En u is?

Oh verdorie, helemaal vergeten! Vandaag zouden we zogenaamde ‘ontlurklogjes’ gaan plaatsen. Dat deed ik al eerder (klik en klik) maar dat was nog op mijn oude blog.

Sinds september ben ik op mijn eigen domein te vinden en destijds gaf ik aan een select aantal mensen mijn nieuwe domeinnaam door. Inmiddels echter zullen er ongetwijfeld al wat meer mensen zijn die hier komen. Al is het niet meer te vergelijken met de gloriedagen van weleer (zowel wat bezoekers betreft als reacties) en dat is best jammer natuurlijk.

Goed. Lurken komt neer op wel lezen maar zelden of nooit reageren. Misschien dat u daar vandaag verandering in kunt/wilt brengen? Ontlurken dus. Het doet geen pijn hoor. Echt niet. En voor uw gastvrouw is het best heel leuk.

Klik op het reactieveld en laat een keer een reactie achter. Wie u bent, hoe u hier terecht kwam, waar u graag over wilt lezen. Wat dan ook! DOEN!!!

James Rollins

Vorig jaar kocht ik mijn eerste boek van James Rollins (die ook schijnt te luisteren naar de naam James Czajkowski, maar dat verkoopt waarschijnlijk minder goed). Ik schreef toen al dat James er een fan bij had. Tja, inmiddels heeft die fan alle boeken van zijn hand gelezen en ik wil meer!!!

Het laatste boek dat ik van hem las is ‘Dag des oordeels‘. Op de achterflap:

In de middeleeuwen, ten tijde van de kruistochten, stierven op twee plaatsen op de Britse eilanden mensen en dieren massaal een onverklaarbare hongerdood, hoewel hun maag vol zat met onverteerd voedsel. Dit vreemde gegeven is vastgelegd bij een grote volkstelling.

In het heden probeert een machtige groep industriëlen een oplossing te vinden voor de dreigende overbevolking met voedselgebrek als gevolg. Men experimenteert met genetische manipulatie van gewassen, met behulp van bio-organismen die teruggrijpen op een ziekte die in de middeleeuwen heeft gewoed.

Sigma doorziet als eerste de verbanden en het gehele team wordt ingeschakeld. Herbij worden ze op de hielen gezeten door uiterst geraffineerde sluipmoordenaars. Gray Pierce volgt de sporen die vanuit de middeleeuwen naar het heden leiden; Painter Crowe doet onderzoek naar de groep industriëlen, die gemanipuleerd blijkt te worden door het gilde. Er wordt een immens offer gevraagd om de dag des oordeels te kunnen afwenden …

Wederom een geweldige thriller. Net als de andere vijf boeken heeft dit boek een gigantische vaart. Het leest soepel en onderhoudend.

Je vraagt je regelmatig af of de zaken die Rollins beschrijft in het echt ook zo zijn. De schrijver combineert wetenschap en geschiedenis op een treffende manier en grijpt terug naar verleden en toekomst. Wat is waar in dit boek en wat niet? Van sommige dingen zou je willen dat ze niet waar zijn, want het schept niet bepaald een mooi toekomstperspectief. Maar ik ben bang dat met name de stukken over overbevolking en voedseltekorten en de daarmee mogelijk uit te breken oorlogen misschien ooit wel heel erg waar gaan worden.

Koninginnelijstje

Terwijl ik vandaag druk doende ben met lintjes en wat dies meer zij, een vrijdag vragenlijstje voor jullie. In iets andere vorm al ooit eerder op mijn blog gestaan overigens. Maak uw keuze!

  1. Maxima of Willem-Alexander
  2. Vrijmarkt of fietsen versieren
  3. Koningin Beatrix of Koning Willem-Alexander
  4. Werken of vrije dag
  5. Vlaggen of niet vlaggen
  6. Koekhappen of spijkerpoepen
  7. Monarchie of republiek
  8. Prinsessen of burgermeisjes
  9. Oranjebitter of pilsje
  10. Kroon of pruik

Gastlogje 9. Kleinkind(eren)

Oma en opa zijn is (dat zullen bijna alle mensen die dat ook zijn beamen) fantastisch! In ons geval zijn we nog extra bevoorrecht omdat  twee van onze kleindochters op slechts 300 meter afstand wonen. Vanaf hun geboorte hebben we elke week van een oppasdag mogen genieten en al is dit voor Grote Zus niet meer echt nodig toch komt ze op omadag ná school nog altijd even langs voor warme chocolademelk en iets lekkers.

