Ik las ergens (geen idee meer waar) over het boek ‘Schaduwkinderen‘ van Torey Hayden en werd getriggerd door wat men schreef. Ik kocht het vervolgens tweedehands.
Op de achterflap:
Op de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis komt therapeute Torey Hayden voor drie van de grootste uitdagingen op haar vakgebied te staan.
Cassandra, negen jaar, ernstig verwaarloosd en mishandeld. Ze praat niet meer. Torey probeert haar vertrouwen te winnen. Maar Cassandra vertoont toenemend gewelddadig gedrag.
Drake, een lief jongetje van vier, spreekt ook geen woord, behalve tegen zijn moeder. Zijn enige vriend is zijn tijgerknuffel.
Gerda is de derde patiënt. Zij is tweeëntachtig jaar oud, heeft een beroerte gehad en is nu angstig en zwaar depressief. Hoewel Torey nooit eerder met volwassenen heeft gewerkt, besluit ze Gerda niet aan haar eenzame lot over te laten.
Het is een boek dat vlot leest en hoewel het thema mij als moeder aan zou moeten spreken pakte het boek me niet echt. Let wel: hetgeen Cassandra en Drake mee moe(s)ten maken is intens verdrietig en het mag natuurlijk absoluut niet wat deze (of andere) kinderen mee moeten maken, maar ik vind het boek vrij vlak blijven. Wat me dus eigenlijk weer behoorlijk aan het twijfelen maakt wat mijn eigen empathie betreft, want hoe kan je zulke dingen nu als vlak ervaren?
Wat de manier van therapie betreft vind ik dat Hayden af en toe de plank behoorlijk mis slaat. Gelukkig is ze eerlijk genoeg om dat dan ook direct te erkennen in haar boek.
Er gaan bij mij helaas geen bellen rinkelen. Ik ken noch de schrijver, noch het boek. Ik krijg ook niet de aanvechting het te gaan lezen. Sorry.
Ik ben dol op Torey Hayden, maar dat vind ik persoonlijk haar minste boek! Het gevoel dat het oppervlakkig blijft had ik ook, haar andere boeken gaan wat dieper (maar niet bij haarzelf, het gaat echt puur om de kinderen en de behandeling). Sheila (1 en 2) en Jadie, die zou ik je aanraden.
ik heb m ook gelezen en ik vond het wel een aanrrader, een boek hoeft niet altijd een tranentrekkend gebeuren te zijn voor mij, maar t kan ook zijn dat ik me te veel in leefde…..
grappig dat jij t dus niks ? vond?
Hmm toch ben ik dan wel weer benieuwd naar dat boek 🙂
Ik ben er ooit in begonnen… (en kreeg het niet uitgelezen. Sorry!)
Klinkt niet echt als een aanbeveling.
Ik twijfelde laatst al of ik ’em moest gaan lezen. Je hebt me overgehaald… Bedankt: scheelt me weer geld én tijd 😉
… ik denk niet dat je zorgen hoeft te maken voor de mate waarop/waarmee/ je je inleeft 😉
Ik heb hem ook gelezen, meer uit beroepsdeformatie haha, maar ik vond het ook geen topboek, hoewel ik wel erg met de kinderen meeleefde.
Ik gok dat je er op mijn weblog over gelezen hebt. 😉
Geen aanrader dus?
Dit is niet direct een recensie om het boek te gaan lezen!
Wat doe je nu met dit tweedehands boek? maak je er een derdehands boek van?