Mr. T. heeft een vriend. Een vriend die not my kind of guy is zeg maar. Ik heb gewoon heel weinig met die man. Maar het is een vriend van Mr. T. en die man (laat ik hem verder Sjef noemen) maakt op dit moment een zwarte periode door.
Sjef ontmoette een jaar of 9 geleden een vrouw (laat ik haar takkewijf Kim noemen). Sjef en Kim werden verliefd, Kim vertrok bij haar toenmalige man en Sjef en Kim werden een stel. Kim had al twee kinderen en uiteindelijk zijn Sjef en Kim getrouwd. Sjef en Kim kregen twee kindjes (nu 4 en 5). Had ik al niets met Sjef, met Kim had ik nog minder. Maar hé, er waren twee mensen gelukkig! Wat wil je nog meer?
De eerste jaren van Sjef en Kim waren (voor zover ik dat kan beoordelen) heerlijk saai (en saai is goed, daar zijn we het toch overeens niet?). Met het opgroeien van de twee oudste kinderen volgden er verontrustende berichten over die twee kinderen (Jeugdzorg, bureau Halt en zo) en duidelijk was dat zowel Kim als Sjef de zorg voor de twee oudsten niet echt aankonden. Dat beloofde wat als de kleintjes groter zouden groeien.
Een dik half jaar kwam het bericht dat Kim verliefd (l’histoire se répète) was geworden op een ander en dat ze bij Sjef weg zou gaan. Gruwelijk vervelend, voor alle partijen. Een huwelijk naar de knoppen, vier kinderen de dupe.
Nu weet ik natuurlijk helemaal niet hoe hun huwelijk was, hoe ze met elkaar omgingen en dat soort dingen. En zoals ik al schrijf, ik héb gewoon niets met beiden, maar op dit moment ben ik eigenlijk toch wel pislink op Kim.
Zij begint een affaire, zij gedraagt zich in de beginperiode dat ze nog samen in een huis wonen als een doorgedraaide tiener (veel uitgaan, totaal geen verantwoordelijkheidsgevoel richting haar kinderen, nachten wegblijven zodat Sjef ‘s ochtends niet naar zijn werk kan en dat soort ‘grappen’), zij eist vervolgens het vertrek van Sjef (die tijdelijk ergens gehuurd gaat zitten), zij woont tot afgelopen week in het huis wat hij lang geleden kocht, zij vertrekt uiteindelijk uit dat huis, zij eist de kinderen op, zij verhuist naar een woonplaats een dikke 25 kilometer verderop (waar ze intrekt bij haar nieuwe lief die ook al twee kinderen heeft!), zij haalt (zonder overleg) haar twee jongste kinderen van school en doet ze op een school in haar nieuwe woonplaats, zij, zij, zij. Zij heeft alle rechten.
Sjef verhuisde gisteren terug naar zijn oude woning (die overigens te koop staat want hij dacht dat het huwelijk voor eeuwig was en trouwde vervolgens in gemeenschap van goederen met haar) en trof een enorme puinhoop aan. Hoe ik dat weet? Nou, Mr. T. ging hem gisterenmiddag mee helpen verhuizen en Mr. T. was verontwaardigd over de troep -letterlijk en figuurlijk- waarin Sjef momenteel zit. Kim verzuimde ook nog even 4 maanden hypotheek af te lossen (Sjef zat elders met een flinke huur te kijken) en betaalde ook geen gas, water en elektriciteit.
Sjef ziet zijn kinderen nu een weekend in de twee weken en is daar diep ongelukkig mee.
Ik ben hier zeer verontwaardigd over. Hoe kan het toch zo zijn dat dit kan gebeuren? Volgens mij heeft de advocaat van Sjef ook wel een paar behoorlijke steken laten vallen, maar hoe kan het nou zomaar gebeuren? Dat een vrouw kan doen wat ze wil en dat een man vervolgens met de ellende zit? Nogmaals, ik weet er het fijne niet van (en dat wil ik ook helemaal niet weten), maar hier begrijp ik geen bal van.
ja hier klopt iets niet helemaal….dat mens is niet helemaal snik denk….al die kindertjes. Binnenkort heeft ze 2 kids met dr nieuwe lover…en bint het verhaal weer opnieuw. Wat erg zeg…ook voor die man
tja, sjef had het kunnen weten: was dit al niet eerder gebeurd?
hoe dan ook, ik vind het zielig voor de kinderen, die zijn het grootste slachtoffer.
