Ademen

Uiteraard doe ik het, ongemerkt en vele malen per dag. Maar ik doe het niet goed. Of tenminste, ik adem hoog. En dan ook nog zonder dat er daadwerkelijk iets beweegt in de borstkas.

Terwijl je eigenlijk gewoon met een bewegende buik hoort te ademen. Want dat is goed, zegt men.

Dus probeer ik regelmatig op mijn ademhaling te letten, stuur ik mijn ademhaling als het ware naar beneden. Doet mijn buik dappere pogingen om mee te doen. Hetgeen ik nog best lastig vind. Ik kan wel m’n buik naar beneden laten ademen, maar naar voren, dat vindt buik vrij lastig. Met als gevolg dat ik dat ‘goede ademhalen’ eigenlijk zeer onnatuurlijk en geforceerd vind voelen. Het lukt me gewoon niet om het goed te doen. Want ik denk wel dat dat nodig is, dat ik het beter ga doen. Omdat ik dan waarschijnlijk veel minder last zal krijgen van dat (helaas nog steeds vrij regelmatig aanwezige) vervelende gevoel in mijn lijf.

Gek eigenlijk, zodra ik aan ademen denk, gaat het niet meer soepel. Wat ik me nu dus afvraag: herken jij dat? En hoe is jouw ademhaling?

Ik ♥ surprise

Twee surprises mag ik dit jaar maken. Eéntje voor pakjesavond (en daarover ga ik natuurlijk hier op dit blog niets schrijven) en eentje voor met het voetbalteam.

Al was die laatste wel een beetje niet gepland. Grote Zus kwam na het trainen thuis, duwde mij een briefje in de hand en zei ‘hier, dit is voor de surprise met het voetballen’. Uh, okay?

Ik moest voor F. die toevallig de dochter van onze sponsor is, dus eigenlijk had ik vrij snel een idee. Van een kleine schoenendoos maakte ik een heus stadion. Onder de grasmat ligt het cadeautje verborgen (nagellak en oorbellen). De verhoudingen kloppen van geen kanten en van de buitenkant heb ik me, in vergelijking met de binnenkant, wel wat gemakkelijk afgemaakt. Maar desalniettemin (dat vind ik altijd zo’n mooi woord) ben ik uitermate tevreden met het eindresultaat.

In het gedicht prikkel ik de papa van F. nog even flink. Het is natuurlijk hartstikke leuk dat ie ons team sponsort, maar zou het dan niet een geweldige extra reclame zijn als hij voor het team van z’n dochter een heus stadion bouwt? Op de plek waar de oude basisschool (die momenteel gesloopt wordt) heeft gestaan is straks plek genoeg.

De uitnodiging

Van de goedheiligman (hoe toepasselijk eigenlijk) kreeg ik vorige week ‘De uitnodiging‘ van W. Paul Young.

Op de achterflap:

De jongste dochter van Mackenzie Allen Phillips, Missy, is tijdens een kampeervakantie ontvoerd. In een verlaten hut in de wildernis van Oregon worden er aanwijzigingen gevonden die erop duiden dat ze op brute wijze om het leven is gebracht. Vier jaar later ontvangt Mack, die nog steeds in diepe rouw is, een opvallend briefje -schijnbaar van God- met de uitnodiging om opnieuw naar de hut te gaan en daar een weekend door te brengen.

Tegen zijn gevoel in keert Mack terug naar de plek des onheils. Hij komt daar aan op een koude winterse dag en stapt zijn grootste nachtmerrie weer binnen. Wat Mack in de hut vindt, verandert zijn leven volledig.

In een wereld waarin religie steeds minder betekenis lijkt te krijgen, worstelt De uitnodiging met de tijdloze vraag: waar is God in deze wereld vol onbeschrijflijke pijn en verdriet? De antwoorden die Mack krijgt, zullen je verbazen en wellicht net zo veranderen als ze hem hebben gedaan.