Met Kleine Zus die bijna 7 wordt heb ik een heel bijzondere band. Als ik op zaterdag bij hen ga lunchen is de vaste vraag: “oma mag ik met jou mee om te spelen?” en stiekem hoop ik daar ook al op.

De middag brengen we door met spelen, knutselen, televisie kijken en natuurlijk is ze dol op de computer. Onbegrijpelijk hoe handig kinderen daar mee omgaan en ze troost me als  de spelletjes me écht niet lukken. Was ze er een jaar geleden nog dol op voorgelezen worden, op dit moment is zij het die oma voorleest.

Als ze wil helpen met koken ben ik verwonderd over mezelf en het geduld dat ik dan heb. Het kan me echt niet schelen als heel het aanrecht een puinhoop wordt of er kleine ongelukjes gebeuren.

Het allermooiste is het samen praten. Ze is zo heerlijk openhartig en heeft een uitgesproken menig over veel dingen.

Ze is dol op verhalen van vroeger en de kleinste gebeurtenissen van m’n jeugd op de boerderij wil ze horen. Ze vertelt me met een ernstig snoetje dat ze verliefd is, en dat is zo lastig oma, want dat jongetje zit in mijn hoofd en dan kan ik niet goed rekenen.

Als het een beetje mooi weer is gaan we samen fietsen of zoals afgelopen weekend naar het schoolplein om te skeeleren. Zij rijdt haar rondjes en aan mij de taak om de tijd te klokken.

Vaak zegt Mrs T: ”Mam die dingen deed je allemaal niet met ons” en daar heeft ze gelijk in. Toen had ik het drukker en woog de verantwoording zwaarder. Met je kleinkinderen krijg je een nieuwe meer zorgeloze kans en het is zoals ze zeggen: “bij oma is het anders” en al  is het heerlijk om ze te verwennen toch zal ik me altijd houden aan de normen die ze thuis leren.

Ik weet heel goed dat straks vriendinnetjes en andere zaken belangrijker voor haar gaan worden en dat is ook goed. Maar voorlopig geniet ik met heel mijn hart en voel me een superrijke oma!

Kier.

Totaal verschillend

Ik las twee boeken van twee totaal verschillende categorieën. Het eerste boek komt uit 1974 en heet ‘Eerlijk gezegd’ van Marijke Harberts. In dat boek staan 10 interviews met vrouwen.

Eén van die vrouwen is Betje een vrouw van (rond 1974) 61 jaar oud. Zij woont in een dorp in Brabant en heeft daar een kruidenierswinkel. Betje vertelt over hoe zij jong weduwe werd en hoe ze zwanger achterbleef met een babietje van 5 maanden terwijl ze zwanger was van de tweede (al wist ze dat nog niet). Vier maanden later sterft haar kindje en weer een paar maanden daarna bevalt ze van haar tweede baby. Ze trouwt -noodgedwongen- met een weduwnaar met een kindje. Uiteindelijk krijgen ze samen nog 13 kinderen. Die Betje, dat is de schoonmoeder van mijn tante.

Het is een heel mooi, eenvoudig en sober boekje. Tien verhalen van tien totaal verschillende vrouwen. Een vrouw uit het leven, een vrouw van Indische afkomst, een Joodse vrouw, een getrouwde vrouw die eigenlijk van vrouwen houdt, een vrouw die opgroeide in een weeshuis, zoveel vrouwen, zoveel verhalen. Mooie verhalen, ontroerende verhalen, verdrietige verhalen. Maar in ieder geval verhalen van sterke vrouwen.

Het boekje bevat regelmatig wat knullig taalgebruik maar dat zal ongetwijfeld niet zo geweest zijn in die tijd en heeft een ongelooflijk lelijk lettertype en lay-out. Maar verder, een heel mooi boekje.

* * *

Van een totaal andere orde is ‘The hunger games‘ en wow, wat is dat een gaaf boek. De wereld zoals wij die kennen bestaat niet meer. Panem, een land dat ligt waar nu Noord-Amerika is, bestaat uit het Capitool en 12 ondergeschikte districten. Ieder jaar worden er de hongerspelen georganiseerd waaraan uit ieder district 2 tributen deel moeten nemen. Deze 24 tributen strijden op leven en dood, er zal maar één tribuut overwinnen.

