelopen jaren had ze familie en vrienden van zich vervreemd. Ze begrepen haar wel, zeiden ze, maar hoe konden ze haar begrijpen? Ze voelden niet wat zij voelde, haar pijn, haar eenzaamheid en haar woede.  Alleen op de wereld, zo was ze sinds hij haar alles afnam. Alleen en boos. Op alles.

Misschien dat ze vanaf morgen kan beginnen met een langzaam genezingsproces? Misschien dat ze vanaf morgen met de rest van haar leven kan beginnen. Hoopt ze. Als het volbracht is.

Ze moet zich klaar gaan maken. De trein naar Huntsville vertrekt over een klein uur. Ze gaat vandaag een onmens zien sterven. Hem zien sterven zal betekenen dat haar leven weer begint. Zijn dood zal alles anders maken. Alles. Vanaf morgen.

__________________________________________________________________

Eindelijk weer een WE-300. De andere bijdragen ook lezen? Klikkerdeklik.

De witte veer

Ik ben fan van John Boyne, dat mag inmiddels wel duidelijk zijn gezien het feit dat ik eerder al meerdere logjes aan zijn boeken besteedde. Maar oh mensen,nu las ik toch al weer een prachtig boek van hem. Zijn nieuwste boek ‘De witte veer’ wordt vast en zeker een klassieker!

Op de achterflap:
September 1919. De eentwintigjarige Tristan Sadler stapt in Norwich uit de trein om een pakketje brieven te overhandigen aan Marian Bancroft. Tristan vocht tijdens de Eerste Wereldoorlog aan de zijde van Marians broer Will, die de oorlog niet overleefde.

Terwijl ze samen door de straten van de stad wandelen, hoopt Tristan zijn hart te luchten bij Marian en haalt hij herinneringen op aan de bijzondere vriendschap met haar broer. De brieven zijn echter niet de ware reden van Tristans bezoek; hij draagt een groot geheim met zich mee dat hun beider levens voorgoed kan veranderen en zelfs verwoesten …

De eerste pagina’s van het boek vond ik nogal warrig en niet echt terzake doend, maar gaandeweg het boek werd ik meer en meer het boek ingezogen.

Wat een fantastisch mooi boek, wat zijn de gedachten van de hoofdpersoon herkenbaar, wat begrijp je hem goed terwijl het boek zich zo’n 90 jaar geleden af heeft gespeeld. Het boek gaat over de waanzin van de oorlog, de taboes die er bestonden rondom homoseksualiteit, over -ten koste van alles- staan voor waar je in gelooft, over de kracht van de groep, over liefde, dood, heersende denkbeelden en niet (of juist wel) af willen wijken van de norm.

Echt: een pracht van een boek! Lezen dus. Snel!