Het is apart om een boek te lezen waarvan je eigenlijk niet eens weet of het nu wel of niet ‘echt’ gebeurd is. Want de opzet van het boek zou er op kunnen wijzen dat het dus echt wel gebeurd is. En wat vind ik dan, als het echt wel gebeurd zou kunnen zijn? Nou, dan vind ik vooral dat ik daar even over moet googlen en dat leverde me het antwoord op. Dat ga ik echter hier niet neerzetten want ik denk dat je dit boek eerst gewoon móet lezen! En dat het eigenlijk niet eens belangrijk is of het wel of niet echt gebeurd is. De boodschap van het boek is namelijk een heel mooie.

Het gaat over geloven, over leed, over eigen keuzes van mensen, over onafhankelijkheid, over eisen, over recht op van alles menen te hebben, over de samenleving, over vergeten en vergeven. Het is een complex boek maar op de een of andere manier kijkt God (die in het boek Papa wordt genoemd) heel erg nuchter en simpel naar de dingen: laat al je vooroordelen vallen, oordeel nergens over, niet over goed en kwaad. Geef je over aan mij. Vertrouw op mij. Nou, hoe moeilijk kan het zijn? Heel moeilijk natuurlijk. Zeker in de tijd waarin we leven, waarin we alles onder controle willen hebben en waarin we onafhankelijk willen zijn.

Een paar interessante stukjes uit het boek:

* * *

Ik ben niet degene die jij denkt dat ik ben, Mackenzie. Ik hoef mensen niet voor hun zonde te straffen. De zonde straft zichzelf, ze verteert je van binnenuit. Het is niet mijn bedoeling om zonde te straffen, het is mijn vreugde om te genezen.

* * *

Wij kennen niet zoiets als eindverantwoordelijke onder elkaar. Alleen maar eenheid. We staan in een horizontale cirkelvorminge relatie tot elkaar, niet in en verticale gezagsorde, of hiërarchie zoals jullie voorvaderen het hebben genoemd. Wat je hier ziet, is een relatie zonder enige vorm van machtsoplegging. We hoeven geen macht over de ander uit te oefenen, omdat we altijd op het beste uit zijn. Hiërarchie heeft voor ons geen enkele betekenis. … De mens is zo verloren en beschadigd, dat hij zich niet kan voorstellen dat mensen met elkaar kunnen werken en samenleven zonder dat iemand de leiding neemt.

* * *

Als je eenmaal met hiërarchie begint, kom je er al snel achter dat je regels nodig hebt om die hiërarchie toe te passen en in stand te houden. Vervolgens heb je wetten nodig en moet je erop toezien dat de regels worden nageleefd. Tenslotte krijg je een soort leiderschapsstructuur of gezagsverhouding die de relaties eerder verstoort dan stimuleert. Een relatie die niet gekoppeld is aan macht kom je zelden tegen.

* * *

Wij respecteren zorgvuldig jullie keuzes en daardoor werken wij binnen het kader van jullie systemen, terwijl we tegelijkertijd ons best doen om jullie ervan te bevrijden’, vervolgde Papa. ‘De schepping heeft een heel ander pad bewandeld dan wij in gedachten hadden. In jullie wereld wordt de waarde van het individu voortdurend afgewogen tegen het voortbestaan van het systeem, of dat nu in politiek, economisch, sociaal of religieus opzicht is. Eerst wordt één persoon, dan een paar en ten slotte worden zelfs velen eenvoudigweg opgeofferd om het voortbestaan van dat systeem veilig te stellen. Op een of andere manier ligt dit ten grondslag aan iedere machtsstrijd, elk vooroordeel, elke oorlog en elk misbruik van relaties. De zucht naar macht en onafhankelijkheid is zo alomtegenwoordig dat men het gewoon is gaan vinden.

* * *

Mack, dat komt doordat jullie alleen maar het instituut zien, een door mensen opgezet systeem. Dat ben ik niet komen bouwen. Ik zie mensen en hun leven, een levende gemeenschap van al degenen die mij liefhebben, en niet gebouwen en programma’s.

