De tuinkamer waar ik in mijn vorige logje over vertelde was veranderd in een soort rommelhok. Onze zoon had een huis gekocht en zou binnen afzienbare tijd vertrekken en mijn man was als vrachtwagenchauffeur lange dagen van huis zodat ik me in de nabije toekomst meestal alleen aan tafel zag zitten en dat leek me best eenzaam.
Op dat moment zag ik de advertentie in ons huis aan huisblad: Gezocht woonruimte voor een 20-jarige student. In gedachten zag ik weer jonge mensen in huis, verhalen over studie en uitgaan, iemand om een beetje te verwennen en het de moeite waard vinden om aandacht aan de maaltijd te besteden.
Na een telefoontje kwam M. met z’n ouders kennis maken en na een paar dagen werd er gebeld dat ze de kamer graag wilden huren. Een grappig argument van zijn vader was: die mensen hebben dezelfde planten in de tuin als wij, dus dat zal best goed gaan.
En zo kwam M. bij ons wonen. M. die al z’n hele leven stotterde en op de M.T.S. in Nijmegen had gezeten. Daar werd hij door klasgenoten zo erg gepest dat hij maanden lang wel van huis vertrok maar hele dagen door de stad zwierf omdat hij niet meer naar school durfde. Toen zijn ouders hier eindelijk achter kwamen zijn ze in onze gemeente gaan praten waar ook een M.T.S. was en zeker in die tijd was dat in vergelijking met Nijmegen nog een soort dorpsschool. Er werd besloten dat M. een andere richting zou gaan kiezen en zo een heel nieuwe start kon maken. Hij was er zich ook wel van bewust dat dit de laatste kans was op een behoorlijke opleiding maar wat had de jongen het zwaar in het begin.
Zijn moeder had altijd zoveel mogelijk geprobeerd om problemen voor hem uit de weg te ruimen en dat had hem niet erg weerbaar gemaakt. Maar hij heeft het volgehouden! Drie jaar lang heeft hij bij ons gewoond en ná z’n stagejaar is hij geslaagd voor werktuigbouwkunde.
Zo is deze periode voor M. én voor ons een win-win situatie geworden. Nu heeft hij een mooie baan waarvoor hij zelfs vaak naar het buitenland moet en het voornaamste: zijn zelfvertrouwen is flink toegenomen waardoor ook het stotteren tot een handteerbaar probleem is geworden.
Na 16 jaar gaan we nog elke zomer met zijn ouders een dag op stap. We maken een fijne fietstocht, koken voor elkaar, bekijken elkaars bloemen en planten en wisselen stekjes uit.
Afgelopen zomer fietsten we samen naar Duitsland waar M. met z’n vriendin een mooi huis bewoond. We zijn trots op hem!
Wat een mooi verhaal en een hele leuke herinnering. Dat het contact er nog altijd is is helemaal leuk!
Fijn als je zoveel voor een ander kunt betekenen en er zelf net zoveel voor terugkrijgt (al was dat niet de bedoeling.) Een prachtige gastblog!
Mooi zeg!
toen onze dochter, nog net geen 18, op kamers moest, was er ook zo’n klik:
De vrouw des huizes ook in het kleuteronderwijs, net als ik,
we droegen dezelfde jas,
Qua inrichting hadden we dezelfde smaak…….
Er is nog altijd contact, niet veel, maar wat er is, is goed!
Wat een mooi logje. Bijzonder knap ook van M! Fijn dat er nog contacten zijn zeg.
Mooi verhaal..! Zelfde planten, ja logisch toch!? Fijn dat hetallemaal goed is afgelopen met M!
(Ik moest eventjes schakelen: Zoon? Zoon? Uit huis? Heb ik iets gemist? Toch maar vaker de titel lezen dus, haha!)
Jullie verdienen allebei een lintje M en jij.
groetjes ,Ria
Wat een bijzonder verhaal. Ik vind het zo bewonderenswaardig dat jullie je huis voor anderen openstellen! En wat mooi dat jullie nog steeds contact hebben 🙂
Hé mam, hoe die tijd van M. in Nijmegen was is eigenlijk nooit echt tot mij doorgedrongen. Jemig, ik schrik daar best van. Voor mij is M. altijd een behoorlijk onzichtbaar iemand in huis geweest. Tja, ik woonde ook niet meer thuis en echt een band met zo’n jonge vent had ik niet bepaald. Hoe anders was dat met Jessica. Ik ben benieuwd naar je logje als je over haar gaat schrijven. Ik vind het wel heel leuk om te horen dat jullie nog steeds met zijn ouders omgaan en dat ook het contact met M. nog steeds bestaat. Wat ik dan trouwens weer wel heel knap van M. vind is dat hij zo trouw is aan zijn vriendin. Hoeveel jonge mensen zouden iemand die zo ziek is niet gewoon in de steek laten?
Een prachtig stukje geschreven door een prachtmens!
Dat is inderdaad een win-win situatie. U blij, hij blij, echt geweldig!
Dat kan ik me heel goed voorstellen! Wat moet het een fijn gevoel geven dat het zo goed met hem gaat. En wat super dat jullie al tijd tijd contact met elkaar hebben gehouden, een band voor het leven.
Prachtig stukje dat met zoveel trots en liefde is verwoord. Mooi dat jullie elkaar nog steeds zien….zo waardevol.
Mooi bericht!
Wat bijzonder, Kier…! Ik zit te genieten van de liefde. Echt waar!!
Een ware win-win situatie!
Hulde voor jullie en een dikke pluim voor M.
Wat een mooi en ontroerend stukje weer mevrouw Kier. Prachtig! Wat bent u toch een geweldig mens.