Heel verdrietig. Je staat inderdaad weerloos tegen mensen die alle recht naar hun eigen hand zetten. In een democratie heb je geen middelen om je daar tegen te verweren……….. Maar mijn overtuiging is ook: vroeg of laat krijg je zulk gedrag om je oren, dat kan niet anders. Maar er gaat een berg van verdriet aan vooraf.
Rotsituaties zijn dit… En de ‘beste’ trekt meestal aan het kortste eind… En inderdaad, al is Sjef niet jouw vriend, zielig is dit wel…
vreselijk. echt. heel veel sterkte voor ‘sjef’, ik hoop dat de toekomst hem en vooral ook zijn (en haar) kinderen beter gezind gaat zijn!!!
En dan te bedenken dat ik het al pijnlijk vind (ik ben zelf opgegroeid met gescheiden ouders) om aan te zien dat de ouders van een vriendinnetje van mijn oudste uit elkaar zijn gegaan – toen het vriendinnetje ongeveer zes was en haar broertje vier – en die ouders gaan tenminste nog als normale mensen met elkaar om en verdelen de zorg bijna gelijk…
Hoe lullig het ook is. Zo gaat het vaak. Erg maar waar.
Gelukkig zijn wij ooit verstandig uit elkaar gegaan. Nu ik dit lees ben ik daar zelfs dankbaar voor.
Wat ontzettend voor die kindjes!
Wat sneu voor de kinderen.
Ik vind dit echt verschrikkelijk. Op dit moment maak ik in mijn familie iets soortgelijks mee. Maar in dit geval is vader de boosdoener. En als je denkt dat moeder altijd aan het langste eind trekt… Nee, in dit geval niet, terwijl dat in mijn ogen wel eerlijker was geweest, in deze specifieke situatie. Het hangt er misschien ook vanaf welke advocaat je hebt en voor welke rechter het komt. Het is hoe dan ook ellende. Ik kan me niet voorstellen dat je je kinderen dit soort dingen aandoet. En ook niet de persoon waar je ooit zoveel van hield.
Wat vreselijk is dit soort mensen toch. Alleen maar gericht op zichzelf en totaal geen verantwoordelijkheid tegenover 4 kinderen. Die er in dit geval zeer zeker de dupe van worden, want met zo’n instelling kun je problemen verwachten. Dat er gewoon heel veel levens tot een puinhoop worden gemaakt, doet ze klaarblijkelijk niets. Onvoorstelbaar. Ik kan me goed voorstellen dat je daar verontwaardigd over bent.
Janny
Ik snap er ook helemaal niets van. Ik lees wel eens vaker dit soort verhalen, val dan van mijn stoel, maar in mijn vrienden- en kennissenkring komt dit gelukkig gewoon (nog) niet voor. Ik vind het dus gewoon compleet onvoorstelbaar. Dat mensen zo zijn, zo doen, zo ontzettend egoïstisch zijn.
Moeilijk om je standpunt te bepalen, lijkt me. Maar dat hoeft ook niet, net wat zuster Klivia schrijft. Gewoon Sjef helpen waar nodig is. En heel veel van Mr. T. blijven houden!
Kimmetje verdient een flink pak rammel en hup! daarna naar het opvoedingsgesticht. Om nu zonder enig gevoel van verantwoordelijkheid je kinderen met je mee in het ongewisse te sleuren, gaat mij te ver. Zou ze misschien meer van zichzelf dan van de kinderen houden?
Een scheiding kent eigenlijk alleen verliezers, maar het zijn doorgaans de kinderen die er het meest onder lijden. Ik wens beide ouders veel wijsheid bij alle beslissingen die moeten worden genomen.