* * *

Je hoeft het niet allemaal te begrijpen. Wees maar gewoon bij mij.

* * *

‘Ik wil het echt begrijpen. Ik bedoel, ik vind dat jij zo anders bent dan de goedbedoelde religieuze waarden waar ik mee opgegroeid ben’. ‘Hoe goedbedoeld ze ook mogen zijn, je weet dat het religieuze systeem mensen kan verteren!’ zei Jezus nogal fel. ‘Er wordt heel wat gedaan in mijn naam dat niets met mij te maken heeft en vaak zelfs -onbedoeld- tegengesteld is aan mijn bedoeling’.

* * *

Ik schep geen instituten, dat heb ik nooit gedaan en zal ik ook nooit doen.

* * *

Ik vond het een interessant boek. Het laat zien dat God oorspronkelijk louter en alleen liefde is. Dat de geschiedenis er religie van gemaakt heeft is een heel ander verhaal. Ik heb vol interesse de gesprekken van God met Mackenzie en/of met Jezus en de Heilige Geest gelezen. Maar om het echt goed door te laten dringen, moet ik het eerst maar ‘ns goed laten bezinken het vervolgens toch nog minstens 1 of 2 keer lezen. Denk ik.

17

Vandaag hebben Mr. T. en ik 17 jaar verkering. Da’s 6.209 dagen. Waarvan wij de eerste 548 al lattend doorbrachten om vervolgens 5.661 dagen onder één dak door te brengen. Al sliep ik meer dagen thuis dan Mr. T. want hij moest -in het begin van dat samengewoon- nog vrij regelmatig voor z’n werk naar Duitsland. En oh ja, daar moeten ook nog de vakantie(tjes) en weekendjes weg afgehaald worden. Maar goed, toen sliepen we wel samen natuurlijk.

Het samenwonen stopte toen wij op 16 april 2010 jongstleden trouwden. Een geweldige dag waar ik met heel veel plezier op terugkijk.

Maar goh, 17 jaar gewoon al. Dat klinkt best heel lang, vinden jullie niet? 17 Jaar lief en leed met Mr. T. mogen delen maakt mij een buitengewoon gelukkig mens.

Stel dat …

Maar weer ‘ns een invullijstje. Komt ie:

  1. Stel dat … je een dag een ander beroep zou mogen uitoefenen, welk beroep zou je dan kiezen en waarom?
  2. Stel dat … je een dag onzichtbaar zou zijn, wat zou je dan allemaal gaan doen?
  3. Stel dat … je ziet dat er iemand in elkaar geslagen wordt, wat zou je dan doen?
  4. Stel dat … je verplicht een tattoo moet laten zetten, wat voor iets zou je dan kiezen en waar moet ie komen te staan?
  5. Stel dat … je een duet zou mogen zingen met een groot artiest(e), wie zou dat dan zijn en welk nummer zou je kiezen?
Doe je mee?

Beschermd: Jasje

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Sint Magazine

Vorig jaar kocht ik de eerste editie van dit blad en toen heb ik er van genoten. Ik was dan ook blij verrast dat het ook dit jaar weer in de winkels lag: Sint Magazine.

Inmiddels is het uit en wederom hulde voor de samenstellers. Dat Sinterklaas humor heeft, dat wisten we natuurlijk allemaal al. Dat die humor ook dit jaar weer volop in het blad te vinden is, vind ik echt heel mooi.

Wellicht riekt dit blogje enigszins naar een reclameboodschap, dat zij dan maar zo! Ik zou zeggen: kopen die hap en je krijgt er ook nog een mooie CD bij!

Mijn vaste lezers zullen wel weten dat ik het sinterklaasfeest een fantastisch mooi familiefeest vind. Dat vond ik vroeger al, dat vond ik in de periode dat ik geen kinderen had nog steeds en dat vind ik nu -als moeder van een gelovig en een ongelovig kind- wellicht nog wel meer dan ooit. Het feest wordt hier volop gevierd en het Sinterklaasjournaal wordt nauwlettend gevolgd. Ik geniet van Kleine Zus die helemaal meeleeft met alles wat er gebeurt, ben blij met haar als alles eindelijk ‘ns van een leien dakje lijkt te gaan en baal mét haar als ineens het nieuwe Grote Boek toch weer kwijt blijkt te zijn.

