Oh, ik heb dus helemaal niets met filet americain. Ik vind het vies en stinken en de kleur, brrrr. En ik vind het ook maar een akelig idee: rauw vlees eten.
Maar er zijn dus een heleboel mensen die inderdaad vinden dat er een engeltje over hun tong plast als ze het eten (wie heeft dit trouwens bedacht: alsof er een engeltje …).
Tot welke categorie behoor jij?
Kleine Zus is dus inmiddels zeven prachtige jaren jong. En ondanks het feit dat ze heel erg groot is, was ze eigenlijk nog steeds de kleinste in de familie. Was ja, want de kindjes (1 en 2) van grote nicht zijn nu dus de kleinste. En zoals dat gaat met kleine kindjes, die zijn schattig en trekken de aandacht. En grote mensen lachen naar die kleine kindjes. En die kleine kindjes, die komen nu ook naar feestjes en die spelen en doen gek en daar lachen die grote mensen dan ook weer om. En die kleine kindjes die vinden het leuk als er om hen gelachen wordt en die doen dan nog gekker en dan … U begrijpt het al. En daar, daar heeft Kleine Zus best een beetje moeite mee.
Ik herinner me nog dat Grote Zus daar ook erg aan moest wennen. Toen Kleine Zus baby-af was zeg maar, en dus rond ging stappen en ging brabbelen en nog wat meer van die dingen deed die dreumessen/peutertjes nu eenmaal doen, toen waren de ‘grote’ kinderen in haar buurt compleet gek van Kleine Zus. En niet meer van Grote Zus. En daar had Grote Zus best wel een beetje moeite mee.
Het is natuurlijk ook best wennen als de aandacht ineens bij andere kindjes ligt. Als jij niet meer automatisch het kleine troeleke bent waar iedereen graag even mee dolt en stoeit.
Maar weet je wat gelukkig nog wel zo is lieve Kleine Zus? Jouw achternichtje kijkt enorm tegen je op. En ze wil altijd met ‘R.e.n.s.e.k.e’ spelen zoals ze je noemt. En ze wil altijd doen wat jij doet, eten wat jij eet, drinken wat jij drinkt en de kleren aan die jij aan hebt. Dus eigenlijk ben jij nu gewoon een rolmodel voor haar. En dat is best heel stoer? Toch?
Jullie vragen je ongetwijfeld af hoe met het mijn ‘au-arm‘ gaat. Toch? ;-)
Nou, daar gaat het matig mee. Toen de pijn op z’n hevigst was en ik, van de huisarts, een punt op de schaal van 1 tot 10 moest geven gaf ik toch wel een 9. Want, zoals geschreven, het deed echt, echt, echt pijn. Veul pijn. Inmiddels zit ik op een 7. Of dat komt door de pijnstilling, een stuk gewenning, door de behandeling van de therapeut of gewoon uit zichzelf, dat weet ik niet. Maar goed, het is dus al beter meldt zij optimistisch.
De diagnose is definitief gesteld op een beknelde/geïrriteerde zenuw in mijn nek. Daarnaast schijn ik op mijn linkerschouder een aantal verhardingen in mijn spieren te hebben. Die suffe zenuw zenuw zorgt ervoor dat mijn arm continu pijn doet. Van die verhardingen in de spieren op mijn schouder heb ik geen (niet bewust althans) last, tot het moment dat meneer de manueel therapeut ze begint te ‘triggeren’. Man, toen kon ik wel door de grond gaan. Zo’n pijn.
Van meneer de manueel therapeut heb ik oefeningen gekregen. Oefeningen die ik -uiteraard- trouw doe want ik wil af van die pijn. Oefeningen die ik voeg bij de oefeningen voor mijn onderrug en de spierspanningshoofdpijn. Gossie, ik ben per dag best een heleboel tijd kwijt met het onderhouden van het lijf. Gelukkig is het voor een goed doel. Nu maar hopen dat het snel helpt.
En morgen mag ik weer naar de meneer met de harde handen. Jeu! :-S
‘Vaslav‘ van Arthur Japin was het derde boek dat ik op mijn e-reader las. Het tweede boek was ‘Containermeisje’ maar dat vond ik nou niet echt de moeite waard om er een logje aan te wijden.
Het boek is gebaseerd op het leven van Vaslav Nijinksky een beroemde balletdanser uit het begin van de twintigste eeuw.
