Mijn jongste dochter

Soms zou ik wel in haar hoofdje willen kruipen en daar rondsnuffelen om al haar gedachtes te kunnen ontrafelen. Soms zou ik wel in haar hoofdje willen kruipen en daar fluisteren: ‘Lieffie, maak het jezelf niet zo moeilijk, mama is bij je en mama houdt van je. Altijd’. Soms zou ik haar alleen maar heel erg lang vast willen houden en continu in haar oortje willen fluisteren dat ze mijn allergrootste wonder ever is.

Kleine Zus is een fantastisch kind, een extravert meisje, een meisje vol energie en humor en gekke fratsen. Een meisje ook dat vaak heel slecht luistert en de wereld soms niet helemaal lijkt te begrijpen. Die niet lijkt te begrijpen dat sommige dingen gewoon écht moeten en niet alleen omdat papa of mama het zeggen. Waartegen je keer op keer moet blijven zeggen dat ze iets wel of juist niet moet doen. Waarvan je wéét dat ze het wel probeert te onthouden, maar dat het gewoon niet beklijft.

Ze is zo ontzettend ontwapenend, maar tegelijkertijd ook zo’n denkertje. En dat valt niet zo op bij haar, dat ze zo kan tobben. Want het extraverte overheerst. Op sommige dagen (gisteren bijvoorbeeld) dan loopt alles niet zo heel erg soepel. Kleine Zus moet 93 keer tot de orde geroepen worden en dat vinden papa en mama toch echt niet tof én dodelijk vermoeiend.

Bij het naar bed brengen gaat het dan vaak mis. We proberen nog maar een keer te vertellen wat we bedoelen, maar het komt gewoon niet aan. Het meisje is te verdrietig. Dikke en grote tranen huilt ze en ze zegt: ‘jullie moeten mij maar wegdoen’. Van zulke woorden schrik ik best. Hoe komt ze erbij? Als ik maar ‘ns in dat hoofdje kon kruipen en die gekke gedachtes weg kon poetsen.

______________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp: lezen. De andere bijdragen ook lezen? Klikkerdeklik!

35 gedachten over “Mijn jongste dochter

  1. Mooie ontroerende WE! Hier een jongen(tje) dat soms moeilijk te lezen is. Voor ons als ouders meestal wel maar voor de buitenwereld valt het niet mee …

  2. Oef herkenbaar verhaal zeg…. en wat een mooie beschrijving van hoe je zoiets als moeder ervaart…. ik was zo’n kind, ben in wezen nog zo, extravert in het ultieme maar tegelijkertijd een denker/piekeraar. Ik zie vroeger niet dat men mij weg moest doen maar vroeg altijd of ik wel geadopteerd was…. het gevoel van niet begrepen worden spreekt uit jouw we boekdelen, net zoals ik het toentertijd ook voelde.

    Als moeder sta je vaak machteloos toe te kijken, het enige dat je kunt doen is blijvend je liefde en trouw te betonen en proberen haar te begrijpen en te volgen.

  3. Een mooie WE duidelijke geschreven uit bezorgdheid en naar ik later las ook een moment dat het helemaal niet gaat en later weer goed gekomen is.
    Ja soms heb je van die momenten dat je het ook als moeder even niet weet.

  4. Liefde is het belangrijkste in het leven. Als ze weet dat jullie van haar houden – en dat doen jullie – dan komt alles best op zijn pootjes terecht. Maar dat je moederhart er een paar keer door van slag raakt, dat begrijp ik als de beste.
    Waardevolle WE!

  5. Lieve Mrs T. geweldig wat een mooi intens logje… met ontroering gelezen en herlezen.. wat kunnen kinderen soms moeilijk uit de hoek komen. Maar wat goed dat jullie haar als ouders dan kunnen lezen…dankjewel voor het delen

  6. ik herken er wel wat in, ik snapte vaak niets van die grote mensen wereld, die zo heel anders in elkaar stak dan mijn eigen wereldje, ook helemaal niet leuk was.
    ik heb er lang over gedaan om me aan te passen.
    met veel liefde en geduld én accepteren kom je al een heel eind, geniet van je heerlijke, veelzijdige meisje.