Pakjesavond staat op nummer één in de Traditie Top 100. Wat mij betreft helemaal terecht!

Wat heb jij eigenlijk met het sinterklaasfeest?

7.000.000.000

De mijlpaal was onlangs bereikt en hij vreesde de toekomst met grote vreze. Zoveel mensen op de aarde, dát was veel te veel. De aarde werd uitgeput, hongersnoden en grote rampen dreigden. Er moest iets gebeuren en dát moest in de hand gehouden worden.

Gelukkig waren er gelijkgestemden. Gelijkgestemden met macht en, nog belangrijker, met de mogelijkheid om de dingen naar hun hand te zetten. Het financieren van de noodzakelijke ingrepen was geen probleem. De groep had de beschikking over ongelimiteerde geldreserves.

Af en toe speelde zijn geweten wel op, maar hij wist altijd uit zo’n periode te komen. Hij wist vanuit zijn professie als geen ander dat je af en toe impopulaire en radicale maatregelen moest nemen. Maar ach, hij controleerde de media, dus het klootjesvolk had vaak geen flauw benul. Het was maar goed dat er mensen zoals hij waren. Mensen die de verantwoordelijkheid durfden te nemen én te dragen.

Er was een aantal plannen in gang gezet. Plannen die een groot deel van de problemen op zouden lossen. In delen van Afrika zou binnenkort een geheimzinnig virus 75% van de bevolking doden. Hetzelfde zou gaan gebeuren in Zuid-Amerika en grote delen van Azië. In India stond een natuurramp op de planning. Die natuurramp echter zou opgewekt worden door technologieën die zijn professoren ontwikkeld en verfijnd hadden. Er zou geen haan naar kraaien. Voor het Midden-Oosten hadden ze wat risicovoller plannen ontwikkeld. De toch al explosieve situatie daar zou door stromannen aangewakkerd worden en wel in zo’n mate dat de boel volkomen zou escaleren.

Het resultaat: een reductie van de wereldbevolking met 45%. Daarmee waren veel problemen opgelost, voedseltekorten verdwenen, natuurlijke hulpbronnen die veel langer mee zouden gaan, minder vervuiling, peace in his time.

Hij zou de geschiedenis ingaan als redder der aarde. Maar niemand zou het weten.

________________________________________________________________

Een nieuwe WE-300 met als onderwerp: oplossing. De andere bijdragen ook lezen? Klikkerdeklik.

Buurman & Buurman

Kleine Zus ging vorige week samen met papa naar Buurman & Buurman. Want ik vond dat dat het beste paste. Ze heeft namelijk ook nog een voorstelling van ‘Le petit prince‘ en van ‘Klein Duimpje‘ op het programma staan. Naar één van die voorstellingen gaat oma mee (welke lijkt jou het leukst mam?) en dan ga ik naar de andere voorstelling.

Zeg nou zelf: stoere mannen als Buurman & Buurman, daar moet papa toch mee naar toe? Zelf vond papa dat gelukkig ook en Kleine Zus en papa genoten van de voorstelling.

Mr. T. vertelt dat het zo leuk is om te zien hoe Kleine Zus helemaal opgaat in het verhaal. Hoe ze, gebiologeerd, naar het podium zit te staren. Hoe ze meedoet als dat nodig is. Hoe ze klapt en glundert. En hoe hij geniet van deze qualitytime met zijn jongste dochter.

Faire pipi ;-)

Ik vraag me nu eigenlijk vooral af: wat zou er gebeurd zijn dat die ene panda denkt dat hij (zij?) dit moet doen bij de andere panda?

Wat denk jij, wat wil die ene panda de andere duidelijk maken?