Waar gaat het boek over?
Een wervelende historische roman over passie, roem, oorlog en nietsontziende liefde
Op het hoogtepunt van zijn roem richt de wereldberoemde balletdanser Vaslav Nijinski zich midden in een optreden tot zijn publiek. ‘Nu is het kleine paardje moe,’ zegt hij en loopt het toneel af. De rest van zijn leven, nog 31 jaren, brengt hij door zonder te spreken en zonder ooit nog te dansen.
In het mondaine skioord Sankt Moritz reconstrueren drie ooggetuigen de gebeurtenissen rond deze noodlottige dag, 19 januari 1919, ieder vanuit zijn of haar eigen optiek: zijn echtgenote Romola, die als een tijgerin heeft gevochten om deze ‘God van de dans’ te veroveren, zijn afgewezen minnaar, de legendarische Sergej Diaghilev, oprichter van de Ballets Russes, die alles in het werk heeft gesteld om hem te vernietigen, en zijn bediende, die uit de dramatische beslissing van zijn meester moed put om ook zijn eigen leven radicaal om te gooien.
Te midden van de puinhopen van de Eerste Wereldoorlog hoopte Nijinski de mensheid te kunnen bekeren tot de liefde. Als hij merkt dat hij niet gehoord wordt, zelfs niet door hen die van hem houden, sluit hij zich voorgoed van de wereld af. Is dat een daad van waanzin of van wijsheid?
Ik moest even in het boek komen, maar daarna had het mij ook wel te pakken. Ik houd van historische romans en als de hoofdpersonen dan ook nog echt bestaan hebben dan geeft dat nog wat extra’s aan een boek vind ik. Wat ik ook zo knap vind van Japin is dat hij probeert te reconstrueren wat er gebeurd is.
Het is bijzonder om de drie verhaallijnen te volgen. Het verhaal van de bediende wiens leven in feite al vaststaat en die zijn toekomst uiteindelijk in eigen hand neemt. Het verhaal van de afgewezen minnaar en zijn wraak en het verhaal van de echtgenote. Die, in ieder geval volgens Japin, hartstochtelijk veel van Nijinski gehouden heeft. Ik vond het zeker de moeite waard dit boek van Japin.
Het lezen op de e-reader bevalt mij prima. Alhoewel ik momenteel wel een gewoon boek aan het lezen ben. Vers gekocht zelfs want sommige ‘collecties’ moeten compleet blijven.
Vandaag 17½ jaar samen!
Mr. T., love you lots and lots!
Goed, ik wil nu wel ‘ns weten van wat voor merk jouw:
is.
En dan ben ik ook nog benieuwd naar de volgende zaken: ben je trouw aan een merk of kijk je vooral naar hoe het gewenste item eruit ziet. Ga je voor kwaliteit of juist voor een lage(re) prijs?
Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.
Trouwe lezers weten dat ik op maandag mijn wekelijkse kaartavondje heb. En dat kaartavondje, dat is best heel belangrijk voor ons allemaal. Maar soms, soms moet je prioriteiten stellen. En dat deed ik gisterenavond dus. Net zoals mijn moeder dat deed. Want wij gingen samen naar de film. Naar ‘The Help‘ zelfs.
Al weer een hele tijd geleden plaatste ik mijn ‘recensie’ over ‘Een keukenmeidenroman‘ en ik schreef ik dat het een heel intrigerend boek vond.
Toen ik dan ook hoorde dat het verfilmd werd wist ik al dat ik die film zeker wilde zien. In de reguliere bioscopen hier in de buurt heeft hij echter niet gedraaid. Gelukkig dus maar dat hij gisterenavond in het ‘filmhuis’ van het theater draaide. En tja, dat filmhuis is toch echt altijd op maandagavond, dus dan moet het kaarten echt een keer wijken. Nou, daar hebben mijn moeder en ik geen spijt van gehad. We hebben er van genoten (voor zover je kunt genieten van een film met zo’n zwaar thema).
Ik vond het een erg mooie film: ontroerend, regelmatig intriest en om gruwelijk boos over te worden, bij tijd en wijle komisch en prachtig in elkaar gezet. Zeer de moeite waard dus. Als je de kans (nog) hebt: ga hem dan zien. Je zult er geen spijt van krijgen.