  7. Die lieve kleine schat. Soms zó vrolijk en soms zó verdrietig.Ik denk dat ze heus wel haar best doet en als het soms niet wil lukken erg overstuur raakt omdat jullie dan (terecht) boos op haar zijn.Je zou het willen haar gedachten lezen maar van de andere kant maar goed dat we allemaal een “geheim”plekje hebben, toch? En met zo,n lieve mama en papa heeft ze het gewoon goed getroffen.

  8. Je zou misschien wat meer in haar hoofdje willen kijken, maar wow, met wat ze je zegt, geeft ze je toch een hele hoop. Het treft je pijnlijk, maar geeft wel een idee hoe iets voor haar was, dat ze dat zegt.

  9. Ach zo sneu, dat zal ze wel een keer gehoord hebben dat iemand dat zei misschien bij vriendjes of op school.
    Ja hoe graag zou ik ditzelfde niet willen bij mijn zoon .. Die is helemaal de weg kwijt, helaas. Maar hij is volwassen en moet het zelf, op eigen benen kunnen nu.

    Mooi stukje
    Elise

  10. Ach wat mooi en wat spreekt er ‘n inténse liefde uit. ‘t Is ook héél herkenbaar als ik kijk naar zoonlief… Mochten ze maar áltijd zo ontwapenend blijven… (maar laten ze dan wél ajb ietsje beter gaan luisteren, het één hoeft ‘t ander toch ajb niet uit te sluiten? ;-))

  11. Dank jullie wel voor jullie reacties. Kleine Zus is net zeven en vandaag fladderde ze weer op de haar bekende manier door het leven. Gisteren was gewoon een stomme dag en bij het naar bed gaan ging het echt even mis met haar. Ze was zo verdrietig want ‘ik doe toch zo mijn best!’. Dan krijg je het wel even te kwaad hoor als mama. Want natuurlijk wil je dat alles altijd pais en vree is, maar dat kan nu eenmaal niet altijd. Op een bepaald moment móeten de kindjes gewoon luisteren. Na haar emotionele ‘Dan doen jullie mij maar weg’ en onze reactie daarop dat we haar never nooit niet weg zouden doen bedaarde ze langzaamaan en hebben zij en ik vervolgens bijna een uur bij haar in bed gelegen en hebben we heel veel geknuffeld, gekletst (met inhoud) en ook al weer gelachen.
    Maar het zat me wel hoog, vandaar het logje.

  12. Gedachten lezen, ja als dat zou kunnen begreep je dit kind misschien wat beter. Een indringende WE300, het heeft me geraakt. Ik ben nu 55 jaar en ik voelde me als kind zo vaak onbegrepen. achter een lach en een grote mond verschuilt zich vaak een traan.

  13. Het lijkt wel of ik ons menneke hoor… Ik word er soms naar van, wat gaat er waarom in dat hoofdje om? Oudste had dat nooit, en jongste? Hoogsensitief, aldus manlief. Enorme dalen maar gelukkig ook gezellige pieken.

  14. Mijn hemel, hoe komt zo’n kind er toch bij om dat te zeggen? Hopelijk hebben jullie haar wel duidelijk kunnen maken dat je haar voor geen goud zou willen missen en dat ze jullie kostbaarste “bezit” is. Ondanks de vermaningen en alles.
    Knuffel haar maar extra en bevestig maar heel vaak hoe blij je met haar bent!
    Janny

  15. Pingback: WE-300: het woord voor de maand juni | Platoonline

  16. Nu ik er over nadenk kan ik me wel iets voorstellen bij de problematiek. Je schrijft het zelf al. Je dochter zit vol humor, energie en gekke fratsen. Nu weet ik natuurlijk niet hoe jij daar mee omgaat (je lijkt me wel iemand van de liefdevolle maar strenge regels) maar toch ik zou blij zijn met zo’n levendig kind. Ze moet natuurlijk wel weten wat wel en niet kan en ze moet zich ook aan regels houden, maar ouders doen er goed aan ook een beetje mee te gaan met het specifieke karakter van het kind en haar daarom prijzen. Maar goed, jij kent je dochter als de beste.