Als het jongere zusje van Katniss Everdeen uitverkoren wordt om dit jaar District 12 te vertegenwoordigen meldt Katniss zich vrijwillig aan om in haar plaats te gaan. De hongerspelen is real life tv ten top. Alles wordt uitgezonden, van de loting en de aankomst van de tributen in het Capitool, de stylisten die zich met hen bezig houden tot aan de strijd die ze leveren in de arena. Tijdens de spelen worden de tributen gesponsord en de sponsors zijn gek op drama, bloed, geweld én liefde.

Het verhaal wordt vanuit Katniss vertelt en het is onmogelijk om niet op z’n minst sympathie voor Katniss te voelen. In flashbacks wordt verteld over het leven in District 12, over het gezin waarin Katniss opgroeit, over de strijd om te overleven.

De band die Katniss ontwikkelt met de andere tribuut uit District 12 ontwikkelt is een erg mooie. De menselijkheid die Katniss ondanks alles weet te behouden nog veel indrukwekkender.

Ik vond dit boek zo mooi dat ik al voordat ik halverwege was deel 2 en 3 bestelde. Want ik wil absoluut weten hoe het verder gaat met Katniss, Peeta, Gale en Prim.

Het ís fantasy dit boek, maar het is prachtige fantasy. Ik zeg lezen!

Beschermd: Stoepkrijt

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Please don’t stop the music

Muziekvragen vandaag. Ik ben benieuwd naar jouw reactie.
  1. Wat was de eerste singel die je ooit gekocht hebt?
  2. Heb je in huis nog een platenspeler?
  3. Welke muziek werd er vroeger bij jou thuis gedraaid?
  4. En wat draai jij zelf nu vaak?
  5. Had je vroeger een favoriet muziekprogramma op tv?
  6. Welke cd heb je voor het laatste gekocht (of gedownload)?
  7. Is jouw muzikale smaak door de jaren heen veranderd?
  8. Heb je ooit spijt gehad van een cd die je gekocht hebt?
  9. Kan je een top drie van meest favoriete nummers maken?
  10. Met wie zou je ooit een duet willen zingen?

Iebelig

Ik ben van het principe: ‘je bent ergens bij, dus dan ga je er ook voor’. Vaak zijn het vrijwilligers die iets voor anderen organiseren en als je dan hebt bedacht bij die club te willen horen, dan gaan de activiteiten van de club voor alles. Althans, bijna altijd voor alles.

Dit getypt hebbende nu naar de kern van mijn verhaal: Grote Zus zit al sinds ze zes jaar oud is bij een soort van scouting. Er is wekelijks een clubavond en er worden legio andere leuke dingen georganiseerd met als klap op de spreekwoordelijke vuurpijl een kamp.

Op dit moment is de clubavond op vrijdagavond en dat bijt wel ‘ns andere activiteiten. Leuke activiteiten zoals feestjes. Ik vind: dat geeft niets. Club is tot 20.00 uur dus je kunt best daarna nog naar dat feestje.

Blijkbaar ben ik een van de weinige moeders die daar zo over denkt. Laatst ook weer. Er was een feestje. Dat feestje begon om 19.30 uur en duurt tot 23.00 uur. Natuurlijk mag Grote Zus daarheen, maar eerst naar club. Om 20.10 uur mag je vast nog wel binnen op dat feest. Grote Zus vindt het prima: leuk, van twee walletjes snoepen op één avond!

Er zijn ook kinderen die zeggen: ‘ik heb geen zin om naar club te gaan want ik heb ook al een feest’. Waarna de ouders dus zeggen: ‘goed, ga maar alleen naar het feest’.

Natuurlijk mag iedereen zulke beslissingen voor zichzelf nemen en niemand hoeft verantwoording aan mij af te leggen, maar ik vind het zo jammer. Het gemak waar iets afgezegd wordt daar word ik heel iebelig van. Ik vind het zo gemakzuchtig, zo niet wijzen op verantwoordelijkheden (al klinkt dat wel erg zwaar als het om een hobby gaat) en zo tekenend voor deze tijd.

