Goed, Kleine Zus en ik gingen vorige week woensdag schaatsen. Want hé, dat is dan wel niks voor mij, maar als er ijs ligt dan moet je er ook van profiteren dus offerde ik me volgaarne op voor de pret van Kleine Zus.
Kleine Zus kluunt vol enthousiasme de ijsplak op en ziet, oh wat leuk, een jongetje uit haar klas zitten. Blij roept ze naar hem: ‘Hé M., ga je met mij mee schaatsen?’. De reactie van M.: ‘Nee, want ik haat jou’.
Ik denk, huh, hoor ik dat nou goed en vraag: ‘Pardon, wat zei jij nou?”. Waarop M. dus totaal niet reageert. De papa van M. (die M. zijn schaatsen aantrekt) zegt: ‘Maak je niet druk, dit is weer zo’n typische jongensreactie’. Huh denk ik alweer, en ik zeg: ‘Dat kan wel zo wezen, maar als je zoiets niet eens corrigeert, waarom vragen we ons dan af waarom veel kinderen zo brutaal zijn?’. Maar het meeste baal ik van het sippe gezichtje van Kleine Zus én het feit dat zij tegen me zegt: ‘Zo doen jongens altijd’.
Wat later schaatst Kleine Zus stoer haar rondjes. Op enig moment zijn er wat jochies van pak ‘m beet 9 jaar die op het stuk waar Kleine Zus en andere kleine meisjes aan het schaatsen zijn sneeuwballen beginnen te gooien. En da’s niet handig. Zeker niet bij die wankele beginnelingen. Een moeder vraagt of de jongeheren wat verderop hun sneeuwballen willen gaan gooien. Hun reactie: ‘je bent mijn moeder niet’ en ze gaan gewoon door. Werkelijk waar, hier zakt me de broek van af (en da’s niet zo fijn als het koud is). Ik vind het echt heel suf om (weer) te moeten constateren dat ook al in ons kleine dorpje er zulke brutale jongetjes zijn. Want echt, het zijn nog maar van die mennekes!
Want helaas, ook op het vandalistische vlak kunnen we inmiddels meepraten. Er is een groepje notoire opgeschoten kereltjes die de boel vernielen en verzieken. Ik kan daar pislink om worden. Doe wat je wilt met je vrije tijd, ga rondhangen als je dat graag wilt (al heb ik werkelijk waar geen idee wat er nu aan is om in de vrieskou ergens stoer te gaan staan wezen): maar blijf met je tengels van andermans spullen af!
Wat me ook wel zorgen baart: de laconieke houding van vooral Grote Zus (en in mindere mate Kleine Zus) als ik mijn frustratie hierover uitspreek. ‘Ach, mam’, zegt Grote Zus: ‘zo zijn jongens nu eenmaal’. En tegen zo’n uitspraak lieve mensen, daar kan ik heel erg slecht tegen! Ik voel me af en toe een Don Quichot, een roepende in de woestijn. Waarom spreken we kinderen niet aan op hun gedrag??? Waarom accepteren we onbeschoftheid??? Of maak ik me -again- druk om niets?
Disclaimer: ja, ik scheer een heleboel jongens hier over één kam en nee, je hebt niet per definitie geluk als je een meisjesmama bent.
Ik sluit me aan bij de vele reacties voor mij. Ik heb geen zoons, maar als ik ze wel had zou ik dat echt niet accepteren – en mijn man ook niet. Typisch voorbeeld ook van asociale vader…
Dat is niet typisch jongensgedrag, dat is gewoon asociaal gedrag van kinderen die niet opgevoed worden. Er zijn ook meisjes die zo verschrikkelijk doen. Sommige ouders kunnen hun kinderen zo verpesten.
Als opvoedende ouder dien je HET goede voorbeeld te geven aan je kinderen.
Zodra de kinderen het in jouw ogen niet goed doen, spreek daarop de ouders aan.
Ik heb dat ooit gedaan met een ouder bij de voetbal.
De jongens stonden te wachten op vertrek van een uitwedstrijd en ondertussen vermaakte zij zich in de papiercontainer.
Er kwam wat papier naar buiten bij die baldadigheid en ik sommeerde de jongen het weer in de container te gooien.
Eerst keek hij mij aan, waarop ik een stap ( dreigend ) naar voren kwam.
Hij vlug aan het opruimen maar sloeg nog wat papier over waarop ik hem vastgreep en hem wees op wat hij ‘vergeten’ was.
Daar kwam mam’s op mij afstormen, hoe ik het in mijn hoofd haalde haar kind vast te pakken?
Ik zeg haar op Hulkse wijze, dat ik haar ook wel even wilde vastpakken om dat papier in die container terug te krijgen.
En daarna wat rustiger vraag ik haar, “waarom moet IK het aan uw zoon vragen om het op te ruimen”?
Daar had mam’s geen antwoord op.
Waarop ik zei, “er schiet iets tekort in uw opvoeding”.
Da’s wel erg leuk hoor als er veel ouders omheen staan!
Er zijn inderdaad zulke jongens. Maar o wee als ik die van mij zo zie doen of via via hoor dat ze zich misdragen: dan krijgen ze straf. Ik vind het onacceptabel. Die vlieger gaat ook op voor mijn dochter. Voor brutaliteit hanteer ik een zero tolerance beleid :-).
Schei toch uit, zo doen normale jongens echt niet. Gewoon een gebrek aan hun niet-gecorrigeerde opvoeding.
Ik zou zeggen: de volgende keer alle meiden en vrouwen op de ijsbaan verzamelen en inmaken die gasten met sneeuwballen.
Toen mijn Dochter in groep 3 zat, waren er een paar vervelende buurtjochies die altijd: “jongens zijn sterk, ze bouwen een kerk.” zeiden. En vertelden promp dat “meisjes slap zijn als pap”. Waarop ik alle meiden uit de buurt sommeerde te zeggen: “jongens zijn vies, ze stinken naar de pies”.
Ik weet het: ik scheer ze allemaal over een kam, en het is ook vast niet verantwoord, maar helpen deed het wel!
als jongensmama kan ik zeggen, zo doen jongens echt niet.
fatsoenlijk opgevoede kinderen doen zoiets namelijk niet.
andere kinderen dus helaas wel, jongens én meisjes..
Vaak zijn de vaders stiekem best een beetje trots op hun zoontje dat zo stoer durft te zijn…dat maakt het nog erger. Wel is het zo, dat jongetjes meer agressie in zich hebben dan meisjes, dat is echt anders. Ik vond het erg moeilijk toen mijn kleuterjongetjes in hun agressieve vecht periode waren (rond 5 jaar), maar het heeft te maken met hun identificatie. Ze moeten zich losmaken van hun verzorgende moederkant en ze weten nog niet zo goed wat een verzorgende vaderkant is, dus wijzen ze alles wat lief en verzorgend is een tijdje af…….. In de pubertijd doen ze het nog eens dunnetjes over. Ik heb wel van mijn jongenskinderen begrepen dat het moeilijk is om je te onttrekken aan dat macho-gedoe, wil je emotioneel een beetje overleven. Als moeder van een zoon die een poosje drugsverslaafd is geweest, zal ik niet zo snel zijn om de schuld bij de opvoeding te leggen.. Je wilt ook niet de tachtigjarige oorlog met je kinderen uitvechten als ze in een moeilijke periode zitten. Dan ben je ze namelijk helemaal kwijt. Het is echt niet makkelijk om het allemaal goed in balans te krijgen. Wel is het zeer de moeite waard trouwens.
Raar dat die vader niet corrigeert, hij is de eerste die dit moet aanpakken en afkeuren. Mijn zoon is gepest op de lagere school door jongens die altijd iets aan te merken hadden op hem en hem de meeste vreselijke dingen toewensten… het gebeurt altijd; jongens of meisjes, het maakt niet uit en leeftijd maakt ook niet uit.
Ik maak me zorgen en hoop het beste!
Zo zijn jongens gelukkig niet. Ik vind daarom dat de ouders heropgevoed moeten worden!!
Erg hoor, zo jong en dan al zo brutaal uit de hoek komen. En dan ook nog een vader die het niet corrigeert, dat vind ik helemaal erg! Het opvoeden moet toch van de ouders komen!? Weet wel dat als mijn neefje of nichtjes zo zouden reageren als dat jongetje, ze van hun ouders wel iets te horen zouden krijgen!
Een fijne dag
liefs Insoon
ps: sorry voor al dat geleuter over mijn nieuwe tv hoor, zal de nieuwigheid wel zijn 😉
Wel hier en donder..als mijn zoon zo zou reageren, was ik er nog niet klaar mee, en ik vind het wel erg makkelijk van die vader om te zeggen zo zijn jongens nu eenmaal, alsof dan het gedrag gerechtvaardigd is.
