Van de goedheiligman (hoe toepasselijk eigenlijk) kreeg ik vorige week ‘De uitnodiging‘ van W. Paul Young.

Op de achterflap:

De jongste dochter van Mackenzie Allen Phillips, Missy, is tijdens een kampeervakantie ontvoerd. In een verlaten hut in de wildernis van Oregon worden er aanwijzigingen gevonden die erop duiden dat ze op brute wijze om het leven is gebracht. Vier jaar later ontvangt Mack, die nog steeds in diepe rouw is, een opvallend briefje -schijnbaar van God- met de uitnodiging om opnieuw naar de hut te gaan en daar een weekend door te brengen.

Tegen zijn gevoel in keert Mack terug naar de plek des onheils. Hij komt daar aan op een koude winterse dag en stapt zijn grootste nachtmerrie weer binnen. Wat Mack in de hut vindt, verandert zijn leven volledig.

In een wereld waarin religie steeds minder betekenis lijkt te krijgen, worstelt De uitnodiging met de tijdloze vraag: waar is God in deze wereld vol onbeschrijflijke pijn en verdriet? De antwoorden die Mack krijgt, zullen je verbazen en wellicht net zo veranderen als ze hem hebben gedaan.

Het is apart om een boek te lezen waarvan je eigenlijk niet eens weet of het nu wel of niet ‘echt’ gebeurd is. Want de opzet van het boek zou er op kunnen wijzen dat het dus echt wel gebeurd is. En wat vind ik dan, als het echt wel gebeurd zou kunnen zijn? Nou, dan vind ik vooral dat ik daar even over moet googlen en dat leverde me het antwoord op. Dat ga ik echter hier niet neerzetten want ik denk dat je dit boek eerst gewoon móet lezen! En dat het eigenlijk niet eens belangrijk is of het wel of niet echt gebeurd is. De boodschap van het boek is namelijk een heel mooie.

Het gaat over geloven, over leed, over eigen keuzes van mensen, over onafhankelijkheid, over eisen, over recht op van alles menen te hebben, over de samenleving, over vergeten en vergeven. Het is een complex boek maar op de een of andere manier kijkt God (die in het boek Papa wordt genoemd) heel erg nuchter en simpel naar de dingen: laat al je vooroordelen vallen, oordeel nergens over, niet over goed en kwaad. Geef je over aan mij. Vertrouw op mij. Nou, hoe moeilijk kan het zijn? Heel moeilijk natuurlijk. Zeker in de tijd waarin we leven, waarin we alles onder controle willen hebben en waarin we onafhankelijk willen zijn.

Een paar interessante stukjes uit het boek:

* * *

Ik ben niet degene die jij denkt dat ik ben, Mackenzie. Ik hoef mensen niet voor hun zonde te straffen. De zonde straft zichzelf, ze verteert je van binnenuit. Het is niet mijn bedoeling om zonde te straffen, het is mijn vreugde om te genezen.

* * *

Wij kennen niet zoiets als eindverantwoordelijke onder elkaar. Alleen maar eenheid. We staan in een horizontale cirkelvorminge relatie tot elkaar, niet in en verticale gezagsorde, of hiërarchie zoals jullie voorvaderen het hebben genoemd. Wat je hier ziet, is een relatie zonder enige vorm van machtsoplegging. We hoeven geen macht over de ander uit te oefenen, omdat we altijd op het beste uit zijn. Hiërarchie heeft voor ons geen enkele betekenis. … De mens is zo verloren en beschadigd, dat hij zich niet kan voorstellen dat mensen met elkaar kunnen werken en samenleven zonder dat iemand de leiding neemt.

* * *

Als je eenmaal met hiërarchie begint, kom je er al snel achter dat je regels nodig hebt om die hiërarchie toe te passen en in stand te houden. Vervolgens heb je wetten nodig en moet je erop toezien dat de regels worden nageleefd. Tenslotte krijg je een soort leiderschapsstructuur of gezagsverhouding die de relaties eerder verstoort dan stimuleert. Een relatie die niet gekoppeld is aan macht kom je zelden tegen.

* * *

Wij respecteren zorgvuldig jullie keuzes en daardoor werken wij binnen het kader van jullie systemen, terwijl we tegelijkertijd ons best doen om jullie ervan te bevrijden’, vervolgde Papa. ‘De schepping heeft een heel ander pad bewandeld dan wij in gedachten hadden. In jullie wereld wordt de waarde van het individu voortdurend afgewogen tegen het voortbestaan van het systeem, of dat nu in politiek, economisch, sociaal of religieus opzicht is. Eerst wordt één persoon, dan een paar en ten slotte worden zelfs velen eenvoudigweg opgeofferd om het voortbestaan van dat systeem veilig te stellen. Op een of andere manier ligt dit ten grondslag aan iedere machtsstrijd, elk vooroordeel, elke oorlog en elk misbruik van relaties. De zucht naar macht en onafhankelijkheid is zo alomtegenwoordig dat men het gewoon is gaan vinden.

* * *

Mack, dat komt doordat jullie alleen maar het instituut zien, een door mensen opgezet systeem. Dat ben ik niet komen bouwen. Ik zie mensen en hun leven, een levende gemeenschap van al degenen die mij liefhebben, en niet gebouwen en programma’s.

* * *

Je hoeft het niet allemaal te begrijpen. Wees maar gewoon bij mij.

* * *

‘Ik wil het echt begrijpen. Ik bedoel, ik vind dat jij zo anders bent dan de goedbedoelde religieuze waarden waar ik mee opgegroeid ben’. ‘Hoe goedbedoeld ze ook mogen zijn, je weet dat het religieuze systeem mensen kan verteren!’ zei Jezus nogal fel. ‘Er wordt heel wat gedaan in mijn naam dat niets met mij te maken heeft en vaak zelfs -onbedoeld- tegengesteld is aan mijn bedoeling’.

* * *

Ik schep geen instituten, dat heb ik nooit gedaan en zal ik ook nooit doen.

* * *

Ik vond het een interessant boek. Het laat zien dat God oorspronkelijk louter en alleen liefde is. Dat de geschiedenis er religie van gemaakt heeft is een heel ander verhaal. Ik heb vol interesse de gesprekken van God met Mackenzie en/of met Jezus en de Heilige Geest gelezen. Maar om het echt goed door te laten dringen, moet ik het eerst maar ‘ns goed laten bezinken het vervolgens toch nog minstens 1 of 2 keer lezen. Denk ik.