Goed, Kleine Zus en ik gingen vorige week woensdag schaatsen. Want hé, dat is dan wel niks voor mij, maar als er ijs ligt dan moet je er ook van profiteren dus offerde ik me volgaarne op voor de pret van Kleine Zus.

Kleine Zus kluunt vol enthousiasme de ijsplak op en ziet, oh wat leuk, een jongetje uit haar klas zitten. Blij roept ze naar hem: ‘Hé M., ga je met mij mee schaatsen?’. De reactie van M.: ‘Nee, want ik haat jou’.

Ik denk, huh, hoor ik dat nou goed en vraag: ‘Pardon, wat zei jij nou?”. Waarop M. dus totaal niet reageert. De papa van M. (die M. zijn schaatsen aantrekt) zegt: ‘Maak je niet druk, dit is weer zo’n typische jongensreactie’. Huh denk ik alweer, en ik zeg: ‘Dat kan wel zo wezen, maar als je zoiets niet eens corrigeert, waarom vragen we ons dan af waarom veel kinderen zo brutaal zijn?’. Maar het meeste baal ik van het sippe gezichtje van Kleine Zus én het feit dat zij tegen me zegt: ‘Zo doen jongens altijd’.

Wat later schaatst Kleine Zus stoer haar rondjes. Op enig moment zijn er wat jochies van pak ‘m beet 9 jaar die op het stuk waar Kleine Zus en andere kleine meisjes aan het schaatsen zijn sneeuwballen beginnen te gooien. En da’s niet handig. Zeker niet bij die wankele beginnelingen. Een moeder vraagt of de jongeheren wat verderop hun sneeuwballen willen gaan gooien. Hun reactie: ‘je bent mijn moeder niet’ en ze gaan gewoon door. Werkelijk waar, hier zakt me de broek van af (en da’s  niet zo fijn als het koud is). Ik vind het echt heel suf om (weer) te moeten constateren dat ook al in ons kleine dorpje er zulke brutale jongetjes zijn. Want echt, het zijn nog maar van die mennekes!

Want helaas, ook op het vandalistische vlak kunnen we inmiddels meepraten. Er is een groepje notoire opgeschoten kereltjes die de boel vernielen en verzieken. Ik kan daar pislink om worden. Doe wat je wilt met je vrije tijd, ga rondhangen als je dat graag wilt (al heb ik werkelijk waar geen idee wat er nu aan is om in de vrieskou ergens stoer te gaan staan wezen): maar blijf met je tengels van andermans spullen af!

Wat me ook wel zorgen baart: de laconieke houding van vooral Grote Zus (en in mindere mate Kleine Zus) als ik mijn frustratie hierover uitspreek. ‘Ach, mam’, zegt Grote Zus: ‘zo zijn jongens nu eenmaal’. En tegen zo’n uitspraak lieve mensen, daar kan ik heel erg slecht tegen! Ik voel me af en toe een Don Quichot, een roepende in de woestijn. Waarom spreken we kinderen niet aan op hun gedrag??? Waarom accepteren we onbeschoftheid??? Of maak ik me -again- druk om niets?

Disclaimer: ja, ik scheer een heleboel jongens hier over één kam en nee, je hebt niet per definitie geluk als je een meisjesmama bent.

Ik houd van lekker eten. Brood of warm, het is mij om het even, maar van lekker eten houd ik. Waar ik vooral ook van houd is eten met goed gezelschap. Het eten smaakt me dan nóg beter! Uiteraard reken ik mijn gezin tot dat goede gezelschap, maar af en toe met anderen eten is natuurlijk ook niet verkeerd.

Zo hadden wij afgelopen weekend een fijn eetweekend. We begonnen met de zaterdagmiddaglunch waarbij mijn ouders, vaste prik, aanschuiven. Net zoals wij, vaste prik, op dinsdagavond (en zaterdag om de week) bij hen mogen aanschuiven. Ik vind dit heel fijne momenten.

Zaterdagavond waren wij uitgenodigd om bij een oud-collega van mij en haar gezin te komen eten. Zij trakteerde ons op tomatensoep, een pasta-buffet en tiramisu na. Nou, dat was zeker niet verkeerd en vooral ook het bijkletsen was boven verwachting gezellig. Wij gingen er overigens eten omdat Mr. T. hen alweer dik een jaar geleden had geholpen met verhuizen.

Op zondag lunchten wij hier met vrienden en hun zoontjes. Ik bakte broodjes (af mensen, ik bakte ze af, voordat jullie verkeerde ideeën krijgen), kookte wat eitjes, zorgde voor gerookte zalm met philadelphia, sla, komkommer, tomaatjes, oude kaas, lekkere vleessoorten, verschillende broodsoorten en uiteraard voor de kinders zoet beleg (al is Mr. T. buitengewoon gecharmeerd van pure hagelslag).

Mijn oud-collega ging op 1 november weg bij mijn werk en ook onze zondagse gasten zien we niet heel erg vaak. Wellicht dat dát juist maakt dat dit zulke fijne momenten zijn? Samen eten, samen kletsen maar ook samen práten: ik heb er buitengewoon van genoten.