    De link staat er.

  17. Wat een mooie WE300! Kon je inderdaad haar gedachten maar lezen he… Kinderen kunnen het soms zo moeilijk maken voor zichzelf en daardoor ook voor papa en mama. En dat wegdoen… hoe komt ze erbij he… Later zal ze het wel snappen hopelijk! Sterkte met die kleine grote meid!

  18. Ja, wat gaat er om in die koppies. Mijn zoon had ook zo’n gebruiksaanwijzing nodig. Hij had ook een keer zo’n soort opmerking. Hij wilde iets en toen zeiden wij, dat doe je maar als je het huis uit bent. Hij was toen 8 of 9. Dagen later vroeg hij ‘s morgens voordat hij naar school ging, mama, wanneer moet ik dan het huis uit? Dan breekt je hart, het mijne wel in ieder geval.

  19. Mooi geschreven… en kan me voorstellen dat je wel van zo’n opmerking schrikt. Wat gaat er dan in zo’n koppie om hè. Mijn neefje kan soms ook met vragen komen waarvan je denkt ‘hoe komt hij daar nou op?’. Gewoon veel liefde en geduld!

    liefs Insoon

  20. Mooi geschreven meid….maar ik kan me zo goed inleven hoe jij je moet voelen….Joost was ook zo, heel erg zelfs….totdat we maar eens op “onderzoek” uit zijn gegaan, ben er nog steeds blij om! Puzzel is nu compleet!
    Iris daarentegen was/is zo perfctionistisch en onzeker en legt de lat heel hoog, soms te hoog….ook met haar heel veel meegemaakt. Maar sinds zij een therapeut achter de hand heeft zit ze eindelijk beter in haar vel en kan ze zijn zoals ze wilt zijn!
    Kinderen meid….ze zijn zo heerlijk en we houden er zielsveel van, maar brengen ook een hoop zorgen….Maar als wij als ouders ze kunnen helpen met alle liefde van de wereld, en ons blijven inzetten voor hun welzijn en geluk: alles komt goed!! 😀
    Sterkte meis, en dikke knuff!

  21. Wat een mooi stuk, het raakt me enorm… en willen niet alle moeders dit: “Als ik maar ‘ns in dat hoofdje kon kruipen en die gekke gedachtes weg kon poetsen.”

  22. O, best wel herkenbasr, niet alle karaktertrekken, maar dat in het hoofd willen kruipen en de juiste manier vinden om binnen te komen, zelfvertrouwen te geven… Je dochter heeft in ieder geval een lieve meedenkende moeder, dat is heel wat waard (papa ken ik niet dus daar zeg ik niets over, niet dat die het niet goed zou doen, zo beoel ik het niet…)

  23. Jeetje wat lijkt me dat lastig, als je je kind zoiets hoort zeggen.. Soms zou je ze zo graag willen beschermen tegen die onzekerheden en nare gedachtes..

  24. Mijn oudste moesten we constant corrigeren en honderd keer per dag zeggen wat wel/niet kon en mocht. Ook problemen op school, want stilzitten en luisteren, dat was niks voor hem. Een groot verschil met jouw jongste: hij was een jongen, en je kon op hem mopperen wat je wilde, hij bleef vrolijk en goed gemutst ….

  25. Jeetje, dat lijkt me inderdaad moeilijk voor je. Ik vind de vlagen van peuterpuberteit hier al soms lastig. Je ziet de frustratie in een kind, maar kunt zo weinig anders doen dan er gewoon zijn met liefde. Als je je kind dan zoiets hoort zeggen, kan ik me voorstellen dat het recht je ziel in gaat. Je wilt als moeder zo graag alles voor ze oplossen!

  26. Oeiii, ik kan me voorstellen dat je hart dan breekt op zo’n moment… Ze denkt idd teveel na, is misschien wat onzeker soms? Jammer, want ze maakt het zichzelf zo lastig dan. Sneu :S

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *