Goed, als je oudste dochter naar de middelbare school gaat, dan gaat er veel veranderen.
Ze wordt (nog) zelfstandig(er), ontmoet veel nieuwe mensen, sluit nieuwe vriendschappen, leert plannen, maakt huiswerk, doet projecten, ontdekt dat sommige dingen toch moeilijker zijn dan aanvankelijk gedacht, of juist gemakkelijker, wordt zich meer en meer bewust van haar lijf, ontwikkelt zekere schaamtegevoelens, is druk met erbij horen, en toch ook weer niet, maakt zich (gelukkig erg subtiel) op, gaat af en toe uit, is druk met twitteren, kletsen, giechelen, sporten, op de bank hangen, af en toe gruwelijk chagrijnig zijn, is soms helemaal gek zijn op haar kleine zus en dan kunnen ze uren samen spelen en soms kan ze haar kleine zus wel achter het belang plakken. Ze heeft een mooi leven die oudste dochter van mij.
Ik groei met haar mee, vind het een eer om haar moeder te mogen zijn, geniet van hoe ze denkt, kletst, praat en af en toe hebben we enorme heibel. Die we gelukkig snel weer ‘afknuffelen’.
Ik had nooit van mezelf kunnen verwachten dat ik het zo leuk zou vinden, dat moederschap. Eigenlijk ben ik er maar zo’n beetje aan begonnen en ‘we zouden wel zien hoe het zou gaan’. Nou, het gaat geweldig vind ik.
Het enige dat ik echt moeilijk vind is loslaten. En dan loslaten in relatie tot haar (verder) weg zien gaan. Ik weet het: het is suf, maar zo voelt het. Ik bedoel maar, ook dichtbij kan er natuurlijk van alles gebeuren. Toen Grote Zus laatst helemaal naar Amsterdam ging vond ik dat best heel akelig. Er zou toch ‘ns wat gebeuren!
En gisteren? Gisteren liet ik weer een stukje los. Grote Zus ging samen met vijf vriendinnen helemaal alleen (als in zonder grote mensen) naar de Efteling.
Man wat duurde de dag lang. Ze vertrok om kwart over acht en kwam tegen zeven uur ‘s avonds weer terug. Ze had het helemaal geweldig gehad. Haar snoet straalde, het was magisch, fantastisch, gezellig en zo leuk geweest. Ze wil volgend jaar weer! 😉
Ik ben erg blij dat ze zo genoten heeft en ik weet dat het erbij hoort dat loslaten. Maar dat neemt niet weg dat ik stiekem blij was dat Kleine Zus gewoon bij een kinderfeestje was gisterenmiddag. Lekker dichtbij.
Wat een leuke, spannende dag voor haar! En voor jou 😉
Ja joh, zo gaat het.
Loslaten valt niet mee. Maar gelukkig mag het in etappes.
En weet je…… ik wist nooit hóe geweldig het is om oma te zijn! Weer een stap verder. En ook dan begint met kleinkinderen ook weer het loslaten. ……..
Welkom bij de club, meid! Toen ik zelf voor de eerste keer moeder werd, had ik een langdurig en pijnlijk loslaatproces van mijn moeder net achter de rug. Ik was van plan om me niet zo aan mijn nieuwe kind te hechten, want dan zou later het loslaten zo moeilijk gaan…… Natuurlijk hield ik dat nog geen dag vol toen mijn dochter eenmaal geboren was en heb ik gedacht: “Ik ga maar gewoon voor 100% van haar houden en dan zie ik later wel”…. Maar JA, loslaten is niet eenvoudig. Ik heb er zelfs nu nog moeite mee.
Wij hebben geen kinderen dus ook geen ervaring hiermee maar ik hoor hetzelfde van m’n collega’s die er ook moeite mee hebben… dus wel heel herkenbaar…
Ik vind het ook heel lastig, al ben ik nog lang niet de schaal waar jij op zit 😉
Ben blij met dit soort verhaaltjes, dan weet ik vast een beetje wat me te wachten staat!
Klopt helemaal hoor, dat loslaten is erg lastig! Maar zolang je vertrouwen in je dochter hebt en over de meeste dingen goed kunt praten kan je haar echt wel alleen dingen laten ondernemen en blijft die band tussen jullie en is het alleen maar genieten met zo’n opgroeiend vrouwtje in huis! Maar dat doe je al, dat genieten!
Tja, loslaten .. moeilijk iets he. Wanneer laat je los, ik vind het nog vervelend als 1 van mijn kinderen ver weg is, op vakantie oid. Terwijl ze al jaren op zichzelf wonen ..
