Gisteren leek de dag een eeuwigheid te duren. Net zoals de jaren daarvoor niet voorbij leken te willen gaan. Vannacht heeft ze verschrikkelijk slecht geslapen. De tijd leek stil te staan. ‘Hoe gek zit de mens in elkaar’, dacht ze, terwijl ze wakker lag, ‘Jaren heb ik naar deze dag toegeleefd en nu lijkt het alsof ik een slecht geweten heb. Alsof ik niet mag voelen wat ik voel. Alsof ik me niet mag verheugen’.
Uiteindelijk viel ze toch nog in slaap. Een korte en onrustige slaap. Toen ze de gordijnen opende zag ze dat de wereld grijs en grauw was, het miezerde zachtjes. Dat klopte niet vond ze; de zon hoorde te schijnen, de lucht hoorde strak blauw te zijn. Ze wilde vogels horen fluiten, de buurman horen neuriën, schoolkinderen horen lachen. Het zou een prachtige dag moeten zijn. Het werd haar dag der gerechtigheid.
Ze maakte haar ontbijt klaar en las de krant. Een klein berichtje op de voorpagina kondigde háár moment aan. Nog een paar uur en dan was het zover, eindelijk.
In de afgelopen jaren had ze familie en vrienden van zich vervreemd. Ze begrepen haar wel, zeiden ze, maar hoe konden ze haar begrijpen? Ze voelden niet wat zij voelde, haar pijn, haar eenzaamheid en haar woede. Alleen op de wereld, zo was ze sinds hij haar alles afnam. Alleen en boos. Op alles.
Misschien dat ze vanaf morgen kan beginnen met een langzaam genezingsproces? Misschien dat ze vanaf morgen met de rest van haar leven kan beginnen. Hoopt ze. Als het volbracht is.
Ze moet zich klaar gaan maken. De trein naar Huntsville vertrekt over een klein uur. Ze gaat vandaag een onmens zien sterven. Hem zien sterven zal betekenen dat haar leven weer begint. Zijn dood zal alles anders maken. Alles. Vanaf morgen.
__________________________________________________________________
Eindelijk weer een WE-300. De andere bijdragen ook lezen? Klikkerdeklik.
Tjee, zo herkenbaar!
Mijn ervaring was ook zo luguber en tegelijkertijd zo dierbaar.
Vreemd… hoe een mens zijn emoties kan herkennen in een we300.
Spannend verhaal al denk ik dat ze toch niet dat zal krijgen als dat ze hoopt dat ze zal krijgen na zo’n executie. Pijn verdwijnt daar volgens mij niet door.
Jeetje wat een goed geschreven stukje – alles loopt bij die vrouw door elkaar, de spanning druipt ervan af! Maar ik ben ook bang dat ze na de executie in een zwart gat gaat vallen, want wraak is één ding, maar verder leven is een tweede. Goeie WE!
eindelijk gerechtigheid…. jammer dat het moet, vreselijk dat het gebeurt is, afschuwelijk dat mensen dit moeten doorstaan.
Is hier ook een film van 🙂
Goed geschreven al heb ik hier en daar wat vraagtekens over het gebruik van heden- en verleden tijd. De pointe mis ik, maar dat is mijn eigen schuld. Ik kijk nauwelijks TV dus ik weet niet waar het op slaat. Men zegt hier dat het om een TV crimi gaat. Daar heb je dan slim naar verwezen al denk ook ik dat die vrouw zichzelf belazerd en straks in dat gat valt.
Goede bijdrage Mrs. T.
Verleden en tegenwoordige tijd heb ik expres door elkaar gehaald. En die TV crimi, die ken ik ook niet.
Invalshoek is een vrouw die wacht op de executie van degene die haar een dierbare heeft afgenomen.
hmmmm jij kijkt ook vaak naar de zender op tv, rtl-crime? 😉
Mooi he?!
Pingback: WE-300 | Platoonline
oei oei wat een droevig verhaal.
Zie je wel: het is hier een detective blog geworden! Mrs T. is on the case!
Haar leven stond stil al die jaren van wachten, maar morgen is alles anders. Dan begint haar nieuwe leven. Denkt ze.
Ik denk, dat ze, na morgen, in een groot diep gat valt.
De rillingen lopen over me de dag des doods… was het maar vast morgen… 😉
‘k Ben zo blij dat ik niet in Huntsville woon.
Heftig stuk. Overigens kan dit zo uit een boek geplukt zijn, zo mooi geschreven.
Mooi verhaal, Mrs. T! en die lijn is ook goed gelukt! 😉
Ja hé, hele mooie lijn. Ik voel me af en toe zo’n verschrikkelijke muts. 🙁
wachten op de ‘dag der wrake’
luguber verhaal Mrs. T. maar heel goed geschreven.
ot: ben blij dat je me weer gevonden hebt 😉