Nee hoor geen donquichot , heel goed van je!!!
Overigens kun je niet altijd de schuld aan de opvoeding geven, maar dat terzijde. Je kunt het wel proberen, opvoeden.
Hier is dochter minder verlegen en communicatiever, dus als het op brutale monden aankomt zal het eerder dochter dan zoon zijn (nummer drie tel ik even nog niet mee). Maar beiden zijn veruit niet zo brutaal als veel anderen uit hun klas. En dan bedoel ik zowel brutaal in negatieve zin zoals jij hierboven vertelt, maar ook gewoon open en eerlijk vragen. Er komen vriendinnetjes van zes hier spelen die naar mij toekomen “XXlien, mag ik nu een snoepje” ? Dat vind ik echt not done, terwijl veel ouders daar niet zo’n punt van maken. Als je wat hebben wilt moet je het vragen, is meer en meer de houding tegenwoordig.
Als ik ooit één van mijn jongens iets dergelijks had horen zeggen, had ik meteen maatregelen genomen. Gelukkig werden in de tijd dat zij klein waren teksten als “haat” e.d. niet gebruikt. Het lijkt wel of tegenwoordig alles normaal is. Als een kleuter iets dergelijks zegt, wordt er om gelachen, want ach, hij/zij is nog zo klein. Maar corrigeren moet al vanaf de vroegste jeugd plaatsvinden.
mijn jongetje is pas anderhalf, maar ik kan nu al bevestigen dat jongens echt anders zijn. Hoe dat uit gaat pakken in de toekomst moeten we nog even zien, maar brutale monden vragen wat mij betreft geen geslachtsafhankelijke aanpak.
Overigens; mijn dochter vindt jongens stom en is er niet bang voor dit te uiten. Jegens jongens. Ik benoem idd wel dat het niet aardig is om dat te zeggen, maar ze is er nogal stellig in. Ik wil het haar niet verbieden, maar leren dat ze er iemand mee kan kwetsen. Hoewel het woord haten dan wel weer ten strengste verboden is…
Opvoeden is gewoon hard werken (altijd, dus ook in het weekend en op het ijs en op feestjes en in restaurants aargh, je weet waar ik nu aan denk) en daar hebben sommige ouders geen zin in.
Als kinderen met dit gedrag wegkomen (niet gecorrigeerd worden), leren ze niks.
Heel vervelend dit en heel jammer dat het ‘aanvaard’ wordt. Het is asociaal in de letterlijke zin van het woord.
Het ergste is zoals je zelf aangeeft, dat de ouders gewoonweg niets zeggen. Dus die jongens doen maar op want ze worden niet terecht gewezen. Moesten wij eens in onze tijd doen, dat deed je maar één keer.
Maar als er een paar jochies van een jaar of negen zo brutaal reageert als hen gevraagd wordt om ergens anders te gaan gooien, zijn er dan niet drie andere moeders die ook een stap naar voren doen en de jongens wegsturen?
Als je als volwassene afdruipt als een kind brutaal is, dan krijgt zo’n kind toch het idee dat het wel oké is om zo te reageren?
Er zijn (gelukkig) nog heel veel fatsoenlijke ouders die hun kinderen wél een opvoeding meegeven. Dan laten we het ons toch niet gebeuren dat een groepje kinderen dat die opvoeding in mindere mate meegekregen heeft zo hun gang kan gaan?
(Maar eerlijk is eerlijk, ik had vermoedelijk ook met mijn mond vol tanden gestaan en pas later bedacht wat ik ervan had willen zeggen)
Ik verbaas me ook regelmatig wat ik allemaal hoor, trouwens ook van meiden hoor, heb twee buurmeisjes van 11 en 13 die kunnen er ook wat van.
Wat mij ook wel stoort dat er zo weinig iets van gezegd wordt en als je zelf eens iets kritisch zegt je nog ruzie kan krijgen me de ouders.
Maar ik heb mijn zoon ook wel dingen horen zeggen in zijn pubertijd waarvan mijn haren overeind gingen staan, ze zijn dan ook niet echt ontvankelijk voor ouderlijk tegengas
Wat een etters zeg! Maarja. wat moet je eraan doen?!
Op het koor (waar ik weg ben) zat ook een, erg druk, jongetje. Hij lalde overal tussendoor en moest zich ook óveral mee bemoeien. en wat zegt zijn moeder “hij is onstuimig” Ja? En? Kan hij zich op school ook zo gedragen dan?
Pffffff.
