Een vijftal boeken in één logje. Een vijftal boeken met een bijzondere herkomst.

Want ‘30 Openbaringen‘ is een boek waarin 30 korte verhalen van 30 auteurs opgenomen zijn. Twee van die auteurs zijn webloggers die ik volg. Ik heb genoten van dit boekje. Er zitten juweeltjes tussen, maar ook verhalen waarvan ik dacht: mwah, niet echt leuk/mooi/interessant/of wat bedoelt de schrijver nu toch. Gelukkig waren de verhalen van Trui en Hanneke wel meer dan de moeite waard.

De andere vier boeken waren boeken die Heidi laatst meenam naar de kleine logmeeting en die ik mocht lezen.

No en ik van Delphine de Vigan. Op de achterflap:

Lou is 13 en een bijzonder meisje. Ze heeft een IQ van 160, verzamelt woorden en verslindt encyclopedieëen. Thuis doet ze allerhande onderzoek, bijvoorbeeld naar het absorberend vermogen van verschillende soorten keukenpapier. Op school wordt Lou gepest.

Alles verandert als ze No leert kennen, een dakloos meisje dat een paar jaar ouder is dan zij. No met haar vuile kleren, haar vermoeide blik, No die rookt en drinkt en de wereld wantrouwt. Lou krijgt haar ouders zover dat No bij hen in huis mag wonen. Maar meestal lopen de dingen niet zo soepel als je zou willen…

No en ik is een prachtig boek over een meisje dat vastbesloten is de wereld te verbeteren en zich tegelijkertijd wanhopig afvraagt wat je met je tong moet doen tijdens het zoenen.

Grote Zus las dit boek als eerste. Ze snapte niet alles helemaal, maar vond het een erg mooi boek. Daarna las ik het. Ook ik werd geraakt door het ritme van het boek. De manier waarop Lou in het leven staat, de manier waarop ze redeneert en probeert No te redden. Ze geeft niet op. Tegen beter weten in geeft ze niet op. Het einde van het boek is schrijnend, maar in feite maakt No een geweldig gebaar door zich op deze manier uit het leven van Lou terug te trekken. Buitengewoon de moeite waard dit boek.

Iedereen wist het van Lydia Gouardo. Op de achterflap:

Lydia Gouardo’s lijdensweg begon op haar negende. Ze werd soms meerdere malen per dag verkracht door haar stiefvader, en haar stiefmoeder deed niets om haar te helpen. Regelmatig werd ze dagen achtereen opgesloten op zolder. Soms, als ze erg werd mishandeld, liep ze weg, maar de politie bracht haar altijd binnen korte tijd weer naar huis. Niemand greep in: de buren niet, de politie niet, en ook niet de artsen in het ziekenhuis waar Lydia haar kinderen kreeg, hoewel haar stiefvader er tegen hen zelfs over opschepte dat hijzelf de vader van de kinderen was.

Na de dood van haar stiefvader in 1999 begon Lydia te beseffen dat wat haar was overkomen niet normaal was. En toen de zaak van Elisabeth Fritzl in Oostenrijk naar buiten kwam, gaf dat Lydia Gouardo de moed om eindelijk ook het verhaal te vertellen van de 28 jaar dat zij door haar stiefvader werd misbruikt.

Ik ben begonnen in dit boek, maar bij pagina 56 gestopt. Wat een afschuwelijk en gruwelijk boek. Met waargebeurde verhalen heb ik altijd een beetje moeite, want het is de waarheid van één persoon. Begrijp me niet verkeerd. Als dit echt zo gebeurd is, dan is het een hel. Maar het feit dat er blijkbaar nooit ook maar één persoon heeft geprobeerd het meisje te helpen, dát kan er bij mij niet in. Daarbij was de eerste foltering die het meisje moest ondergaan te erg voor woorden. Verder lezen vond ik gewoon geen goed plan. Is dat laf? Of weglopen voor de werkelijkheid? Misschien, maar dat is dan maar zo.

Als ik blijf van Gayle Froman. Op de achterflap:

Eerst denk ik nog dat alles in orde is. Ik hoor namelijk nog steeds Beethoven spelen. Maar ik sta in een greppel aan de kant van de weg.

Het leven van de 17-jarige Mia draait om muziek: ze wil graag naar het conservatorium en haar vriend Adam speelt in en populaire rockband. De toekomst ziet er rooskleurig uit. Maar wanneer Mia en haar ouders en broertje een gezellig dagje uitgaan, gebeurt er iets onverwachts waardoor het leven van Mia in een klap voor altijd verandert …

En dit boek lieve mensen, dit boek is een juweeltje. Werkelijk buitengewoon indrukwekkend geschreven. Ik wil er niet te veel over schrijven want het is heel bijzonder, maar echt, eigenlijk zou ik het gewoon helemaal hier neer willen pennen. Alles. Als je de kans hebt: lezen dit boek!!!

Ook voor (bijna) tieners trouwens. Grote Zus las dit boek namelijk ook en zij vond het uiteindelijk ook een erg mooi boek. In het begin wilde ze het wegleggen, want ze vond het idee om je ouders in één keer te verliezen te akelig voor woorden. Dat vond ze -logisch- heel erg eng. Dát vind ik ook namelijk. Maar het boek an sich, hoe het is opgebouwd en uitgewerkt is echt erg mooi en zeer de moeite waard. Mocht je het ooit ergens tegenkomen: meteen meenemen. Je krijgt er geen spijt van!

Mijn leven in de hel van Sarah Forsyth. Op de achterflap:

De negentienjarige Engelse Sarah Forsyth werkt op een crèche in een provinciestadje. Op een dag ziet ze een advertentie: leidsters gezocht voor kinderdagverblijf in Amsterdam. Ze is wel toe aan wat avontuur en reageert onmiddellijk. Na een serieuze sollicitatieprocedure wordt ze aangenomen. Het lijkt wel een droom. Die droom verandert in een nachtmerrie op het moment dat Sarah op Schiphol aankomt. De mensen die haar ophalen duwen haar in een auto, nemen onder bedreiging haar paspoort af en rijden regelrecht naar de Amsterdamse Wallen. Daar wordt ze zonder pardon achter het raam gezet. Haar ontvoerders laten er geen misverstand over bestaan: als ze probeert te ontsnappen, zal dat haar dood worden.
Anderhalf jaar lang ondergaat Sarah de meest vreselijke vernederingen, tot ze uiteindelijk dankzij puur geluk een onbewaakt ogenblik vindt om te
ontsnappen.

Aan dit boek ben ik niet eens begonnen. Vaak lees ik van een boek al bladerend een paar stukjes. En die stukjes, die vond ik niet zo heel erg interessant. Het onderwerp sprak mij daarnaast ook niet echt aan. Dus over dit boek heb ik geen mening. En da’s vrij uniek: Mrs. T. die géén mening heeft.