Dit is zeker weten een takkewijf. Ik ken er nog zo eentje en helaas lijden onze zoon en kleindochter daar onder. Te triest voor woorden.
wat is dat erg he, ik ken ook van die drama’s, maar ook geleerd er naar te kijken als er hulp wordt gevraagd te helpen.
Maar…wat ik wel zie is dat er veel mensen (hoop niet dat ik nu op tenen trap) bij de minste of geringste gevoel voor een ander verdwenen zijn.
Het is zo ontzettend moeilijk.
Hoe dankbaar wij mogen zijn dat manLief uit zijn eerste huwelijk geen kinderen heeft… Dat wordt op zo’n moment weer eens extra bevestigd.
En ook in onze omgeving. Een moeder met 3 kinderen uit twee huwelijken die alles naar haar hand denkt te kunnen zetten. Maar ook een (v-)echtpaar waar beiden de ander niets gunnen en de slechtste ouder vinden die je maar kunt denken.
Als je de ander niet als goede ouder ziet, hoe kun je dan ooit besluiten samen aan kinderen te beginnen… Naief van mij misschien, en ik hoop zo naief te blijven.
Dat zulke mensen ook echt bestaan, en niet alleen hele zielige figuren zijn waar je af en toe in een persberichtje van leest of hoort… Te zot voor woorden, toch? Waarom zijn sommige mensen zo? Erg voor de kinderen, dat vooral.
Zó triest voor de kinderen ….. Wat kunnen sommigen toch een puinhoop van hun leven maken …..
Je hoort het zo vaak dat de moeder alle rechten krijgt. Ik vind dat echt onbegrijpelijk!
Je bent met z’n tweeën begonnen, de kinderen zijn (met liefde) door tweeën gemaakt, in dit geval… Dan heeft hij toch ook zijn rechten..
Liefs
Wij hebben hetzelfde meegemaakt met de kinderen van mijn echtgenoot en weet je wij zijn vandaag 20 jaar getrouwd en nog steeds hebben wij last van deze ex .. het blijft stoken en roepen. Is het niet de kinderen opzetten tegen de vader dan zijn het nu de kleinkinderen tegen de opa .. ik heb mij al helemaal teruggetrokken emotioneel van deze kinderen, heel hard maar ben er al zo klaar mee. Ik vecht voor mijn man en wat zij doet met haar kinderen en kleinkinderen krijgt ze nog wel een keer om de oren !
Mannen hebben schijnbaar geen rechten …
Elise
Hoe een huwelijk ook is, je weet er nooit het fijne van. Wat ik verschrikkelijk vindt is dat de moeder altijd het laatste woord heeft. Mijn zwager maakte het ook mee, je zag hem in een krimpen. Nu is het al een jaar of 5 a 6 geleden en het gaat goed met hem. Ze hadden eerst co-ouderschap, maar de moeder wilde dat niet meer maar 1 x in de 2 weken en zo geschiede. Een vriend van ons heeft zijn kinderen al 2 jaar niet gezien, de moeder wil het niet, en zo geschiede.Walgelijk! Nou ja, euh ik kan hier nog aardig over door praten.
Ik hoop dat die vriend er bovenop komt en geniet van de kinderen wanneer ze er zijn.
Ah, bah, bah, bah!! Vervelend voor Sjef maar oh wat intens naar voor die kinderen. Oh, enne Sjef moet zeker eens op zoek naar een andere advocaat want hij heeft meer rechten dan dit. Geloof me, daar heb ik tegenovergesteld juist veel last van.
🙁 Wat een ellende voor die kindjes zeg! Bah!
Triest. Alweer een verhaal met alleen maar verliezers.
Ik kan me voorstellen dat je je mening hebt en dat die gekleurd is omdat man met Sjef bevriend is. Maar idd, je weet er het fijne niet van. Je weet als buitenstaander nooit wat er achter de voordeuren van mensen gebeurd. Ik heb al een poosje geleden geleerd geen partij te kiezen en er emotieloos onder te blijven. Scheidingen en andere ellende van andere mensen dan ikzelf zijn hun pakkie an. Ik help, luister alleen maar en bied een luisterend oor, verder niet.