_______________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp: vormen. De andere bijdragen ook lezen? Klikkerdeklik!

Het brein

Ik ken niemand die het gedaan heeft of gaat doen: zijn/haar lichaam ter beschikking stellen van de wetenschap na het overlijden. Ik ken niemand die het gedaan heeft of gaat doen: zijn/haar hersenen ter beschikking stellen aan de Nederlandse Hersenbank.

Orgaandonor ben ik al heel lang en heel soms dacht ik wel ‘ns na over het ter beschikking stellen van mijn lichaam. Maar hé, dat is toch wel heel heftig allemaal lijkt me. Dat van de Hersenbank, staat me dan eigenlijk toch nog wel wat beter aan. Want na het verwijderen van de hersenen ga je weer netjes terug naar je familie en kun je nog prima opgebaard worden. En toch, het is een grote stap. Je zadelt je familie best op met een heleboel extra stress en gedoe. Hoe goed het doel ook mag zijn.

Bovenstaande gedachtekronkels werden aangewakkerd door een boek dat ik van een collega leende: ‘Wij zijn ons brein‘ van Dick Swaab.

Op de achterflap:

Het verhaal van je leven is het verhaal van je brein. Dat begint in de baarmoeder, waar de hersenen gevormd worden op een manier die bepalend is voor de rest van je leven.

Dick Swaab volgt in Wij zijn ons brein de mens vanaf de conceptie tot en met de dood. Wat zijn de bedreigingen voor het kind in de baarmoeder? Hoe zit het met de hersenen van pubers, wat gebert er als je verliefd bent, hoe zijn homo- en heteroseksualiteit te verklaren en wat gebeurt er wanneer alzheimer toeslaat? De zin en onzin van therapieën, antidepressiva en alternatieve geneeswijzen, agressie, moreel gedrag en geloof, meditatie, hersenbeschadiging, psychische problemen en bijna-dood-ervaringen: alles wordt beschreven in Wij zijn ons brein.

Ik dacht voordat ik eraan begon: ‘pffft, wil ik dit wel lezen allemaal’. Het leek me zo taai en onbegrijpelijk maar dat valt 100% mee. Swaab schrijft in een zeer gemakkelijk leesbare zinnen over tal van onderwerpen die de hersenen raken. Het was eigenlijk vooral een heel interessant boek waarin legio onderwerpen aan bod komen. Niet alleen ‘technische’ zaken worden uitgelegd, maar er wordt ook een interessante kijk geboden op godsdienst, de evolutie, de dood, de vrije wil en wat al niet meer. Wat je ermee doet, dat is aan de lezer uiteraard.

Waar ik best wat moeite mee had is dat Swaab vrij regelmatig aangeeft dat sommige daden niet bestraft mogen worden omdat de pleger lijdt aan een (ernstige) hersenaandoening. Pedofilie bijvoorbeeld wordt volgens Swaab veroorzaakt door een hersenaandoening (hetzij een tumor of hetzij in de aanleg van de hersenontwikkeling in de baarmoeder). Volgens Swaab heeft de mens geen vrije wil dus conclusie: een pedofiel kan er niets aan doen als hij zich vergrijpt aan kinderen. Als ik zoiets lees dan kan ik wel heel erg kwaad worden. Wat een flauwekul: geen vrije wil hebben, dus alles is maar oké?

Waar ik ook moeite mee had is het feit dat meneer Swaab zichzelf blijkbaar wel heel erg goed vindt. En dat hij anderen niet echt in hun waarde laat. Zou hij dat zelf doen, of doet zijn onvrije wil dat? 😉 Als hij schrijft ‘wij zijn ons brein’, dan schijnt dat alleen te kloppen als het hem goed uitkomt. De onderzoeken die hij zelf geleid heeft zijn -uiteraard- briljant, maar andere onderzoeken komen in dit boek nauwelijks aan bod of worden neergesabeld.

Maar goed: al met al is dit een -voor de leek- heel goed leesbaar boek waar je ook nog ‘ns wat van opsteekt.

Wat me het meest triggerde aan dit boek, daar begon ik mijn logje mee. Hoe denk jij over het beschikking stellen van je lichaam aan de wetenschap of over het doneren van je hersenen aan de Hersenbank. Zou je dat durven/willen???

Beschermd: Reünie

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gedacht(en) | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.