Als jongensmama grijp ik toch echt in. Mijn zoontje is gelukkig niet zo en de meeste van zijn vriendjes ook niet. Hier in de buurt beginnen een paar ettertjes inmiddels door te krijgen dat ze bij mij (en een aantal andere moeders) er toch echt niet mee wegkomen en oh wonder, zich te gedragen omdat ze doorhebben dat het toch eigenlijk wel leuk is om met een groep te spelen ipv te etteren.
De aanhouder wint????
Je maakt je zeker niet druk om niks! Ik kan me hier ook kwaad om maken!! Als mama van 2 jongens doe ik er alles aan om mijn jongens niet zo te laten worden. Ik corrigeer ALTIJD! Tuurlijk zegt mijn kleuter ook wel eens (zo)iets, waar hij het dan weer vandaan haalt mag joost weten, maar hij komt er nooit zomaar mee weg. En ik zal al helemaal nooit zeggen: Och, zo doen jongens nu eenmaal. Wij proberen onze jongens fatsoen, respect en beleefdheid bij te brengen. Maar soms valt dat niet mee, in een maatschappij waarin de ouders steeds lakonieker worden. Mijn kinderen zeggen die woorden, omdat andere ouders het toelaten dat hun kind het zegt! Tsss, echt, ik deel je boosheid! (en onmacht)
Liefs, Suus
Nee. Zo hoeven jongens niet te zijn! Zo waren die van mij tenminste niet. Gevalletje ‘opvoeding met grove fouten’ zou ik zeggen … Ouders moeten ‘t goede voorbeeld geven, goed voorbeeld doet nog altijd volgen.
Ik heb dit soort onbeschoftheid nooit geaccepteerd van onze knullen. Evenmin van hun vriendjes. Die ouders horen ze te corrigeren.
Tsja hier een jongen en meisje mama. Ik snap ook niet dat die vader niet corrigeert. Overigens hoor ik dit soort taal ook regelmatig uit de monden van de meisjes van groep 8 van mijn zoon. Die van mij is nog lekker een kind. In zijn klas zitten al vrij veel van de stoere typetjes met verkering en veel ongein. Die van mij zit nog lekker met lego te bouwen haha. Ik weet zeker dat hij ook wel een lastig zal zijn of het laatste woord wil hebben maar hij heeft een heel klein hartje.
Maar vergis je niet in meisjes hoor. Bij de dochter van vriendin op school zitten hordes meisjes die zichzelf in de brugklas al volwassen vinden, niets accepteren en vechten als katten en dat is geen praktijkschool. Nu wonen wij bij Amsterdam en dat zal zeker wel een rol spelen.
Ook die kleine meid van mij is een engel Tot ze haar zin niet krijgt en ze verandert in een furie. Corrigeren doen we wel maar ze wind papa zo om haar pinkie veel makkelijker dan grote zoon.
Groetjes Nicole
verbeter de wereld begin bij jezelf/eigen kinderen!
Ach je ziet hoe de vader reageert, dus kan je van het jongetje ook niet anders verwachten.
Voorbeeld:
Hier is ineens schieten “in” (ik heb een knulletje) er komt sowieso geen pistool of geweer in huis. Slim als hij is bouwt hij er eentje van duplo. Maar je denkt toch zeker niet dat dat mee naar buiten gaat en er “schiet” bewegingen worden gemaakt naar anderen!!! Enig uitleg was dus zeker op zijn plaats (zeker met bezoek aan de begraafplaats in Margraten vorige maand), en hij snapt het wel. Volgens mij begint het dus echt thuis, en de reactie van de ouders erop.
Ik hoor van Jill geen andere verhalen. Altijd pesten, altijd dingen afpakken, altijd een weerwoord hebben, brutaal zijn. Ik moet alleen eerlijk zeggen dat ik niet het idee heb dat het nu erger is dan toen wij klein waren.
Ook toen al, waren jongens veel baldadiger dan meisjes. Ze moesten altijd uitsloven, gek doen.
Ik ben heel erg happy met mijn zeer rustige dochter. Na een dagje neefjes van Vlam (van 5 en 6) kun je mij wegdragen.
Verschrikkelijk. Dat kleine jochies zo een taal aanslaan en dat een vader dan niet ingrijpt. Dat snap ik niet. En daar zakt mijn broek ook vanaf, was het bij jou geen pantalon tegenwoordig trouwens? En ja, ik ben ook een jongensmama, maar als ik één van mijn jochies toendertijd zoiets had horen zeggen ……