Het loslaten ging bij ons bij alledrie tegelijk, met dat kleine leeftijdsverschil .. en met z’n drietjes is het toch minder moeilijk want ze waren vaak samen.
gr. Elise
Ik vind het ook zo lastig, loslaten. Mijn kinderen gingen laatst naar een dance evenement. Overdag, in onze plaats en met veel klasgenoten, maar toch… Het zijn iedere keer weer nieuwe stapjes die je moet zetten. En soms gaat het wat moeizaam 😉
Het liefst zou je haar natuurlijk de hele dag thuis hebben, kroelend met de kat. Helaas, zodra ze op de middelbare school zijn, ontwikkelen ze zich razend snel tot dappere jonge dames die alleen op stap willen. Moeilijk hoor. Maar je doet het goed als moeder, als je ze op deze leeftijd toch laat gaan. Ik zou het niet durven met dochters, denk ik, niet in deze tijd.
Dat loslaten vind ik geloof ik het aller, aller, aller, moeilijkste van Mama-zijn…!
Hier laatst het eerste schoolreisje: nachtmerries heb ik ervan gehad, en zo blij dat hij de bus weer heelhuids uit stapte…
Liefs,
APPLAUS!!! APPLAUS!!! APPLAUS!!! Goed dat je haar laat gaan!
Toen mijn zoon naar het voortgezet onderwijs ging had ik het er wel moeilijk mee, maar ik ben met de situatie meegegroeid en daarna ging het loslaten vrij gemakkelijk. Al moet ik zeggen dat ik stiekem heel blij ben dat hij dezelfde woonplaats is blijven wonen toen hij op zichzelf ging.
moeder zijn is niemand aangeboren, je leert al gaande weg… en jij leert dit erg goed.
Onze kids zijn natuurlijk al heel erg volwassen, maar ik heb niet zoveel moeite gehad met loslaten gelukkig. Sterkte, Mrs. T.
Kleine kinderen worden groot… Veel te snel!!!
Je kinderen zijn het belangrijkste in je leven en natuurlijk wil je graag weten hoe en waar ze zijn.Ik herinner me nog heel goed dat we jou naar het vliegveld brachten en dat ik je weg zag vliegen,een ervaring die ik nooit vergeet.De Efteling is natuurlijk prachtig en heerlijk dat ze zo genoten hebben! En mama kan trots zijn op die grote meid die dat gewoon doet met haar vriendinnen.
O lijkt me zo lastig! Maar leuk voor je dochters dat ze leuke dingen doen, en dat zelfstandig worden hoort er nu eenmaal bij. Als ze zo meteen 25 zijn en ze durven nog steeds niet alleen naar de speeltuin zou dat ook gek zijn, toch? (-;
Tja..ik ben dan al weer eens stap verder he, mijn oudste kind woont al samen, studeert. Het uit huis gaan vond ik heel moeilijk, ik ben er echt een jaar van slag van geweest. En vooral omdat schoonzoon en ik niet helemaal echt op 1 lijn lijken te liggen is het erg moeilijk. Ik mis mijn kind, maar ik mis vooral mijn kind, terwijl ze al een volwassen dame is die haar leven zelf regelt.
Nummer 2 is gelukkig veel meer een huismus en gaat volgend jaar twee plaatsen verderop naar school en blijft nog lekker thuis wonen.
Nummer 3 is nog heel heerlijk rond huis 😉
Maar ik vind het ook erg moeilijk loslaten, ik zeg altijd tegen ze ik vertrouw jou wel maar de wereld heel vaak niet!
Mizziz T, ……………..IK WIL MET JE TROUWEN !
Lastig, loslaten. Het gaat me gelukkig goed af. De jongens gaan en staan waar zij willen, zijn volwassen. En dan komt er ‘n bericht dat in onze stad een knul van hun leeftijd slachtoffer is geworden van (zinloos) geweld. Omdat hij een maand tevoren tussenbeide is gekomen bij een akkefietje tijdens een voetbaltoernooi. Dan krab je je weer achter je oren als ze zeggen ‘mam, we gaan uit, je ziet ons wel morgen’ ….
Ohh zoooo herkenbaar! En het went nooit, hier is nu het 3e kind aan de beurt om zelfstandig(er) te worden en mama dus voor de 3e keer meer en meer aan het loslaten….het blijft moeilijk. Wat leuk trouwens, naar de Efteling met een stel meiden!!!!
Yep, herkenbaar. Je hebt mijn blogje van gisteren gelezen. Ook ik vind het soms meer dan lastig. Ik zie niet op tegen de toekomst, maar soms maak ik me er wel eens druk om, over hoe het zal gaan met mijn kleine, grote meisje in de grote boze buitenwereld.